จากเมื่อหลายปีก่อน ฉันเคยเช่าห้องพักอยู่ที่เมืองหลวง เพียรเพื่อปลอบประโลมการคิดถึงบ้าน ฉันยึดเอาดาดฟ้า ที่มุมตึกด้วยการปลูกต้นไม้ต้นเล็กๆ และเลี้ยงปลาหางนกยูงตัวเล็กๆ2-3ตัวในโหลแก้ว
ก่อนออกจากห้องเพื่อไปร่ำเรียน ฉันได้พบปะวิสัสนากับต้นไม้เล็กๆรดน้ำและให้อาหารเจ้าปลาน้อย ...เหมือนจะอบอุ่น แต่คล้ายมิใช่...
ในความโดดเดี่ยวของการแฝงตัวในสังคมเมือง ความห่วงหาที่ถวิลเข้าสู่หัวใจ ในบางครั้งที่ต้องจากห้องพักไปร่วมสัปดาห์ เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ฉันรีบรุดขึ้นไปดูพืชและสัตว์เล็กๆที่คอยฉันอยู่ ...
เจ้าปลาน้อยมันสิ้นใจแล้ว ต้นไม้ก็เฉาแดดตาย...ความรับผิดชอบจากที่ฉันสร้างพวกเขาขึ้นมา มันหายไปไหนหมด ...น้ำตาเล็กๆมันก็เริ่มเอ่อ ท่วมหัวใจฉัน ...
...ทุกส่วนเสี้ยว สายสัมพันธ์ ล้วนหวั่นไหว ..
...สมดุลใด ล้วนขัดแย้ง รินแล้งร่ำ...
...ปลอบประโลม ทุกโฉมหน้า ชะตากรรม...
...ฉันจดจำ ยิ่งปรากฎ เธอหมดใจ...
Bookmarks