น้ำค้างวางใบลมพัด
สบัดหยดหล่นบนพื้น
ดินรับซับน้ำกล้ำกลืน
นาผืนแล้งผากอยากหยด
ฟ้าแดดแผดเผาระเหิดหาย
พืชตายดินแหงน้ำแห้งหมด
สรรพสัตว์สุดต้านทานทด
ล้วนอดยากแค้นแสนเข็ญ
ชาวนาอาลัยใจรอนราน
ผิวกร้านด้านดำลำเค็ญ
ทุกข์ยากตรากตรำจำเป็น
ทุ่งเช่นผืนนาทะเลทราย
นกขมิ้นบินจากทุ่งผากผง
มุ่งตรงแหล่งเย็นเป็นที่หมาย
ทิ้งคอนดอกจานวานวาย
หวังตายดาบหน้าฟ้าใหม่
แรมแรมรอนรอนนอนกิ่ง
ทอดทิ้งทุ่งห่างร้างไร้
ปีกคู่บินสู่ศิวิไลซ์
ตั้งใจแต่งตั้งสร้างตัว
นกขมิ้นไร้คู่สู้ไกลถิ่น
ดิ้นรนสู้ตายถวายหัว
ผจญเดียวดายไม่นึกกลัว
ระบือทั่วแผ่นดิน"นกขมิ้นอิสาณ"
จ้ำ#คนรักของดอกไม้
เวอร์ชั่น เพราะใจฉันมันช่างรู้สึก Vol. 16
๙ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๒
Bookmarks