ดาวห่วงจันทร์...

[wundee2513]

...ตะวันลับขอบฟ้าเมฆาเคลื่อน
เห็นเพียงเดือนและดาวพราวสลัว
สายฝนโปรยมาเมฆามัว
บดบังทั่วแผ่นฟ้าสุธาธร

เรไรร้องรัวระงมให้ตรมจิต
ขาดคู่ชิดร่วมจิตพิสมร
จิตระรัวตัวผวาใจอาวรณ์
เจ้าจากจรเราก็รู้อยู่แก่ตน

หวานบทกลอนเจ้าเมื่อวันก่อน
เรารุ่มร้อนในจิตคิดสับสน
ช่างว้าวุ่นหมองไหม้ในกมล
จะไม่ทนอยู่รอดได้หรืออย่างไร

ดั่งคุ้นเคยทั้งที่ยังไม่รู้
แม้ที่อยู่เราก็ยังนั่งสงสัย
รู้ก็รู้ว่าเป็นเช่นคนไกล
ใจหนอใจถ้าทำได้จะโบยบิน

หากเลือกได้ไม่เกินเหตุ
ขอเพียงเมต-ตาอย่าใจหิน
อย่าจากไปดังสายน้ำในวาริน
อย่าลืมสิ้นให้ความหวังคนทางไกล

หากเลือกได้ ณ ตรงนี้
ชั่วชีวีจะฟูมฟักไม่ผลักไส
จะทะนุถนอมดูแลเจ้าสุดหัวใจ
คงสดใสสุขสันต์พันทวี

หรือเจ้าลืมคำแล้วหรือน้อง
อยู่ในห้องสนทนาฯพาสุขขี
ลืมทุกอย่างห่างไกลในราตรี
น้องลืมพี่ พี่นั้นยังผูกพัน

หลงคารมคมคายเจ้าไปหมด
มีทั้งบทกาพย์กลอนสุนทรฉันท์
ยังจำได้อรรถรสบทประพันธ์
ทั้งหลายนั้นจำได้ยังฝังใจ

หากมีบุญวาสนาในชาตินี้
จงคอยชี้นำพาให้สดใส
ให้ได้พบเจ้าสมดั่งที่ตั้งใจ
ขอเพียงได้สบตาสักคราพอ...