ดอกอุตพิด
เมื่อดอกไม้ในป่าเริ่มเหี่ยวเฉา
เจ้าก็เอาซุกซ่อนไว้หม่อนผา
จับดอกใหม่ไว้อวดโฉมประโลมตา
ดอกไม้ป่าก็หมดสิ้นไร้กลิ่นพลัน
เมื่อตื่นเต้นเห็นของแปลกแยกไม่ออก
เด็ดเอาดอกไม้ใหม่ไว้แซมนั้น
เฝ้าถนอมหลงไหลได้ปลื้มพลัน
เห็นสีสันสวยสุดสะดุดตา
แต่ดอกไม้ที่เห็นอาจเป็นพิษ
อุตพิดร้อยเล่ห์เสน่ห์หา
กลีบเย้ายวนพิศวาทสวยบาดตา
เจือมายาสารพัดรัดตรึงใจ
เมื่อมนต์คลายตาสว่างอำพรางเร้น
ก็พลันเห็นกลิ่นเน่าคละเคล้าให้
ลมสติก็พัดปัดเป่าใจ
กลับแจ่มใสแต่ใจเดาะเพราะลวงตา
พอนึกถึงดอกไม้ป่าก็ลาลับ
ไม่หวนกลับล่วงหล่นบนภูผา
แม้จะเอื้อมสุดมือยื้อกลับมา
ดอกไม้ป่าก็ลอยลับไปกับลม
เมื่อมีรักจงฟูมฟักถนอมไว้
อย่าหมายเด็ดดอกใหม่ให้ขื่นขม
อย่าปันใจปันกายให้ใครชม
เพียงเพราะสมอารมณ์หมายก็หน่ายพลัน
ที่มา : แก้วประภัสสร
Bookmarks