ความเศร้า ความเหงา เราจากกัน

[ก.กุ้งเผา]

“หนึ่งเงาเฝ้าหาอยู่หนไหน หนึ่งใจเฝ้ารออยู่เสมอ
หนึ่งใจเฝ้าจำเพียงเธอ หนึ่งฉันหนึ่งเธอคือสองเรา”


“มิอาจหวนคืน”

“ดั่งเงาไม้ไหวระริกที่ริมน้ำ ดั่งดารายามค่ำที่กลางหาว
ดั่งเม็ดทรายต้องแสงระวิพราว ดั่งตาเจ้าเมียงชม้ายยามอายเอียง
จักจั่นแจ้วเจื้อยจ้อเจ้าจักจั่น กรีดปีกลั่นสั่นสะท้านผสานเสียง
ดังวจีเจ้าจำนรรยามเคล้าเคียง เสนาะล้ำสำเนียงแม่เนื้อนวล
หอมเจ้าเอยหมื่นลี้คลี่กลีบแย้ม บานแฉล้มส่งกลิ่นยามลมหวน
เหมือนกลิ่นแก้มของเจ้าช่างเย้ายวน โอ้อกพี่รัญจวนจริงนวลน้อง
อยากไขว่คว้ามาแอบแนบอกอุ่น เอนกายหนุนตักเจ้ามีเราสอง
ฝากจุมพิตหวานล้ำฉ่ำใจปอง โอบประคองเคียงคู่ไม่คลาดคลา

ได้แต่เพียงวาดหวังอย่างเปลี่ยวเปล่า มีเพียงเงาอดีตกาลเท่านั้นหนา
ไม่อาจย้อนคืนกลับนับเวลา ล่วงสิบปีผ่านมาแล้วเลยไป
หนึ่งหนุ่มหนึ่งใจหนึ่งไฟฝัน สักวันเชยชิดสนิทใกล้
หนึ่งสาวหนึ่งรักหนึ่งฤทัย แม้ตายมิอาจพรากเรา
วันวานหวานล้ำพร่ำพรอด แม่ยอดชีวามีเพียงเจ้า
บ่มรักถักใยให้ยืนยาว จากนี้สองเรามีหนึ่งใจ
ผ่านคืนผ่านวันอันชื่นฉ่ำ เธอยังจดจำมันได้ไหม
แม้วันนี้มิอาจอยู่เคียงกาย สุดท้ายสองเราต้องห่างกัน
หลายเหตุผลวนเวียนมาตอกย้ำ ให้ทำใจหินแล้วเหหัน
มิพานมิพบเจ้าแจ่มจันทร์ จากวันนั้นถึงวันนี้สิบปีแล้ว

เพียงรู้ข่าวว่าแต่งงานพลันร้าวรวด ใจแปลบปวดปานกรีดด้วยคมแก้ว
เฆี่ยนด้วยหวายจนใจลายเป็นแนว ที่กล้าแกล้วฟุบฝ่อท้อแท้นัก
แสนเสียดายใจเอ๋ยใจจะขาด มาคลาคลาดพลาดพลั้งนั่งอกหัก
ใช้น้ำตาต่างวารีนี้ลูบพักตร์ ใช้เงาแห่งความรักแทนแป้งนวล
อยู่กับความเงียบเหงามาอย่างนี้ ตรมฤดีตรอมฤทัยสุดไห้หวน
ทั้งไม่เปิดเผยอใจแม้ใครชวน มิอาจด่วนรักใครได้อีกเลย

แผ่วลมหนาวพลิ้วพัดสะบัดโบก ไผ่เอนโยกเสียดกอรอเฉลย
ระริกร่ายใบบังมาอย่างเคย แต่ใจเอยมิอาจกลับมาคืนใจ
ระรอกไหวสายนทียังรี่เรื่อย ฉะฉิวเฉื่อยลงสู่ทะเลใหญ่
บุปผาแย้มกลีบตระการบานวิไล หมู่ภมรว่อนว่ายเวียนมาชม
วันเวลาหมุนไปไม่ย้อนกลับ ตะวันลับขอบฟ้าราตรีห่ม
โลกตระการพลันมืดมัวร้าวระทม ฉันยังคอยอย่างโง่งม ณ ที่นี้”

กลอนกลอนนี้ผมได้ถ่ายทอดเรื่องราวของผม ให้เพื่อนคนหนึ่งให้แต่งเป็นกลอนออกมา ผมต้องขอบคุณเพื่อนคนนี้มากครับ (เพื่อน เกี้ยว หรือผมชอบเรียกเค้าว่า หมาหัวเน่า ครับ ) แต่จริงๆแล้วหัวเค้าไม่เน่านะครับ อิอิอิ

ขอบคุณมากจริงๆครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ คุณเกี้ยวc06: