จ้ำ....คนหนองคายโดยกำเนิด
“ลูกอิสาณ”โดยแท้แต่หนีบ้านมาไกล
มาโดน.....เติบ
สนใจเพลงแต่แนวคลาสสิก
เล่นมิวสิกแต่แนวของ”ไวโอลีน”
ลืมทิ่มเสียงพิณแคนแดนเก่าเกิด
หมอลำซ้ำบ่สนใจทิ่มไว้น๊อ..บ้านเก่า
บ่ได้เอามาทำนำใส่ใจให้จดจำ
อาหารแจ่วแนวกิน.....
กะลืมสิ้นบ่ได้เอาเข้ามาหย้ำ
หลงใหลรสล้ำลิ้มชิมแต่อาหารจางต่างถิ่น
กินแต่ไวน์แดงบ่เหลียวแยงสาโทโออุ
พอได้เจอเว็บบ้านมหา..
ให้น้ำตาพาหลั่งย้อยย้อนคึดฮอดครั้งยังน้อยวัย
กลิ่นกล่าวคราวหลังพรั่งพรูออกมาคักหลาย
ย้อนได้เบิ่งฟังมากมายน๊อ...หมอลำพิณแคน
ฮักหลายสาวไกลน๊อ..ต่างถิ่นชาติภาษา
ลืมหน้าคนบ้านเฮาว่าเขาบ่งามท่อ
บัดนี่ฮักหลงใจสาวอิสาณคนไคบ่เคยพ้อ
คนต่างถิ่นหมิ่นลวงล่อเพิ่งซึ้งน๊อ...สาวบ้านเฮา
เหนลาบก้อยป่นคั่วในครัวบ้านมหา
จ้ำหล่าน้ำลายไหลจั่งไปหัดเฮ็ดป่นลาบ
พอได้ชิมท่อนั่นแหล่ว....จั่งซึมซาบ
Oh !!! My Buddha หยังมาแซบหรูกว่าหูฉลามแท้
จ้ำหล่า..น้ำตาย้อยห้อยไวโอลีนไว้ข้างฝา
โอ๊ยน๊อ..ใจผุข้าฯแสวงหาหยังน๊อแนวไกล
สุดยอดดนตรีที่ว่าแม่นว่าใช่
อยู่ใกล้ๆอยู่ในสันดานกมลของตน....ตั๊วนี่
ดอกไม้..กะ..ชายคนเหงา
๑ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๒
Bookmarks