เช้ามืดของวันที่พุธที่ 5 สิงหาคม ฉันเดินทางจากเมืองใหญ่ถึงตำบลเล็ก ๆ ตำบลหนึ่งของจ.อุบลฯ ฉันโทรศัพท์มาบอกแม่ตั้งแต่เมื่อวานว่าฉันจะถึงบ้านวันนี้ เทคโนโลยีช่วยให้ฉันได้สื่อสารกับแม่ได้ทุกวัน ก้าวลงจากรถทัวร์ เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของเหล่าวินมอเตอร์ไซด์ ที่เรียกผู้โดยสาร ฉันถือกระเป๋าที่หนักอึ้งด้วยหนังสือ ลุงวินมอเตอร์ไซด์หน้าใหม่พยายามแย่งกระเป๋าฉันไปถือ แต่ฉันบอกว่าบ้านฉันอยู่ในซอยนี่เองไม่ต้องก็ได้ ฉันถือกระเป๋าเดินเข้าบ้าน พอเปิดประตูรั้วบ้านภาพแรกที่เห็นทำให้ฉันถึงกับอึ้ง น้ำตาคลอ แม่ฉันกำลังยีลูกตาลสุกเพื่อทำขนมตาล ของโปรดของฉันอยู่ ฉันถามว่าตื่นมาทำไมแต่เช้า ได้คำตอบง่าย ๆ ว่านอนไม่หลับ แต่ฉันรู้ว่าแม่ตื่นมารอรับฉัน ฉันไม่ได้บอกแม่ว่าฉันอยากกินขนมตาล แม่ก็คือแม่รู้ว่าฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไร เมื่อวานไปดำนาช่วยน้าสาว เห็นมีลูกตาลสุกเลยเอามาทำขนมแจกเด็ก ๆ นั่นคือคำบอกเล่าของแม่ แต่ฉันเห็นว่าแม่คงตั้งใจเก็บมาทำให้ฉันกินกระมัง
อีกไม่นานฉันจะได้กลับไปอยู่กับแม่แล้ว ฉันตั้งตารอแทบไม่ไหว
Bookmarks