ไดอะรี่คนตัวดำ 3

[บ่าวกระสัง]

ปลูกกุหลาบแดงไว้เพื่อเธอ เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก บ่งบอกความจริงที่ยิ่งใหญ่ บ่งบอกว่าใจฉันยังคงมั่น พันปีหมื่นวันไม่เคยหน่าย ฟ้าดินสลายหัวใจหมั้นรักเธอ

เนื้อเพลงกุหลาบแดงยังแว่วในหูทุกครั้งที่คิดถึงวันเก่าก่อนตอนยังเด็ก ปล่าวผมไม่ได้ฟังเพลงหรือจะตั้งใจฟังเนื่องจากเขาเปิดให้ฟังแค่เพลงนี้เพลงเดียวไม่รู้พยาบาลหรือหมอคนไหนชอบเปิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตลอดๆเวลาเกือบๆสามเดือนที่อยู่ที่นั่น ใช่ครับ บันทึกคนตัวดำครั้งที่สามมาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตที่ยิ่งใหญ่จากได้กล่าวมาแล้วในครั้งที่สอง เช้าวันหยุดที่แสนสนุกที่เราจะได้ดูดรากอนบอลมาถึงแล้ว

แต่วันนี้พ่อและแม่มารับเหมางานที่อุบลที่บ้านยายไม่มีคนอยู่บ้านไปไร่ไปนาตั้งแต่เช้าเพราะเห็นว่าพ่อแม่ผมมาอยู่ด้วยชั่วคราว จากที่พ่อแม่ทำงานแต่กรุงเทพเป็นคนงานก่อสร้าง แล้วผมก็อยู่กับยายที่จังหวัดอุบลมาตั้งแต่เล็กนานๆจะเจอพ่อแม่สักครั้งนึงเวลามาเยี่ยมหลายๆคนคงนึกภาพออกนะครับ แต่วันนี้พ่อได้รับเหมาสร้างบ้านที่จังหวัดอุบลเลยได้กลับมาบ้านแล้ววันนี้จะรับผมไปที่ทำงานด้วยไม่นะ ไม่นะ ดรากอนบอล ดรากอนบอล อ่า

เสียงผมพูดขึ้นว่าไม่ไปได้ไหมจะดูกาตูนย์ หรือดูกาตูนย์ให้จบก่อนแล้วค่อยไป ไม่ได้มันสายแล้วเสียงจากพ่อของผม พ่อไม่ยอมให้อยู่คนเดียวสำหรับเด็กป.สองที่จะให้อยู่บ้านคนเดียว พร้อมกับเสียงแม่ที่เสริมขึ้นว่า จะอยู่กับใครเดี๋ยวไฟช็อตนะดูทีวี ผมเลยบอกไปตามประสาเด็กงั้นเปิดไว้ให้จันทร์กได้ จันทร์จะไม่จับเลยจะดูเฉย เปิดทิ้งไว้เปลืองไฟ เดี๋ยวไฟไหม้ #@$%&*G)!#@$%! และอีกมากมาย ผมวิงวอนด้วยความอยากดูแต่สุดท้ายจบที่ไม้เรียว

ก้านมะยมใกล้มือที่สุดตีมาที่ผมเสียงร้องไห้พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาเหมือนนัดหมายกันไว้ ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น กาตูนย์ไม่ได้ดูแถมโดนพ่อแม่ตีอีกแล้วที่พาไปคือที่ก่อสร้างผมรู้และคุ้นเคยดีจากไดอะรี่คนตัวดำสองได้บอกไว้เลยไม่อยากไปนักเพราะไม่มีอะไรให้เป็นเพื่อนนอกจากอิฐ หิน ปูน ทราย และตะปูจากกองไม้ที่จะทิ่มเท้าทุกเมื่อที่เราเดินไปเหยียบ แต่ก็ต้องไปเพราะคงทำอะไรไม่ได้แล้วผมนั่งข้างหน้าบนถังน้ำมัน

นึกถึงรถมอเตอร์ไซค์รุ่น RXZ นะครับที่ถังน้ำมันอยู่ข้างหน้าแม่นั่งหลังพ่อขับนั่งไปก็ร้องไปลมพัดเข้าตาแรงจัง แสบตามากเลยหลับตาเอาไว้จำได้ว่าหลับๆตื่นๆเพราะทางค่อนข้างไกล พอมาถึงที่ที่หนึ่งจุดที่สวรรค์ลิขิตไว้ให้แล้ว ว่าให้ชีวิตครอบครัวนี้เปลี่ยนไปเป็นหน้ามือหลังมือ รถปิคอัพ ขับส่ายไปส่ายมาพ่อชะลอรถลงเพราะเห็นท่าไม่ดี แล้วสิ่งนั้นก็เกิดขึ้นรถปิคอัพคันนั้นพุ่งเข้ามาชนอย่างจังรถมอเตอร์ไซค์และคนกระเด็นกระดอนลงไปในทุ่งนา

ผมสะลึมสะลือมากตอนนั้นเนื้อตัวชาไปหมดไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรโลกนี้เบลอไปหมด มองอะไรเห็นแค่ลางๆเห็นเหมือนคนนอนอยู่น่าจะเป็นพ่อเราผมคลานไปหาพ่อรู้สึกเหมือนมาทำไมคลานไปลำบากจังช้าๆเนือยๆขาขวาไม่มีแรงได้แต่ข้างซ้ายข้างเดียวไปถึงพ่อผมใช้มือตบไปที่ท้องพ่อเบาๆแล้วเรียก พ่อ พ่อ ไม่มีเสียงตอบรับ ผมฟุ๊บลงไปอีกครั้งรู้สึกตัวเองเหนื่อยจังมารู้สึกตัวอีกครั้งมีคนเอาร่างผมไปใส่หลังปิคอัพรู้สึกเมื่อยคอมาก

พอลืมตามาภาพก็ยังเบลอๆเหมือนเดิมแต่ในสภาพที่นอนหงายเลยมองเห็นขาตัวเองแดงฉานไปด้วยเลือดรู้สึกตกใจมากแต่จากความเหนื่อยคงเพราะจากการเสียเลือด ผมสลบไปอีกครั้งตอนนี้หลายวันเลยครับมาฟื้นอีกทีที่โรงพยาบาล ใครต่อใครไม่รู้มาเยี่ยมมาดู เอ๊ะ!!! อะไร เราเป็นอะไร เรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมดและยายที่เล่าให้ฟังว่าอะไรเกิดขึ้นกับเราแม่อยู่อีกห้องหนึ่ง พ่อยังไม่ออกมาเพราะอาการหนัก ขาขวาแตกละเอียดจากแรงชน

ผมหักถึงสามท่อนกระดูกหัวเข่าแตกไม่มีรูปเดิมหน้าแข้งหักสะโพกหักเนื้อหายไปเกือบทั้งขาผมอยู่โรงพยาบาลหลายๆเดือนมีหลายหย่างเปลี่ยนไปผ่าตัดหลายครั้งล้างแผลหลายรอบเจ็บมากกกกกก แสบด้วยแอลกอฮอร์เหล็กดามที่ขา เหล็กเสียบที่หัวเข่า อะไรต่อมิอะไรก็ไม่มารุมอยู่ที่ตัว รู้สึกทรมานมากกินข้าวไม่ได้ กินก็ไม่อร่อยกับข้าวของโรงพยาบาอ่ะนะ เงินที่มีใช้ไปจนหมดกับการรักษาทั้งสามคนฐานะที่จะเริ่มดีมาหมดไปกับการรักษาตัวหัวหน้าครอบครัวคือพ่อถูกตัดขา แม่หักเช่นกันแต่น้อยหน่อยรักษาหายไวกว่าทุกคนเงินหมดเราก็ได้รับการรักษาไปตามมีตามเกิด

ผมอาการดีขึ้นได้ยินเสียงพยาบาลคุยกัน คนมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน คนเจ็บ รายใหม่ คนตาย แล้วก็อีกหลายอย่างในโรงพยาบาลแต่ที่จำได้ก็ที่เปิดเพลงกุหลาบแดงนี่แหล่ะฟังทุกวันเลยมารู้ตอนโตว่าใครร้อง เรื่องราวที่อยู่โรงพยาบาลดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้น่าจดจำและคงไม่อยากเข้าไปอีกหลายเดือนที่อยู่นั่นกลิ่นยา กลิ่นต่างๆในนั้นจำได้ดี ห้องคนไข้รวมคงไมได้ดูดีเหมือนห้องพิเศษหรือวีไอพีที่ในทีวี หรือที่หลายๆคนใช้กัน การก้าวย่างเข้าโรงพยาบาลทุกครั้งผมจะเห็นแต่ภาพแต่ละคนที่เจ็บไข้ได้ป่วย บาดเจ็บล้มตาย

วันหนึ่งผมพอจะหายดีเริ่มกายภาพหัดเดินใหม่อีกครั้งแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นสำหรับคนที่กระดูกหักสามสี่ท่อนขนาดนี้ แต่พอจะเดินได้คำเรียกใหม่ที่ได้รับก็คือ เป๋ มันคือปมด้อยที่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจและมันรุนแรงเกินกว่าเด็กชายคนหนึ่งจะรับมันได้กับอายุเพียงเท่านี้ผมต้องย้ายมาที่บุรีรัมย์ มารักษาตัวที่นี้และก็มาเรียนต่อจากที่ขาดไปหลายเดือนโชคดีที่ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมจึงยังพอเรียนต่อได้ถึงจะหยุดไปหลายเดือน กับสังคมใหม่ ภาษาใหม่(เขมร)จากที่พูดลาว กับไทย โรงเรียนใหม่ เรากลายเป็นเด็กแปลกหน้า แถมยังพิการ และอีกหลายๆอย่าง

ชีวิตเริ่ม้าวเข้าสู่การมีปมด้อยอย่างชัดเจน ภาพมันยิ่งชัดขึ้นๆ กลายเป็นคนอ่อนแอ จากเดิมก็เป็นคนเงียบๆอยู่แล้วทำให้เรายิ่งเงียบไปใหญ่ เด็กอ่อนแอ ขี้แย คำล้อเลียน ต่างๆนาๆที่เราได้รับจากนี้ไปมันจะอยู่กับเราทั้งชีวิต ผมทำใจยอมรับและหาเหตุผลมาให้ตัวเองว่าที่เกิดกับเราเป็นเพราะอะไร ถ้าวันนั้นเราไม่ไปกับพ่อเราคงไม่เกิด เหตุผลเด็กๆที่เราคิดได้ พ่อที่บังคับให้ผมไปเสียใจมากกับเรื่องนี้ เคยถามผมว่าถ้าพ่อไม่อยู่แล้วจะคิดถึงพ่อไหม

ผมไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ตอนนั้นที่ตัวเองต้องเสียขาไป แต่ผมก็บอกไปว่าคิดถึงแล้วพ่อจะไปไหนก็อยู่กับจันทร์นี่ไง ผมหาเหตุผลให้ตัวเองอยู่นานจนมาศึกษาเรียนรู้ ก็เลยคิดว่านี่คือกรรมเก่าที่เราเคยทำแต่ชาติปางก่อนหรือตอนไหนไม่รู้ได้คงมาส่งผลให้แล้ว คนอื่นยังมีมากกว่าเราเป็นมากกว่าเรา เพราะเหตุนี้ความอดทน ความเข้มแข็งผมจึงต้องมีมากกว่าคนอื่นๆเพราะคำล้อเลียน คำต่างๆนาๆจากคนอื่นที่ผมได้รับมาตลอด

ผมจะเจ็บปวดมากแค่ไหนถ้าเราได้รับอยู่เสมอๆ เหตุการณ์นี้มันผ่านมาแล้วหลายปี และไม่มีวันลบหายออกไป สิ่งที่ผมเป็นมันจะอยู่กับผมไปทั้งชีวิต ผมยังต้องอดทนอีกทั้งชีวิตไม่ว่าสิ่งที่ตัวเองเป็น ความเหนื่อยหล้าจากภาระต่างๆนาๆ ชีวิตผมคงไม่ได้จบอยู่แค่นี้วันข้างหน้าบททดสอบชีวิตอะไรจะเข้ามาอีกก็ยังไม่รู้ ชีวิตยี่สิบสี่ปีของผมมันก้าวผ่านอะไรหลายๆอย่างที่หลายคนไม่เคยได้รับ หวังแค่ว่าผมจะยืนหยัดกับมันให้ตลอดลอดฝั่ง

ผมยังนึกอิจฉาใครต่อใครหลายคนไม่ได้ที่มีร่างกายปกติ ทำอะไรที่ตัวเองอยากจะทำ ความฝันผมตั้งแต่เล็กๆผมอยากเป็นทหาร ผมไม่ได้อยากทำร้ายใครหรือว่าต้องการเท่ห์หล่อ ผมอยากรับใช้ชาติในการเป็นทหารและมันเป็นความหวังของตาที่อยากให้เป็นยังจำได้วันไปเกณฑ์ทหารแล้วเราก็ไม่ได้รับคัดเลือก สุดท้ายเขาบอกผมว่าเสียใจด้วยนะที่ไม่ได้เป็นทหาร หลายๆคนยิ้มหลายๆคนหัวเราะไม่พูดอะไร แต่ผมตอบกลับไป

ครับ ผมเสียใจมากครับที่เป็นไม่ได้ เราคงทำได้แค่เป็นคนดีของพ่อแม่ดูแลท่าน เป็นคนดีของสังคม ความฝันการเป็นทหารคงหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อมองไปที่ขาตัวเอง ไดอะรีตัวดำสามเขียนขึ้นเพื่อให้หลายคนที่ท้อกับชีวิต เหน็ดเหนื่อยกับปัญหาได้รับรู้ว่าท่านๆทั้งหลายยังดีกว่าผมมาก อย่าท้อนะครับ ผมเขียนมาถึงตรงนี้ฝุ่นเริ่มเข้าตาแล้ว น้ำตาจะไหล แต่อยากให้คนท้อแท้สิ้นหวังกับปัญหา อย่างน้อยๆให้นึกถึงคนที่เข้าด้อยกว่านะครับ

จะได้มีแรงฮึดสู้เพราะถ้าผมท้อแท้ ป่านนนี้ไม่รู้ชีวิตจะจบลงยังไง วันนี้มันยังไม่ดีขึ้น แต่ก็จะสู้ต่อไปตราบที่ลมหายใจยังมี ขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลาอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วจะมาเขียนไดอะรี่คนตัวดำสี่นะครับขอบคุณทุกท่านครับ




**เทียวทางบ่สุดเส้นอย่าถอยหลังให้คนย่ำ ตายขอให้ตายหน้าพู้น ตายขอให้ตายหน้าพู้น เขาจังย้องว่าหาญ

[RADIO]http://www.likemax.com/song/song/thaicountry/k/kulapdaeng.mp3[/RADIO]