ชาวนาจ๋า...อย่าร้องไห้
กี่ปีแล้วที่หลังเราหยัดสู้ฟ้า
กี่ปีแล้วที่ดวงหน้าจูบดินแล้ง
กี่ปีแล้วที่ข้าวยากและหมากแพง
กี่ปีแล้วที่ไส้แห้งกว่าแร้งโรย
ถามฟ้ากว้างก็อ้างว้างมิสร่างสิ้น
ถามผืนดินก็เงียบงำคำตอบโหย
ถามผู้นำถึงคำหวานที่หว่านโปรย
ย้ำถามโดยชาวนาตาดำดำ
ช่างเงียบเหงาเป็นเป่าสากกระดากนัก
รัฐมนตรีที่รักกระอักซ้ำ
นโยบายขายซื้อหรือจำนำ
ราคาข้าวยังตกต่ำระกำใจ
หวังพึ่งใครไหนเล่าเหล่ารากหญ้า
หวังพึ่งฟ้าก็แล้งลมพาห่มไห้
หวังพึ่งดินก็สิ้นหวังกำลังใจ
หวังพึ่งใครในวันนี้ไม่มีเลย
เราประท้วงท่านก็จับเราเข้าคุก
ส่วนคนบุกสนามบินใยทำเฉย
นิติธรรมเมืองไทยอยู่ไหนเอย
โปรดเฉลยคำหวานผ่านสภา
คอยหยาดฝนหล่นหายที่ปลายเมฆ
คอยพระเอกในดวงใจอยู่ไหนหนา
คอยผู้แทนของเราชาวประชา
เช็ดน้ำตาผู้ยากไร้ในแผ่นดิน
ชาวนาจ๋า...ชาวนาอย่าร้องไห้
อดทนไว้อย่าให้ใครเขาหมิ่น
เก็บน้ำตาแห่งหวังไว้หลั่งริน
บนผืนดินปลูกข้าวของชาวนา...
..............................
ละไมฝน
อ้างข้อความนี้
Bookmarks