กำลังแสดงผล 1 ถึง 3 จากทั้งหมด 3

หัวข้อ: ตั้งตา รอ

  1. #1
    ศิลปิน นักเขียน สัญลักษณ์ของ maanoy
    วันที่สมัคร
    Jul 2006
    กระทู้
    2,271

    ตั้งตา รอ

    ศาลาริมทาง
    โดย.......หมาน้อย
    หาก.............เหนื่อยนักกับหนทางไกล
    ลอง.............ปล่อยวางหัวใจลงข้าง ๆ
    ที่.................ตรงกลางศาลาริมข้างทาง
    คอย.............ผู้คนที่อ้างว้างมาพักพิง


    .............................ศาลาริมข้างทางวางตั้งประดับ
    ...................................คอยรับสายฝนและเปลวแดดที่แผดเผา
    ..........................................ให้ผู้คนที่พบพาน ใช้เป็นรมเงา
    ................................................ให้คลายเศร้ายิ้มเบิกบานสบายภายในใจ


    มีเรื่องราว..................................มากมายที่ผ่านพบ
    ทั้งประสบ..................................ความผูกพันนั้นมีให้
    ทั้งร้าวราน..................................ปะปนผู้คนไกล
    ทิ้งลงให้........................................ใจกลางศาลา...ริม.....


    วันนี้ศาลาหลังเก่าดูเศร้าสร้อย
    เริ่มผุกร่อนตามลอยกาลและสมัย
    มิต้านฝนพร่ำแดดโปรยปราย..ใด..ใด
    ร้างคนมาเยี่ยมกรายใจเหมือนดั่งเคย


    ที่ฟากตรงกันข้ามมีเพื่อนใหม่
    มีคนใจดีมาสร้างที่เพิ่งพัก
    ให้ผู้คนอาศัย และพำนัก
    ผู้คนล้วนรู้จัก..และขอพักพิง..กาย..


    .................สุดท้ายศาลาน้อย ๆ ก็หายไป
    ......................คงเหลือเพียงซากความอาลัย..ที่ห่วงหา
    ............................ให้จารึกไว้ว่าเคยมีเจ้าตั้งอยู่...วันเวลา
    ...............................ได้เพียงแค่รับรู้แล้วลืมเลือน..ผู้มาเยือน

  2. #2
    ร่วมถ่ายทอดความรู้สู่สังคม สัญลักษณ์ของ รินเมืองร้อยเกิน
    วันที่สมัคร
    Aug 2008
    ที่อยู่
    เกษตรวิสัย - ร้อยเอ็ด
    กระทู้
    368
    ....เดินทางมาเนื่อยนัก....
    ....ขอพักนำเด้ออ้าย....
    ....พอหายเนื่อยสิไปต่อ....
    ....ขอบคุณศาลาน้อที่ให่พัก....

  3. #3
    ศิลปิน นักเขียน สัญลักษณ์ของ maanoy
    วันที่สมัคร
    Jul 2006
    กระทู้
    2,271
    เดินซัดเซถลา.....หาที่นั่ง
    ...เดินซัดซัง..ละเมอ...เหม่อหมองหมน
    ....ไร้ศักดิ์ศรี.....สิ้นยางอาย...ความเป็นคน
    ......ต้อนดิ้นรน....ตะเกียกหา...ศาลาพิง


    ไร้หมอนมุ้งย่ำราตรี...ใต้จันทร์ส่อง
    ในใจห้องเลื่อนลอย...ไม่หยุดนิ่ง
    ละหกเหิน..หรือเดินกลายอายความจริง
    หรือเพราะหญิงหนึ่งนั้น...ฉันท์ที่ตรม


    ศาลาเอ่ยข้าเหนื่อย...ใจแทบจะขาด
    อย่างอนาถถูกทอดทิ้ง...อย่างขื่นขม
    จึงเซซัดถลามา....แล้วนอนซม
    คงสาสม...แก่ใจหรือไรกัน....

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •