จำวัน..ที่เดินเหินห่าง..จืดจางจากรัก
วันนั้น..อกหักรัก..ไม่เหลือลืมเผื่อใจไว้
ต้องซึม..เศร้าเหงา..หงอยนั่งน้อยใจ
ไม่ใช่ใคร..คนหลายใจ..เปลี่ยนใจจากลา
ต่อแต่นี้..ไม่มี..แม้ความเป็นมิตร
มีชีวิต..แต่หมดสิทธ์..จะคิดคบหา
เพราะมันถึง..วันที่เธอนั้น..ไม่เห็นค่า
เธอจึงได้..พาคนรักใหม่..เข้ามาให้เห็น
ฉันเอง..ก็ยังซึ้งกับ..วันหนึ่งที่พึ่งเลยผ่าน
ใจยังต้องการ..รักหวาน..ที่มันเคยเป็น
ด้วยรักและหวัง..ไม่ได้..ตั้งกฎเกณฑ์
สิ่งที่เห็น..ฉันกลายไปเป็น..ส่วนเกิน
คงเป็น..เวรกรรม..ที่ทำไว้ในชาติก่อน
มันจึง..ได้ย้อนกลับมา..ตามล่าเผชิญ
ได้แต่คิด..ไม่มีสิทธ์..ได้ร่วมทางเดิน
อกหัก..ยับเยิน..เจ็บเกินจะกลั้นน้ำตา
หมดสิ้นหวัง..และยังคง..เศร้าเสียใจ
ทนเดียวดาย..มันคล้าย..คนมีปัญหา
ญาติที่รู้ใจ..พาไป..ฝากศรีธัญญา
ด้วยเหตุที่ว่าเป็นบ้าเพราะว่ารักเธอ...
Bookmarks