ชมพูโรย โปรยดอก ออกเกลื่อนพื้น
อยู่บนผืน พสุธา กลางป่าเปลี่ยว
ปลิดดอกปลิว ริ้วร้าง อย่างดายเดียว
ขาดคนเหลียว แลดู ชมพูแล้ว

ชมพูหล่น กล่นพื้น ยืนร้องไห้
คงเหงาใจ ใครเคยเคียง ส่งเสียงแจ้ว
จำเนียรกาล ผ่านไป ใจเปลี่ยนแนว
ที่เคยแน่ว แน่ใจ ไม่เหมือนเดิม

ชมพูลา คราใด หัวใจเศร้า
เหมือนรักเรา ลาไกล ไร้แรงเสริม
เคยรักกัน มาผันแปร ต่างแต่เดิม
รักมีเพิ่ม มีลด มีหมดไป

ชมพูร่วง ห่วงหา คราคิมหันต์
เมื่อวสันต์ หวนมา สู่ฟ้าใหม่
ธรรมชาติ แปรผัน นิรันดร์ไป
และหัวใจ เธอก็เป็น เช่นชมพู ฯ


ชมพูพันทิพย์