ดาวลาลับดับสูญ ห่วงอาดรูแลนะใจเหงา
ทุกค่ำเช้าเคยมีเรา คอยเป็นเงากันและกัน
ครั้นตื่นมาในรุ่งสร่าง ฝันเลือนลาง เริ่มจางหาย
ถึงค่ำคืนยืนเดียวดาย ดาวเดือนหงายมาเยี่ยมเยือน
เสมือนหนึ่งเรือนร้าง ความเว้งว้างมาย่างกราย
หัวใจแทบสลาย ซ้ำร่างกายไม่ไหวติง
หลับตาลงอีกครั้ง นับหนึ่ง สอง สาม...
กี่โมงยามกาลเวลา เฝ้าถามหาความเป็นจริง
นั่งนิ่ง นิ่ง เหม่อฟังเสียง ก็มีเพียงเสียงหัวใจ
อันอ่อนล้าและอ่อนไหว เหลียวหาใครนั้นไม่มี
หลับเถิดเธอคนดี หากชาติหน้ามี
.........เกิดอีกที...พบรักนิจนิรันดร์.......
อ้างข้อความนี้
Bookmarks