ผมจะหาเวลาว่าง เพื่ออยู่คนเดียวผมจะปล่อยจิตใจให้ล่องลอยไปทั่ว ดูแล้วก็เป็นอิสระดี ไม่มีพันธนาการใดๆ มาผูกมัด ไม่ต้องรับผิดชอบ ในเศษเสี้ยวของความคิด มันวิ่งรอบโลกได้ร้อยรอบ บางครั้งมีคนเดินมาทักมาถาม ความคิดเราก็กลับมาอยู่ตรงที่เรานั่งสักครั้งหนึ่ง เวลาส่วนนี้เสมือนว่าเราเป็นตัวของเราที่แท้จริง ไม่มีความรู้สึกร้อนหรือหนาว ไม่มีนาย ไม่มีลูกน้อง ไม่มีใคร... แต่ต้องกลับมาถามตัวเองอีกว่าเราบ้าหรือเปล่า... ถ้าเราจะมีความสุขในส่วนที่เราคิดว่าเป็นส่วนตัว และคงไม่เสียหาย เพราะเราไม่จำเป็นต้องไปซื้อหาด้วยเงินก้อนโต ...เราไม่ได้เบียดบังเวลาของใคร แล้วเราจะอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ หรือเราจะอยู่ในโลกที่เราสมมุติว่าเป็นของจริง....แล้วตัวตนเราอยู่ที่ไหน?
Bookmarks