เจ้า...มาจาก...
…ลมโชยพัดสะบัดโบกวิโยคแผ่ว
เจ้าจากแล้วจากไปให้กำสรวล
ดังคมมีดกรีดใจให้รัญจวน
เจ้ามาด่วนจากไกลให้อกตรม
เจ้าฝากลมให้สัญญายังจำมั่น
ลมเปลี่ยนผันทิศไปให้ขื่นขม
เจ้าไม่เหลือเยื่อใยให้ระทม
คงสุขสมที่ทำให้เขาเคล้าน้ำตา
เจ้าจะมาโกรธเกลียดไปถึงไหน
เจ้าจึงได้ทำเมินกับคนที่ห่วงหา
หรือมีความสุขที่เห็นสายน้ำตา
เจ้าจะฆ่าหรือปล่อยให้พี่สิ้นใจเอง...
อ้างข้อความนี้
Bookmarks