...ชมรมคนรักษ์...กลอน...ครับ..

[ทวีชัย]

ขอเชิญพี่น้องบ้านมหาผู้มีใจรักในด้าน โคลง...กลอน เข้ามาร่วมแสดงความคิดเห็นนำกันครับ

เมื่อช่วงคาบทินกรล้าอ่อนแสง
ราตรีเริ่มคลุมแหล่งทุกแห่งหน
จันทราเจ้าเป่าเวทย์วิเศษกล
จะร่ายมนตร์เบิกฟ้าอ่าอำไพ

ห้วงเวหาศมุ่งนิมิตวิจิตรสรรพ์
นภาพรรณปรากฏความสดใส
บทเพลงแห่งรัตติกาลสานสายใย
กล่อมโลกให้อุ่นนิทราทุกท่าที

พระจันทร์นำจำนรรจ์ว่ามั่นรัก
ในแหล่งหลักธรณินมิสิ้นศรี
พินิจภาพพ่างเกล็ดเพชรมณี
ดาลฤดีหลงภวังค์ทั้งสิ้นปวง

แผ่นดินเสพสุนทรีรุจีรส
ล้างกำสรดอนุสนธิ์ด้วยมนต์สรวง
เสน่ห์ของเดือนเพ็ญลอยเด่นดวง
จรรโลงทรวง ซ่านอยู่เกินรู้คลาย

เงียบสงบกลางใจอันไม่สงบ
จนได้พบสัจธรรมนำจุดหมาย
ศศิธร ท่ามพื้นโพยมพราย
ฤๅจะฉายเฉิดฉันมิผันแปร
แล้วยามค่ำขอบฟ้าก็ปรากฏ
ทิพรสโอชากว่าเพ็ญแข
จันทร์ที่เห็นเด่นสวยในดวงแด
งามจริงแท้หรือไร ก็ไม่รู้

[ก.กุ้งเผา]

ป้าดด อ้ายทวีชัยแต่งกลอน ได้สุดยอดเลยครับ

ข้าน้อยขอคาราวะ อิ อิ วาจาเป็นเลิศครับ

ช่างเป้นกลอนที่พริ้วไหวจริงๆครับ

[ละไมฝน]

เยี่ยมยอดครับ คารวะหนึ่งจอกครับ

[คนตระการ...]

มักอยู่ครับอ้าย แต่กะแต่งบ่อเป็น....มาถ้าอ่านนำผู่เพิ่นแต่งเป็นดอกครับ

[บ่าวoffit]

๑ ๏ สุริยันผันลับฟ้า...........................เฟือนแสง
สีอ่อนรอนแดดแรง............................ร่วงคล้อย
ฉายฉาดวาดฉากแดง.........................ดาดแผ่น....นภานอ
ชะลอหล่นลงน้อยน้อย.........................แนบพื้นพนาหาย ฯ

๏ ลมโชยโปรยหมอกไล้..................โลมไพร
ลอยล่องฟ่องฟ้อนใน...........................พนัสกว้าง
ราวละหานซ่านธารใส.........................เซาะผ่าน
ลมสะบัดพัดหมอกคว้าง.......................ครูดคล้องโขดไศล ฯ

๏ นกกาพาพวกพ้อง.........................โผบิน
พาคู่หมู่ปักษิน.....................................สู่บ้าน
คืนคอนร่อนบินผิน..............................ผกจับ....คอนเนอ
นกเกาะรังเกาะก้าน.............................กิ่งไม้มองสลอน ฯ

๏ สายันต์ตะวันเคลื่อนคล้อย.............ครรไล
ภาพพิศติดตรึงใจ.................................วิจิตรล้ำ
ทวยเทพเสกพงไพร..............................เพียงภพ.....สรวงฤๅ
สวยเด่นเห็นซ้ำซ้ำ.................................ส่งให้ใจเกษม ๚

ชอบครับกาพย์กลอน แต่ไม่เก่ง

[khonsurin]

แต่งกลอนเก่งจังเลยค่ะอ้าย

นานๆโชว์ฝีมือที ตะลึงเลยค่ะ

[ทวีชัย]

เงารุ้งในน้ำคร่ำ

เคยเห็นสายรุ้งสวยในวันก่อน
มาบัดนี้ หลอกหลอน แค่ในฝัน
ไม่มีแม้ เงาสะท้อน แม้เพียงวัน
จะน้ำนั้น น้ำไหน ไม่เหลือเงา

ตอนแรกพบ ประสบ เธอคือรุ้ง
ณ โค้งคุ้ง ปลายฟ้า คราใจเหงา
มาแต้มเติม ทาบทาใจ ให้กับเรา
อยู่นานเนาว์ มานาน ผ่านหลายปี

มาปีก่อน สายรุ้ง เธอมุ่งเปลี่ยน
ลวดลายเรียน เขียนใหม่ เปลี่ยนใจหนี
จากรุ้งงาม ยามแรกพบ ลบท่าที
รุ้งเปลี่ยนสี ไม่มี แล้วรุ้งงาม

อย่าไปมอง หาเลย ในน้ำครำ
พบเพียงมืด มิดดำ เงาอย่าถาม
แม้น้ำใส ยังไม่เห็น เธอเร้นนาม
อย่ามัวตาม ดูเงารุ้ง ในคุ้งครำ

"แต่งตอนฝนตกรินเห็นรุ้งกินน้ำ"

[ทวีชัย]

คนเขียนกลอน...น้อยใจเขียนไม่ออก
หากไปลอกเขามาคนว่าให้
ครั้นจะวานสักทีไม่มีใคร
นั่งถอนใจยาวยาวเหงาเหลือเกิน

อารมณ์มันคั้นยากวิบากแท้
ฝีมือแย่ทรุดถนัดจนขัดเขิน
หากมีครูผ่านหอผมขอเชิญ
มาประเมินสอนด้วยช่วยผมที

[ทวีชัย]

สมน้ำหน้าตัวเองที่เผลอพลาด
จึงขยาดจะมีรักให้หวั่นไหว
ถูกเธอทำจนไม่เหลือแม้หัวใจ
ต่อนี้ไปอยู่อย่างคนไร้วิญญาณ

เลิกพบพานเธออีกในชาตินี้
อย่าได้มีเรื่องเกี่ยวข้องต้องหักหาญ
ขอบุญกรรมที่ได้ทำไว้วันวาน
เลิกระรานจบแค่นี้ไม่ตามไป

เธอมีใครไม่ต้องบอกฉันไม่เกี่ยว
จะลดเลี้ยวเกี้ยวใครอีกไม่หวั่นไหว
อโหสิ ต่อกัน ฉันยกให้
เกิดชาติใด ขออย่าได้ มาเจอเธอ

[ทวีชัย]

สมน้ำหน้าตัวเองที่เผลอพลาด
จึงขยาดจะมีรักให้หวั่นไหว
ถูกเธอทำจนไม่เหลือแม้หัวใจ
ต่อนี้ไปอยู่อย่างคนไร้วิญญาณ

เลิกพบพานเธออีกในชาตินี้
อย่าได้มีเรื่องเกี่ยวข้องต้องหักหาญ
ขอบุญกรรมที่ได้ทำไว้วันวาน
เลิกระรานจบแค่นี้ไม่ตามไป

เธอมีใครไม่ต้องบอกฉันไม่เกี่ยว
จะลดเลี้ยวเกี้ยวใครอีกไม่หวั่นไหว
อโหสิ ต่อกัน ฉันยกให้
เกิดชาติใด ขออย่าได้ มาเจอเธอ