กรณีศึกษา ที่น่าสนใจและเป็นข่าวครึกโครมมาช่วงหนึ่งคือเรื่อง สุรา/
เหล้าพื้นบ้าน มีคนบางกลุ่มได้หยิบประเด็นของภูมิปัญญาชาวบ้านมาอ้างว่า
ต้องสนับสนุนส่งเสริมให้มีการผลิตเพื่อการจำหน่ายกันอย่างแพร่หลาย
จนในช่วงปีก่อนตามริมถนนหนทางเกือบทั่วประเทศจะมีซุ้มจำหน่ายสาโท
กระแช่ เหล้าพื้นบ้านกันไปทั่ว
ความจริงเราน่าจะมองที่ภูมิปัญญาชาวบ้านจริงๆ เป็นอย่างไร?
ก่อนที่จะมาตีเหมารวมอย่างนั้นก่อนดีไหม?
ภูมิปัญญาชาวบ้านเรื่องเหล้า (ในวิถีชีวิตคนอีสาน) "การทำเหล้าสาโท
ของคนอีสาน จะทำเพื่องานบุญประจำปีหรือเพื่องานกิจกรรมใหญ่ๆ ของหมู่บ้าน
ของท้องถิ่น ไม่ได้ทำตลอดทั้งปี ดื่มกินตลอดทั้งปีก็หาไม่" เช่น ทำเหล้าสาโท
ในงานบุญบั้งไฟตอนเดือนหก ทำเหล้าสาโทในการลงแขกเกี่ยวข้าว หรือนวดข้าว
ซึ่งจะมีกิจกรรมเหล่านี้เพียงปีละครั้งเท่านั้น การถ่ายทอดทางภูมิปัญญาจึงเป็น
การบอกเล่าผ่านจากรุ่นหนึ่งไปสู่อีกรุ่นหนึ่งเป็นทอดๆ ไม่ได้มีมาตรฐานใดๆ รองรับ
จึงมักจะได้ชิมเหล้าสาโทที่มีรสชาติแตกต่างกันไปตามความรู้หรือความชำนาญของ
ผู้ทำ ทั้งเปรี้ยวบ้าง หวานบ้าง ขมบ้าง
การที่จะส่งเสริมให้มีการผลิตขายจึงไม่ใช่ภูมิปัญญาแน่นอน เพราะบรรพบุรุษ
ของเราไม่เคยส่งเสริมให้ลูกหลานเป็นคนขี้เหล้าเมายา ต้องซื้อมาดื่มกินกันได้ทุกวี่วัน
อย่าไปคิดแบบนักการตลาดโง่ๆ (คนภาคราชการที่ไม่เคยค้าขาย) ที่มาบอกว่าจะร่ำรวย
ขายได้เป็นร้อยล้านพันล้าน เพราะไม่มีใครจะซื้อสินค้าที่ขาดมาตรฐานรองรับ การส่งเสริม
ให้ทำสิ่งใดต้องดูตลาดก่อน
เดี๋ยวจะช้ำหัวใจเป็นหนี้สิน....... เข้าให้อีก เหมือนคราวปลูกพริก ปลูกมะม่วง
หิมพานต์ ปลูกมันสำปะหลัง ปลูกปอ ส่งเสริมให้ปลูกแต่ไม่เคยหาตลาดให้ สุดท้ายก็หนี้
ท่วมหัว เหล้าสาโทนี่ก็มาทำนองเดียวกันนั่นแหละท่าน
โค้ด HTML:http://www.isangate.com/local/knowledge.html
Bookmarks