ยามเมื่อลมตีต้อง เสมรเฟืองฟองแก่ง
เมฆขลาส่งล้ำ นวยแก้วแกว่งสมี
แสงฮุ่งเฮืองทั่วเท่า ขงขอบจักรวาล
อิศวรทวยธนูทอง โก่งยิงยังแก้ว
พลอยได้ตกตำต้อง ปัฐพีไหวหวั่น
ปืนเล่าคืนสู่แหล่ง เสมอด้ามดั่งหลัง
เสียงสะเทือนก้อง กลางหาวเหมหื่น
เอิ้นว่าฟ้าผ่าไม้ ปางกี้สืบมา
ฟังเสียงน้ำยวกยู้ ลมฟาดเฟือนกัน
ทม ทม ดัง คื่นเค็งคุงฟ้า
วาโยอุ้ม อุทกังเกาะใหญ่
เพิ่นจั่งได้ว่าเว้า ว่าฝนฟ้ากล่าวมา
หลิงดูสัททันตาต้อง ป่องนทีวารีหล่น
ไหลลงโตนตาดต้อง ดังก้องกระเดื่องเขา...เจ้าเอย..
เสมร (ภูเขา) สมี (รัศมี) ทวย (ถือ,จับ,บาย) กลางหาว (กลางท้องฟ้า) คื่นเค็ง(เสียงดังลั่น) วาโย(ลม อุทกัง(น้ำ) สัททันตา(เสียง,สำเนียง) โตนตาด(น้ำตก)...
Bookmarks