27 มิ.ย. 52 หัวใจนำพาร่างกายออกเดินทางอีกครั้ง
นัดแนะกับเพื่อนว่าจะไปชัยภูมิ เจอกันที่หมอชิต 4 ทุ่ม บ่าย 3 เสียงโทรศัพย์ดังขึ้น
รู้คำตอบล่วงหน้า แต่ก็ต้องกดรับเพื่อให้ทราบเหตุผลที่แท้จริง.....
เมื่อวานเย็นฉันยังอยู่ระยองอยู่เลย ตีห้า กว่าๆ ฉันได้มานั่งอยู่ที่ บขส.ชัยภูมิซะแล้ว
เมื่อแสงอาทิตย์โลมเลียขอบฟ้า ฉันเดินทางต่อไปยัง อุทยานแห่งชาติน้ำตกตาดโตน
เป้ถูกยกสะพายหลัง ไหล่สะพายกระเป๋ากล้องเอ๋อ (กล้องลงไปนอนก้นน้ำตกที่หมันแดง)
การเดินทางแม้จะดูเดียวดาย แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเหงา หรือเรียกร้องหาคนเคียงข้างไม่
รถสองแถวพาฉันมายืนอยู่หน้าอุทยานแห่งชาติน้ำตกตาดโตน
หลังชำระเงินเสร็จ สองเท้าต้องเดินเข้าไปอีก 1 กิโลเมตร จึงจะถึงศูนย์บริการนักท่องเที่ยว
และเดินต่อไปอีก 400 เมตรจึงจะถึงตัวน้ำตก
น้ำใสใสไหลเย็น ความเมื่อยล้าจากการทำงานเมื่อวาน
และการเดินทางทั้งคืนหายเป็นปลิดทิ้ง เสียงนกทักทายจากราวป่า
อีกา 2 ตัวผัวเมียทักทายฉัน มันคงสงสัยว่าทำไมฉันมาคนเดียว
ฉันเข้าไปทักทายเจ้าแมงมุมตัวใหญ่ มันคงรออาหารเช้าอันโอชะ
เบื้องหน้าของฉันคือน้ำตกตาดโตน สถานที่พักผ่อนหย่อนใจ ที่ไม่ไกลนัก
หนุ่มสาวหลายคู่กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
หลงคิดไปว่าสาวคนนั้นคือฉันกำลังหยอกล้อกับชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก
สลัดความคิดนั้นออกไป ฉันมองนาฬิกาข้อมือ ยังไม่ 8.00 น.เลย
แมลงขายาววิ่งเล่นบนผิวน้ำ
ฉันนั่งฟังเสียงนกร้องทักทาย น้ำกระทบโขดหิน ท้องเริ่มร้องเรียกหาอาหาร
จำต้องสลัดทุกอย่างทิ้ง ปากท้องสำคัญกว่า...
อิอิ.. ยังไม่จบน่ะ เดี๋ยวมาเขียนต่อไปหาอะไรกินก่อน
Bookmarks