ฟ้าหม่นคนเหงาดาวอับแสง
อาทิตย์จ้าเจ้าร้อนแรงเกินทานไหว
ดาวมิอาจทอแสงแข่งดวงไฟ
เหมือนดวงใจอับแสงยามรักเธอ

หลงคมคายอื่นขมขื่นนัก
ปักใจรักไม่เปลี่ยนแปลงมั่นเสมอ
รักบริสุทธิ์ดุจสายน้ำตามใจเธอ
แม้ต้องเหม่อเพ้อพร่ำรำพันไห้