กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเกาะแห่งซึ้งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน ความสุข ความเศร้า ความรู้ และอื่นๆรวมทั้งความรัก วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่าเกาะกำลังจะจม ดังนั้นทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ ความรักต้องการที่จะอยู่ จนกระทั้งวินาทีสุดท้าย เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ ความร่ำรวยแล่นเรือผ่านมา "ไม่ได้หรอก ฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันเต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว มันไม่มีที่ให้คุณ" ความรักตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัว ซึ้งผ่านมาเหมือนกันด้วย "เรือลำงาม ความเห็นแก่ตัว ช่วยฉันด้วย" "ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก คุณนะตัวเปียกอาจจะทำให้เรือของฉันเปียกไปด้วย ความเศร้าได้พายเรือใก้ลเข้ามาความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก "ความเศร้าอนุญาติให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ" "โอ้..ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียวขอโทษนะ" ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังสุข ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "มานี้ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" เสียงเป็นของคนแก่คนหนึ่ง ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น ความรักจึงถามความรู้ และคนแก่คนอื่นๆ "ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน"ความรู้ตอบอย่างภาคมิภูใจในความรอบรู้ของตัวเองว่า "เวลา"ความรักถามต่อว่า"ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ"ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเองแล้วตอบความรักว่า "ก็เพราะว่า มีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่า "ความรัก"ยิ่งใหญ่แค่ไหน..แต่ว่า..มีสิ่งหนึ่งที่เราอาจลืมเลือนไป ถ้าหากจะไม่กล่าวถึงเสียเลย ขณะที่ความรักกำลังมองหาคนช่วยออกจากเกาะ ความรักคงยุ่งอยู่กับการมองหาผู้อื่น...จนลืมมองความเป็นเพื่อน..ซึ่งเลือกที่จะอยู่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว เพราะความเคยชินจึงทำให้ความรักมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นเพื่อน ในขณะที่ความรักจากไปพร้อมกับเวลา ความเป็นเพื่อนรู้สึกดีใจมากที่ความรักปลอดภัย และแม้จะห่างกัน แต่ความเป็นเพื่อนกลับรู้สึกเป็นสุข เพราะความเป็นเพื่อนรู้ดีว่า ถึงแม้เกาะนี้จะลมจ่มไปชัวนิรันดร์ แต่..ความเป็นเพื่อนจะยังเป็นอมตะในใจของความรักตลอดไป แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ แต่จะคงอยู่เคียงข้างความรักเสมอ ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตนไม่รังเกียจกันเหมือนความเห็นแก่ตัว ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตนไม่แบ่งชั้นกันเหมือนความร่ำรวย ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตนไม่อ้างว้างเหมือนความเศร้า และความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตนไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนความสุข ทั้งนี้ก็เพราะ "ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป":1-:1-

ที่มา "สยามกีฬาสตาร์ซ็อคเกอร์"