ยังไม่ว่างมากพอที่จะแวะไปทักทาย เยี่ยมเยือนเพื่อนที่บ้านจ้า แต่ขอโพสบ้างดองใว้นานจะลืมว่าตัวเองจะทำอะไร
วันแรกที่แจ่มใสก้าวลงจาก เครื่องบินเจ้าจัมปาของการบินไทย
ที่สนามบินลอสแองเจอลิส นั้น ความฝัน จิตนาการบรรเจิดค่ะ ว่าจะมาอยู่เมืองฝรั่งมังค่า
เจอฝรั่งตัวสูงใหญ่ สาวๆสวยๆ หุ่นดี ค่ะ แต่
สิ่งแรกที่เจอคือ ประชาสัมพันธ์ ประกาศเป็นภาษาจีน ฮ่วย ลงเครื่องผิดเมืองหรือเปล่า ทำไมประกาศเป็นภาษาจีนหว่า
ระหว่างทางเดินที่จะถึง ตอมอ ก็เจอแต่คน จีน อินเดีย เกาหลี พูดง่ายๆเอเชียทั้งนั้น
พานให้คิดรอบสอง ลงผิดเมืองแน่ ๆ ไม่อยากไปเมืองจีน (แจ่มใสมีประการณ์ แย่ที่เมืองจีน)
นั่นคือสิ่งแรกค่ะ
และแล้วสิ่งต่อมา
หาฝรั่งตัวสูง หุ่นดีๆ หล่อๆสวยๆ ให้ชมยากมาก มีแต่ฝรั่งเตี้ย อ้วน เพราะ ฤทธิ์เดช ฟาสฟูด
แถมไปทางไหน ก็เจอแต่คนเอเชีย
ไปโรงเรียน ภาษาเจอ พี่แมกซิกัน อันดับหนึ่ง เกาหลี เวียตนาม ตามลำดับ มีพี่ไทยคนเดียว
ไปวิทยาลัย เจอ ฮ่า ๆพระเวียตนาม เดินเป็นฝูงเลย เขมร ลาว เพียบ
เลยปลง ว่านี่แหละ ฉันก็อยู่เอเชียเหมือนเดิมแหละ
และนี่แจ่มใสอยู่อเมริกา แต่ไม่เคยห่างจากความเป็นไทยเลยค่ะ
วันนี้ มาซื้อของที่ Thai Town LA ค่ะ
วันนั้นกินข้าวกลางวันที่สนามหลวง คาเฟ่ คำว่าคาเฟ่
เหมือนร้าน อาหารที่มึตลกเล่นเลยเนาะ แต่ไม่ใช่หรอกค่ะ
ร้านอาหารธรรมดานี่แหละ คนไทยชอบไปนั่งที่นั่นมากค่ะ
เหมือน ร้าน เกี๋ยวเตี๋ยวข้างทางบ้านเราแหละค่ะ แต่ที่นี่เขาไม่อณุญาติ ให้ขายอาหาร
ข้างทางก็เลยต้องทำร้าน
แต่อาหาร นั้นมีทุกอย่างค่ะ
แป้งน้ำ เหล่านี้ เชื่อหรือไม่ว่า แจ่มใส เคยเห็นตั้งแต่สมัยเด็ก เห็นพี่สาวใช้
นานมากแล้ว คิดว่าเขาเลิกผลิตไปแล้ว เพราะที่เมืองไทย ไม่เคยเห็นเลย
มาเห็นอีกทีที่นี่ เป็นเรื่องประทับใจค่ะ
ร้านอาหารไทยที่นี่ มีแทบทุกซอย ก็ว่าได้ ค่ะ
ร้านสปา เสริมสวยก็เยอะ
ร้านขายของชำ นี่ขึ้นป้ายภาษาไทยเลยหละค่ะ
ไกล้บ้านแจ่มใส ก็มี ไทย-ลาว มาร์เก็ต
ต้องพ่วงลาวด้วย เพราะคนไทยคนลาว คนเขมร เป็นกลุ่มเดียวกัน ทำบุญวัดเดียวกันค่ะ
Bookmarks