หน้าที่ 1 จากทั้งหมด 2 หน้า 12 หน้าสุดท้ายหน้าสุดท้าย
กำลังแสดงผล 1 ถึง 10 จากทั้งหมด 13

หัวข้อ: ไดอะรี่คนตัวดำ 3

  1. #1
    แบ่งปันความรู้และประสบการณ์ สัญลักษณ์ของ บ่าวกระสัง
    วันที่สมัคร
    Nov 2008
    ที่อยู่
    บุรีรัมย์
    กระทู้
    180

    ไดอะรี่คนตัวดำ 3

    ปลูกกุหลาบแดงไว้เพื่อเธอ เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก บ่งบอกความจริงที่ยิ่งใหญ่ บ่งบอกว่าใจฉันยังคงมั่น พันปีหมื่นวันไม่เคยหน่าย ฟ้าดินสลายหัวใจหมั้นรักเธอ

    เนื้อเพลงกุหลาบแดงยังแว่วในหูทุกครั้งที่คิดถึงวันเก่าก่อนตอนยังเด็ก ปล่าวผมไม่ได้ฟังเพลงหรือจะตั้งใจฟังเนื่องจากเขาเปิดให้ฟังแค่เพลงนี้เพลงเดียวไม่รู้พยาบาลหรือหมอคนไหนชอบเปิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตลอดๆเวลาเกือบๆสามเดือนที่อยู่ที่นั่น ใช่ครับ บันทึกคนตัวดำครั้งที่สามมาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตที่ยิ่งใหญ่จากได้กล่าวมาแล้วในครั้งที่สอง เช้าวันหยุดที่แสนสนุกที่เราจะได้ดูดรากอนบอลมาถึงแล้ว

    แต่วันนี้พ่อและแม่มารับเหมางานที่อุบลที่บ้านยายไม่มีคนอยู่บ้านไปไร่ไปนาตั้งแต่เช้าเพราะเห็นว่าพ่อแม่ผมมาอยู่ด้วยชั่วคราว จากที่พ่อแม่ทำงานแต่กรุงเทพเป็นคนงานก่อสร้าง แล้วผมก็อยู่กับยายที่จังหวัดอุบลมาตั้งแต่เล็กนานๆจะเจอพ่อแม่สักครั้งนึงเวลามาเยี่ยมหลายๆคนคงนึกภาพออกนะครับ แต่วันนี้พ่อได้รับเหมาสร้างบ้านที่จังหวัดอุบลเลยได้กลับมาบ้านแล้ววันนี้จะรับผมไปที่ทำงานด้วยไม่นะ ไม่นะ ดรากอนบอล ดรากอนบอล อ่า

    เสียงผมพูดขึ้นว่าไม่ไปได้ไหมจะดูกาตูนย์ หรือดูกาตูนย์ให้จบก่อนแล้วค่อยไป ไม่ได้มันสายแล้วเสียงจากพ่อของผม พ่อไม่ยอมให้อยู่คนเดียวสำหรับเด็กป.สองที่จะให้อยู่บ้านคนเดียว พร้อมกับเสียงแม่ที่เสริมขึ้นว่า จะอยู่กับใครเดี๋ยวไฟช็อตนะดูทีวี ไดอะรี่คนตัวดำ 3 ไดอะรี่คนตัวดำ 3 ผมเลยบอกไปตามประสาเด็กงั้นเปิดไว้ให้จันทร์กได้ จันทร์จะไม่จับเลยจะดูเฉย เปิดทิ้งไว้เปลืองไฟ เดี๋ยวไฟไหม้ #@$%&*G)!#@$%! และอีกมากมาย ผมวิงวอนด้วยความอยากดูแต่สุดท้ายจบที่ไม้เรียว

    ก้านมะยมใกล้มือที่สุดตีมาที่ผมเสียงร้องไห้พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาเหมือนนัดหมายกันไว้ ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น กาตูนย์ไม่ได้ดูแถมโดนพ่อแม่ตีอีกแล้วที่พาไปคือที่ก่อสร้างผมรู้และคุ้นเคยดีจากไดอะรี่คนตัวดำสองได้บอกไว้เลยไม่อยากไปนักเพราะไม่มีอะไรให้เป็นเพื่อนนอกจากอิฐ หิน ปูน ทราย และตะปูจากกองไม้ที่จะทิ่มเท้าทุกเมื่อที่เราเดินไปเหยียบ แต่ก็ต้องไปเพราะคงทำอะไรไม่ได้แล้วผมนั่งข้างหน้าบนถังน้ำมัน

    นึกถึงรถมอเตอร์ไซค์รุ่น RXZ นะครับที่ถังน้ำมันอยู่ข้างหน้าแม่นั่งหลังพ่อขับนั่งไปก็ร้องไปลมพัดเข้าตาแรงจัง แสบตามากเลยหลับตาเอาไว้จำได้ว่าหลับๆตื่นๆเพราะทางค่อนข้างไกล พอมาถึงที่ที่หนึ่งจุดที่สวรรค์ลิขิตไว้ให้แล้ว ว่าให้ชีวิตครอบครัวนี้เปลี่ยนไปเป็นหน้ามือหลังมือ รถปิคอัพ ขับส่ายไปส่ายมาพ่อชะลอรถลงเพราะเห็นท่าไม่ดี แล้วสิ่งนั้นก็เกิดขึ้นรถปิคอัพคันนั้นพุ่งเข้ามาชนอย่างจังรถมอเตอร์ไซค์และคนกระเด็นกระดอนลงไปในทุ่งนา

    ผมสะลึมสะลือมากตอนนั้นเนื้อตัวชาไปหมดไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรโลกนี้เบลอไปหมด มองอะไรเห็นแค่ลางๆเห็นเหมือนคนนอนอยู่น่าจะเป็นพ่อเราผมคลานไปหาพ่อรู้สึกเหมือนมาทำไมคลานไปลำบากจังช้าๆเนือยๆขาขวาไม่มีแรงได้แต่ข้างซ้ายข้างเดียวไปถึงพ่อผมใช้มือตบไปที่ท้องพ่อเบาๆแล้วเรียก พ่อ พ่อ ไม่มีเสียงตอบรับ ผมฟุ๊บลงไปอีกครั้งรู้สึกตัวเองเหนื่อยจังมารู้สึกตัวอีกครั้งมีคนเอาร่างผมไปใส่หลังปิคอัพรู้สึกเมื่อยคอมาก

    พอลืมตามาภาพก็ยังเบลอๆเหมือนเดิมแต่ในสภาพที่นอนหงายเลยมองเห็นขาตัวเองแดงฉานไปด้วยเลือดรู้สึกตกใจมากแต่จากความเหนื่อยคงเพราะจากการเสียเลือด ผมสลบไปอีกครั้งตอนนี้หลายวันเลยครับมาฟื้นอีกทีที่โรงพยาบาล ใครต่อใครไม่รู้มาเยี่ยมมาดู เอ๊ะ!!! อะไร เราเป็นอะไร เรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมดและยายที่เล่าให้ฟังว่าอะไรเกิดขึ้นกับเราแม่อยู่อีกห้องหนึ่ง พ่อยังไม่ออกมาเพราะอาการหนัก ขาขวาแตกละเอียดจากแรงชน

    ผมหักถึงสามท่อนกระดูกหัวเข่าแตกไม่มีรูปเดิมหน้าแข้งหักสะโพกหักเนื้อหายไปเกือบทั้งขาผมอยู่โรงพยาบาลหลายๆเดือนมีหลายหย่างเปลี่ยนไปผ่าตัดหลายครั้งล้างแผลหลายรอบเจ็บมากกกกกก แสบด้วยแอลกอฮอร์เหล็กดามที่ขา เหล็กเสียบที่หัวเข่า อะไรต่อมิอะไรก็ไม่มารุมอยู่ที่ตัว รู้สึกทรมานมากกินข้าวไม่ได้ กินก็ไม่อร่อยกับข้าวของโรงพยาบาอ่ะนะ เงินที่มีใช้ไปจนหมดกับการรักษาทั้งสามคนฐานะที่จะเริ่มดีมาหมดไปกับการรักษาตัวหัวหน้าครอบครัวคือพ่อถูกตัดขา แม่หักเช่นกันแต่น้อยหน่อยรักษาหายไวกว่าทุกคนเงินหมดเราก็ได้รับการรักษาไปตามมีตามเกิด

    ผมอาการดีขึ้นได้ยินเสียงพยาบาลคุยกัน คนมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน คนเจ็บ รายใหม่ คนตาย แล้วก็อีกหลายอย่างในโรงพยาบาลแต่ที่จำได้ก็ที่เปิดเพลงกุหลาบแดงนี่แหล่ะฟังทุกวันเลยมารู้ตอนโตว่าใครร้อง เรื่องราวที่อยู่โรงพยาบาลดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้น่าจดจำและคงไม่อยากเข้าไปอีกหลายเดือนที่อยู่นั่นกลิ่นยา กลิ่นต่างๆในนั้นจำได้ดี ห้องคนไข้รวมคงไมได้ดูดีเหมือนห้องพิเศษหรือวีไอพีที่ในทีวี หรือที่หลายๆคนใช้กัน การก้าวย่างเข้าโรงพยาบาลทุกครั้งผมจะเห็นแต่ภาพแต่ละคนที่เจ็บไข้ได้ป่วย บาดเจ็บล้มตาย

    วันหนึ่งผมพอจะหายดีเริ่มกายภาพหัดเดินใหม่อีกครั้งแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นสำหรับคนที่กระดูกหักสามสี่ท่อนขนาดนี้ แต่พอจะเดินได้คำเรียกใหม่ที่ได้รับก็คือ เป๋ มันคือปมด้อยที่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจและมันรุนแรงเกินกว่าเด็กชายคนหนึ่งจะรับมันได้กับอายุเพียงเท่านี้ผมต้องย้ายมาที่บุรีรัมย์ มารักษาตัวที่นี้และก็มาเรียนต่อจากที่ขาดไปหลายเดือนโชคดีที่ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมจึงยังพอเรียนต่อได้ถึงจะหยุดไปหลายเดือน กับสังคมใหม่ ภาษาใหม่(เขมร)จากที่พูดลาว กับไทย โรงเรียนใหม่ เรากลายเป็นเด็กแปลกหน้า แถมยังพิการ และอีกหลายๆอย่าง

    ชีวิตเริ่ม้าวเข้าสู่การมีปมด้อยอย่างชัดเจน ภาพมันยิ่งชัดขึ้นๆ กลายเป็นคนอ่อนแอ จากเดิมก็เป็นคนเงียบๆอยู่แล้วทำให้เรายิ่งเงียบไปใหญ่ เด็กอ่อนแอ ขี้แย คำล้อเลียน ต่างๆนาๆที่เราได้รับจากนี้ไปมันจะอยู่กับเราทั้งชีวิต ผมทำใจยอมรับและหาเหตุผลมาให้ตัวเองว่าที่เกิดกับเราเป็นเพราะอะไร ถ้าวันนั้นเราไม่ไปกับพ่อเราคงไม่เกิด เหตุผลเด็กๆที่เราคิดได้ พ่อที่บังคับให้ผมไปเสียใจมากกับเรื่องนี้ เคยถามผมว่าถ้าพ่อไม่อยู่แล้วจะคิดถึงพ่อไหม

    ผมไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ตอนนั้นที่ตัวเองต้องเสียขาไป แต่ผมก็บอกไปว่าคิดถึงแล้วพ่อจะไปไหนก็อยู่กับจันทร์นี่ไง ผมหาเหตุผลให้ตัวเองอยู่นานจนมาศึกษาเรียนรู้ ก็เลยคิดว่านี่คือกรรมเก่าที่เราเคยทำแต่ชาติปางก่อนหรือตอนไหนไม่รู้ได้คงมาส่งผลให้แล้ว คนอื่นยังมีมากกว่าเราเป็นมากกว่าเรา เพราะเหตุนี้ความอดทน ความเข้มแข็งผมจึงต้องมีมากกว่าคนอื่นๆเพราะคำล้อเลียน คำต่างๆนาๆจากคนอื่นที่ผมได้รับมาตลอด

    ผมจะเจ็บปวดมากแค่ไหนถ้าเราได้รับอยู่เสมอๆ เหตุการณ์นี้มันผ่านมาแล้วหลายปี และไม่มีวันลบหายออกไป สิ่งที่ผมเป็นมันจะอยู่กับผมไปทั้งชีวิต ผมยังต้องอดทนอีกทั้งชีวิตไม่ว่าสิ่งที่ตัวเองเป็น ความเหนื่อยหล้าจากภาระต่างๆนาๆ ชีวิตผมคงไม่ได้จบอยู่แค่นี้วันข้างหน้าบททดสอบชีวิตอะไรจะเข้ามาอีกก็ยังไม่รู้ ชีวิตยี่สิบสี่ปีของผมมันก้าวผ่านอะไรหลายๆอย่างที่หลายคนไม่เคยได้รับ หวังแค่ว่าผมจะยืนหยัดกับมันให้ตลอดลอดฝั่ง

    ผมยังนึกอิจฉาใครต่อใครหลายคนไม่ได้ที่มีร่างกายปกติ ทำอะไรที่ตัวเองอยากจะทำ ความฝันผมตั้งแต่เล็กๆผมอยากเป็นทหาร ผมไม่ได้อยากทำร้ายใครหรือว่าต้องการเท่ห์หล่อ ผมอยากรับใช้ชาติในการเป็นทหารและมันเป็นความหวังของตาที่อยากให้เป็นยังจำได้วันไปเกณฑ์ทหารแล้วเราก็ไม่ได้รับคัดเลือก สุดท้ายเขาบอกผมว่าเสียใจด้วยนะที่ไม่ได้เป็นทหาร หลายๆคนยิ้มหลายๆคนหัวเราะไม่พูดอะไร แต่ผมตอบกลับไป

    ครับ ผมเสียใจมากครับที่เป็นไม่ได้ เราคงทำได้แค่เป็นคนดีของพ่อแม่ดูแลท่าน เป็นคนดีของสังคม ความฝันการเป็นทหารคงหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อมองไปที่ขาตัวเอง ไดอะรีตัวดำสามเขียนขึ้นเพื่อให้หลายคนที่ท้อกับชีวิต เหน็ดเหนื่อยกับปัญหาได้รับรู้ว่าท่านๆทั้งหลายยังดีกว่าผมมาก อย่าท้อนะครับ ผมเขียนมาถึงตรงนี้ฝุ่นเริ่มเข้าตาแล้ว น้ำตาจะไหล แต่อยากให้คนท้อแท้สิ้นหวังกับปัญหา อย่างน้อยๆให้นึกถึงคนที่เข้าด้อยกว่านะครับ

    จะได้มีแรงฮึดสู้เพราะถ้าผมท้อแท้ ป่านนนี้ไม่รู้ชีวิตจะจบลงยังไง วันนี้มันยังไม่ดีขึ้น แต่ก็จะสู้ต่อไปตราบที่ลมหายใจยังมี ขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลาอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วจะมาเขียนไดอะรี่คนตัวดำสี่นะครับขอบคุณทุกท่านครับ




    **เทียวทางบ่สุดเส้นอย่าถอยหลังให้คนย่ำ ตายขอให้ตายหน้าพู้น ตายขอให้ตายหน้าพู้น เขาจังย้องว่าหาญ

    [RADIO]http://www.likemax.com/song/song/thaicountry/k/kulapdaeng.mp3[/RADIO]
    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย บ่าวกระสัง; 08-10-2009 at 13:07.

  2. #2
    ฝ่ายบริหารระดับสูง สัญลักษณ์ของ พล พระยาแล
    วันที่สมัคร
    Mar 2008
    กระทู้
    6,430
    ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นอะไรก็ได้ครับ แม้ร่างกายพิการ แต่ใจเราอย่าพิการครับ
    บางคนมีครบทุกอย่างสมบูรณ์แข็งแรง แต่ใจพิการ คนเหล่านี้น่าสงสารยิ่งกว่าครับ

    ขอเอาใจช่วยให้ต่อสู้ครับ หากเราเอาปมด้อยของเรามาเป็นตัวตอกย้ำความพิการ ความไม่เท่าเทียมคนอื่น สุดท้ายใจเราจะพิการ ถ้าตัวพิการ ใจพิการด้วย ผมว่าแย่นะครับ
    *****************************************************************************
    ประเภทของความพิการ
    คนพิการแต่ละประเภทมีรายละเอียดความพิการในกฎกระทรวง ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2537) ออกตามความในพระราชบัญญัติการฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการ พ.ศ. 2534 กำหนดลักษณะ ดังนี้

    1. พิการทางการมองเห็น
    คือ คนที่มีสายตาข้างที่ดีกว่าเมื่อใช้แว่นสายตาธรรมดา แล้วมองเห็นน้อยกว่า 6/18 หรือ 20/70 จนมองไม่เห็นแม้แต่แสงสว่าง หรือมีเลนส์สายตาแคบกว่า 30 องศา

    2. พิการทางการได้ยินและสื่อความหมาย
    เด็กอายุน้อยกว่า 7 ปี ลักษณะความพิการ คือ หูตึงปานกลาง หูตึงมาก หูตึงรุนแรง หูหนวก ความดังเฉลี่ยเกิน 40 เดซิเบล จนไม่ได้ยิน ระดับความผิดปกติ 2 ถึง 5
    เด็กอายุเกิน 7 ปี ถึงผู้ใหญ่ ลักษณะความพิการ คือ ความผิดปกติ หูตึงมาก หูตึงรุนแรง หูหนวก ความดัง 55 เดซิเบลขึ้นไป ระดับความผิดปกติ 2 ถึง 5

    3. พิการทางกาย หรือการเคลื่อนไหว
    ลักษณะความพิการ คนที่มีความผิดปกติหรือความบกพร่องของร่างกายเห็นชัดเจน และคนที่สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว ทำให้ไม่สามารถประกอบกิจวัตรในชีวิตประจำวันได้ ระดับความผิดปกติ 3 ถึง 5

    4.พิการทางจิตใจหรือพฤติกรรม
    ลักษณะความพิการ คนที่มีความผิดปกติ ความบกพร่องทางจิตใจ หรือสมองในส่วนรับรู้ อารมณ์ ความคิด จนไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมที่จำเป็นในการดูแลตนเอง หรืออยู่ร่วมกับผู้อื่น ระดับความผิดปกติ ระดับที่ 1 และระดับที่ 2

    5. พิการทางสติปัญญาหรือการเรียนรู้
    ลักษณะพิการ คือ คนที่มีความผิดปกติ หรือความ บกพร่องทางสติปัญญาหรือสมอง จนไม่สามารถเรียนรู้ด้วยวิธีการศึกษาปกติได้

    6. พิการซ้ำซ้อน
    มีความพิการมากกว่า 1 ลักษณะขึ้นไป เด็กพิการซ้ำซ้อน เด็กพิการซ้ำซ้อน หมายถึง เด็กที่มีสภาพความบกพร่องหรือความพิการมากกว่าหนึ่งอย่างในบุคคลเดียวกัน เช่น เด็กที่มีความบกพร่องทางการเห็นกับบกพร่องทางการได้ยิน หรือบกพร่องทางการได้ยินกับบกพร่องทางสติปัญญา เป็นต้น
    ---------------------------------------
    ขอบคุณข้อมูลจาก// วิกิพีเดีย
    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย พล พระยาแล; 08-10-2009 at 13:47.

  3. #3
    แบ่งปันความรู้และประสบการณ์ สัญลักษณ์ของ 18ฝนคนอันตราย
    วันที่สมัคร
    Nov 2008
    ที่อยู่
    Australia
    กระทู้
    236

    เรื่องฮิตน่าอ่าน

    มาเป็นกำลังจัยหั้ยน้องชายเสมอ ทุกคนมีอดูดและอดีตแต่อดีคของแต่ล่ะคนไม่เหมือนกันอดีตเป็นเครื่องเตือนจัยเราเสมอ พรเชื่อว่าทุกคนที่เคยผ่านอดีตมาแล้วจะเข้มแข็งขึ้นด้วยตัวเองจะรู้ผิดรู้ถูกมากขึ้นและจงใช้อดีตเป็นตัวแปรสำคัญในการดำเนินชีวิตในอนาคตที่ดี ถ้าถามหาความสุข ความสุขไม่ได้อยู่ที่เงินทองความร่ำรวย ความสุขเกิดขึ้นได้ที่ใจของเรา ถ้าใจเราไม่มีความสุขแม้ว่าจะรวยพันล้านก้ไม่สามรถมีความสุขได้ ยังคึดฮอดน้องชายตัวดำเสมอน่ะจ๊ะ

  4. #4
    แบ่งปันความรู้และประสบการณ์ สัญลักษณ์ของ บ่าวกระสัง
    วันที่สมัคร
    Nov 2008
    ที่อยู่
    บุรีรัมย์
    กระทู้
    180
    อดูด พะน๊า พะนะ อิอิ ผมกะเชื่อว่าความสุขอยู่ที่ใจ ใจสุขบ่ว่ารอบกายเป็นจังได๋ กะคงสุขเนาะเอื้อยเนาะ อิอิ
    ขอบคุณครับอ้ายพล เริ๊ดค้า ๆ ๆ อิอิ

  5. #5
    แบ่งปันความรู้และประสบการณ์ สัญลักษณ์ของ คนไกลบ้าน2009
    วันที่สมัคร
    Jun 2009
    กระทู้
    380
    สิ่งที่ทำให้คนเรามีความสุขนั้น มิใช่ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรามีอยู่ เเต่อยู่ที่เราจะใช้มันอย่างไรต่างหาก-ชาลส์ เเฮดดัน เสปอร์จั่น

  6. #6
    ศิลปิน,ช่างภาพอิสระ สัญลักษณ์ของ เพ็นนี
    วันที่สมัคร
    May 2009
    ที่อยู่
    Bangkok
    กระทู้
    1,308
    บล็อก
    2
    ชีวิตมาเศร้าคือกันแท่ล่ะจันทร์น้อง
    เอื้อยอ่านไดอรี่จันทร์ มองเห็นภาพตะของแมะ
    ขั้นเอามาเขียน ย้านคนอ่านสิไห่ตาม...มันเศร้าแฮง

  7. #7
    ดูแลตรวจสอบเนื้อหา สัญลักษณ์ของ pcalibration
    วันที่สมัคร
    Nov 2008
    ที่อยู่
    เมืองฉะเชิงเทรา(แปดริ้ว)
    กระทู้
    1,883
    บล็อก
    1
    พิการกายไม่เป็นไรแต่อย่าพิการใจก็แล้วกันน่ะบ่าวน้องจันทร์

  8. #8
    ศิลปิน นักร้อง นักแสดง
    มิสบ้านมหา 2011
    สัญลักษณ์ของ ผู้ก่อการรัก
    วันที่สมัคร
    Feb 2006
    ที่อยู่
    HappyLand ดินแดนแห่งความสุข, Thailand
    กระทู้
    3,161
    แม็กกี้อ่านไป น้ำตาไหลไป
    ชีวิตคนเรามันพลิกผันได้ตลอดเวลานะคะ
    น้องจันทร์เป็นคนที่เข้มแข็งและมีกำลังใจดีมากๆ ค่ะ
    ไดอารี่ตอนนี้น่าจะช่วยเตือนสติให้ใครๆ อีกหลายคนที่กำลังท้อแท้ได้เลย
    ล้มแล้วฟื้นยืนสู้ชูช่อใหม่ เพราะต้นยังสดใสผลิใบเขียว
    ลุกขึ้นต้านลมฝนต้นเป็นเกลียว รากยึดเหนี่ยวซับซ้อนกับพื้นดิน



  9. #9
    เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ สัญลักษณ์ของ เซียงเหมี่ยงเมืองสุรินทร์
    วันที่สมัคร
    Dec 2008
    ที่อยู่
    สุรินทร์, ร้อยเอ็ด, และ สปป.ลาว
    กระทู้
    829
    กำลังใจมีให้เสมอครับ บ่าวจันทร์...
    การมีบ่เท่ากับคนอื่น อย่าเอามาคิดให้เป็นทุกข์ ในเมื่อมันบ่มี มันกะคือบ่มี ให้มองหาว่าเฮาสามารถทำตัวให้อยู่อย่างมีคุณค่าตามแบบที่เฮาเป็นอยู่ได้จั่งได๋...
    ผมมองความคิดอ่านของบ่าวจันทร์ ผ่านตัวหนังสือ มีหยังดี ๆ ในตัวหลายอย่าง...
    ถึงร่างกายบ่เท่าคนอื่น ผมคิดว่าบ่าวใจมีความคิด มีจิตใจที่ดี ขอให้มีกำลังใจที่ดีครับผม...
    ขอบคุณหลาย ๆ ครับน้องสำหรับการแบ่งปัน...
    ตอนผมเรียนที่ ราชมงคล ที่โคราช มีเพื่อนรักคนหนึ่ง ขาข้างซ้ายลีบเป็นโปลิโอ ค้ำไม้เท้ามาเรียนหนังสือ โดยปกติถ้าผมตื่นเช้าจะปั่นจักรยานไปรับเพื่อนคนนี้มาสถาบัน แต่ว่าถ้าผมตื่นสาย แก่กะมาของแก่เอง เดินค้ำไม้นั่นล่ะมาเรียน ข้ามสะพานลอย ระยะทางบ่แม่นใกล้ ๆ ถ้าไผอยู่โคราช จะฮู้ว่า ซอย 11กันยา มา ราชมงคล บ่ใกล้เลย แถมคณะที่เรียนยังต้องเดินมาอีกไกล ตลอดเวลาแกสามารถเรียนจนจบปริญญาด้วยคะแนนเกือบ ๆ เกียรตินิยม เพื่อนคนนี้ พิการทางร่างกาย แต่ว่าจิตใจแข็งแกร่งกว่าคนร่างกายดี ๆ หลายคนในบรรดาหมู่พวกกัน ทุกมื่อนี่ ได้ทำงานดี มีครอบครัวอบอุ่น เลยอยากให้จันทร์คิดครับ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ใจเฮาครับ ถ้าเฮาบ่คิดว่าร่างกายเป็นอุปสรรค์ มันกะบ่เป็น ตลอดเวลาเพื่อนคนนี้แสดงให้เห็นว่ามีหยังดี ๆ หลายกว่าที่คนธรรมดาบ่มี...
    สู้ ๆ น้อง ชีวิตยังอีกยาวไกล...

  10. #10
    ขอเป็นหนึ่งกำลังใจให้จ้า ...สู้สู้

หน้าที่ 1 จากทั้งหมด 2 หน้า 12 หน้าสุดท้ายหน้าสุดท้าย

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •