มันเป็นความรักและความผูกพันธ์ ของเราซึ่งมันเริ่มต้นมาได้หลายปีแล้ว ซึ่งตอนนี้ก็ยิ่งทำให้เมษารักเธอ และเป็นห่วงเธอมากยิ่งขึ้นไปอีก เพราะเราอยู่ห่างไกลกัน
เหตุการณ์เริ่มแรกเลยเกิดขึ้นเมื่อปี 2537 ค่ะ เมษาได้ไปหาซื้อบ้านทาวน์เฮ้าแถวบางบัวทอง ซึ่งช่วงนั้นที่ทางแถวนั้นบูมมากๆ ก็เจอหมู่บ้านหนึ่งค่ะ ชอบแบบบ้านเลยจองและผ่อนชำระดาวน์ทุกๆเดือนเป็นเวลา 2 ปี ทั้งๆที่ตอนผ่อนดาวน์ ยังไม่มีบ้านขึ้นโครงเลย มีแต่ที่ดินว่างเปล่า ผ่อนไปจนบ้านเสร็จค่ะ เกือบจะไม่เสร็จแหล่ะค่ะ เพราะช่วงปี 38-39 เกิดเศรฐกิจโลกแย่ เลยทำให้ผู้รับเหมาเจ๊งกันไปเป็นแถวๆ เพราะธนาคารไม่ปล่อยเงินให้กู้ แต่เมษาก็รอดมาได้หวุดหวิด เกือบโอนไม่ทันเหมือนกัน บ้านเสร็จก็ย้ายเข้าไปอยู่ค่ะ
ช่วงนี้แหล่ะค่ะ ได้มีแม่หมา(สุนัข)ซึ่งอาจจะเป็นของพนักงานก่อสร้างคนใดคนหนึ่งแหล่ะ อุ้มท้องแก่ๆมาคลอดลูกหน้าบ้านเมษา และเธอก็พยายามที่จะขนย้ายลูกของเธอเข้ามาอยู่ในเขตรั้วบ้านของเมษา แต่ว่าเมษาใจดำไปรึเปล่าไม่รู้ค่ะ คือไม่อยากจะให้หมาเข้ามาอยู่ เพราะกลัวว่าจะทำบ้านสกปรก ขี้ใส่บ้าน ต่างๆ เลยให้ช่างมาทำรั้วให้ใหม่ค่ะ หมาแม่ลูกอ่อนก็เลยขนย้ายลูกไปอยู่ที่ใหม่ ที่ใหน เมษาไม่ทราบค่ะ
รั้วที่ทำใหม่ค่ะ
หลังจากนั้นเมษาไม่เคยเห็นแม่หมาอีกเลย เพราะมัวแต่ไปทำงานค่ะ ปีถัดมาแม่หมาตัวเดิมอุ้มท้องมาค่ะ และได้คลอดลูกออกมา 2 ตัว สีแดง(เมีย) และดำ(ผู้) วันหยุดเมษาก็จะเอาน้องแดงมาเล่นในบ้าน ซื้อนมให้เธอกิน และเธอกับพี่ชายเธอก็อาศัยนอนอยู่ถนนในซอยหน้าบ้านเมษานี่เอง และคนในซอยก็ให้อาหารแก่พวกเธอบ้างจนเธอโตขึ้นเรื่อยๆ และมีลูกอยู่หลายคอก คนก็เอาลูกของแดงไปเลี้ยงบ้าง ตายบ้างเพราะโดนรถในซอยเหยียบมั่ง
เวลาเมษาปั่นจักรยานออกไปทำงาน แดงจะวิ่งออกไปส่ง ครึ่งทาง แล้วก็วิ่งกลับมาอยู่ในซอยเหมือนเดิม เวลาเมษากลับจากทำงานแดงเห็นรถ แดงก็จะวิ่งมารับด้วยความดีใจ ถึงแม้ว่าเมษาจะเปลี่ยนรถใหม่ แดงก็ยังปฎิบัติเหมือนเดิมคือวิ่งออกไปส่งและเห็นรถเข้ามาก็จะวิ่งมารับ เหตุการณ์แบบนี้เป็นอยู่ประมาณ 8 ปี จนเมษาลาออกจากงาน และมาอยู่ที่อังกฤษ
แต่ถึงแม้ว่าเมษาจะไม่ได้อยู่บ้านที่บางบัวทอง เมษาก็จะโทรไปถามยายข้างบ้านเสมอว่าแดงสบายดีมั๊ย จนถึงเวลาเมษาได้กลับไปเยี่ยมบ้านหลังจาก จากมาแค่ 6 เดือน และได้เจอแดง เธอดีใจมากเมื่อเธอเห็นเราลงจากรถ แดงจะวิ่งเข้ามาหาแสดงความดีใจเกาะแข้งเกาะขาและ กระโดดใส่เรา
แดงค่ะ ได้เจอเธอครั้งสุดท้ายก่อนที่คนในซอยจะเอาเธอและลูกๆไปปล่อยใว้ที่วัด
และเมษาก็กลับมาอังกฤษ แต่อยู่ได้ไม่ถึง 2 เดือนเนื่องจากมีธุระสำคัญจึงต้องกลับไปเมืองไทยอีกรอบ แต่ไปครั้งนี้ไม่เห็นแดงแล้ว แดงไปใหน? เมษาก็เลยถามยายข้างบ้าน แกบอกว่าแดงมีลูกเยอะ และลูกๆของเธอชอบรื้อค้นขยะ เลยทำให้คนในซอยไม่พอใจ เลยเอาแดงและลูกไปทิ้งใว้ที่วัด เมษารีบถามยายว่าวัดใหน ตื่นเช้ามาเมษาตรงดิ่งไปที่วัด ที่วัดมีคนเอาหมา แมวไปทิ้งใว้เยอะมาก เลยทำให้เมษาหาแดงไม่เจอ ก็พยายามเดินหาทั่ววัดแหล่ะค่ะ และเรียกชื่อเธอตลอดเวลา ทันใดนั้น เมษาเห็นหมาสีแดงๆซึ่งคล้ายๆแดง เลยเรียกชื่อ แดง แดง เธอเห็นเมษาเธอจำได้ค่ะ เธอวิ่งเข้ามาหาเมษาและร้องซึ่งไม่เคยเห็นหมาร้องให้แบบนี้เลยค่ะ เหมือนเธอจะบอกว่า ฉันเธอคิดถึง,ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ พาฉันกลับไปด้วยนะ เพื่อนๆคะ เมษาน้ำตาใหลด้วยความสงสารแดงค่ะ คนก็มองนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่สนใจหรอกค่ะว่าใครจะคิดไง ความรู้สึกที่เห็นแดงวันนั้น อธิบายไม่ถูกเลยค่ะ ทั้งดีใจและเสียใจ เมษาตัดสินใจเลยว่าจะเอาแดงกลับไปบ้าน แต่คงไม่ใช่บ้านที่บางบัวทองแน่ๆ เมษาพาแดงไปชัยภูมิค่ะ อุ้มแดงขึ้นท้ายลดเลย ดีที่รถค่อนข้างใหญ่หน่อยค่ะ
ไปกันคันนี้แหล่ะค่ะ ขับไปคนเดียวเลย ลุยค่ะ จะจอด ลำตะคองให้แดงเข้าห้องน้ำก็กลัวแดงจะวิ่งไปไกล กลัวจับกลับมาไม่ได้ เลยไม่จอดหรอกค่ะ แต่แดงก็ไม่มีปัญหาไรเลยค่ะ
ก่อนไป เมษาได้โทรไปที่ปศุสัตว์ชัยภูมิ เรื่องจะทำหมันให้แดงค่ะ พนักงานก็บอกว่าอย่าให้หมากินข้าวเย็นและข้าวเช้านะ น้ำก็ต้องอด สรุปแดงไม่ได้กินไรเลยค่ะ จนไปถึงชัยภูมิ ก็อุ้มแดงลงไปหาปศุสัตว์ ก็เช็คดูที่ฟันของแดงว่าอายุประมาณเท่าใหร่แล้ว พนักงานบอก แก่เกินไปที่จะทำหมัน ถ้าจะฉีดยาคุมให้ก็กลัวว่ามดลูกจะเน่า สรุปก็ไม่ได้ทำไรเลย แถมแดงอดข้าว-น้ำฟรี โธ่แดง
ภาพนี้เพิ่งไปถึงกันค่ะ แดงดูเหนื่อยมาก
ตอนนี้แดงดูมีความสุขมากค่ะ และสุขภาพของแดงก็ดีขึ้นมากด้วย เพราะมีคนให้อาหาร และดูแลค่ะ แต่ก็ยังทำไม่ถูกใจเมษาอยู่ดีแหล่ะค่ะ ไม่เหมือนเวลาเราอยู่นะ จะอาบน้ำให้อย่างดี แต่แค่นี้ก็บุญของแดงแล้ว เมษาก็ดีใจกับแดงด้วย เธอเป็นเพื่อนที่ดีของเมษาค่ะตอนอยู่บางบัวทอง ก็มีแต่แดงนี่แหล่ะ กลับมาจากทำงานก็จะคุยแต่กับแดงเพราะไม่มีคนคุยด้วย คิดถึงแดงมากๆ เวลากลับชัยภูมิ เมษาจะเรียกหาแดงก่อนคนอื่นแหล่ะ แดงได้ยินก็จะวิ่งมาหาด้วยความดีใจ
มันเป็นความรักและความผูกพันธ์ค่ะ ตอนนี้แดง อายุประมาณ 11-12 ปีแล้วหล่ะค่ะ
เมษายังมีความรู้สึกผิดและเสียใจกับแม่ของแดงที่ตอนนั้นเมษาไม่ให้แม่ของแดงขนลูกๆของเธอเข้ามาอยู่ในรั้วบ้าน
เสียใจค่ะ มันติดใจอยู่ตลอดเลย ต้องขอโทษแม่แดงด้วยนะ ตอนนั้นเมษายังเด็กอยู่ ความคิดก็ไม่ค่อยจะมี เสียใจค่ะ
นี่ลูกชายคอกสุดท้ายของแดงค่ะ ชื่อมะขาม ที่คนเค้าเอาไปทิ้งใว้ที่วัดพร้อมกัน แต่ว่ามีอีกบ้านในซอยเดียวกันเค้าเอากลับมาเหมือนกัน เพราะถ้าในซอยไม่มีหมาเลยก็ไม่ดีค่ะ ขโมยเยอะ เวลาเมษากลับบ้าน มะขามก็จะดีใจและเดินมาหา และชอบเข้าไปนอนในรั้วบ้านค่ะ มะขามเป็นหมาที่อ่อนโยนค่ะ เมษาก็จะซื้ออาหารเม็ดมาให้ประจำค่ะ ถ้ามีโอกาสดีๆอยากจะพามะขามไปชัยภูมิ ไปหาแม่แดง เค้าคงจะดีใจนะ ถ้าเค้าเจอกัน
Bookmarks