ด้วยมรรคาแห่งหน้าที่วิถีหลัก
ชะตารักไกลลิบหยิบไม่ถึง
แค้นชีวิตลิขิตฟ้าไม่ตราตรึง
คล้ายรักซึ้งหักเหหมดเวลา

มิอาจฝืนกลืนกล้ำทำนิ่งเฉย
ความคุ้นเคยผูกพันคือปัญหา
ถูกห่างเหินเมินหมางพร่างน้ำตา
หวาดผวาความอ่อนแอแพร่ท่วมใจ

พินิจตนทนตรมยอมขมขื่น?
ในค่ำคืนขาดรักพร่ำทำไฉน?
สิ่งเคยเติมเริ่มเลือนเลื่อนลับไป
ยากแก้ไขขับข้องหมองอกตน

รักแล้วได้แต่รอดังต่อว่า
หลงฟันฝ่าหลงเลศลืมเหตุผล
เจ็บเพียงใดใจหมองจำต้องทน
ผู้เริ่มต้นความพลั้ง.....ฉันทั้งนั้น.....

ปากกับใจใคร่ย้ำแต่คำรัก
ติดกับดักจำทนวังวนฝัน
คนไม่ว่างคงว่างมาหาสักวัน
เลิกฝ่าฟันเลิกพ้อจะรอคอย

จะทนรอเสมอวันเธอว่าง
จะคอยทางต่อไปไม่ท้อถอย
จะเสริมรักหนักแน่นแม้นเลื่อนลอย
จะประดอยประดิษฐ์ลิขิตรัก