กลางวันก่อนไปเรียน มีความสุขมากค่ะ นั่งฟังเพลง ที่ดีเจปอ เปิดให้ฟังมีแต่เพลงเพราะๆจิตใจเบิกบาน ทำให้คิดโปรเจคได้ลื่นใหล ทำงานไป ฟังเพลงไป นึกสนุก ก็แวะไปคุยกับน้องๆ บ้าง แว๊บออกมาบ้าง จนรู้สึกว่า ทำไมฉันมีความสุขจัง
บ่ายๆ ออกจากบ้าน ด้วยใจเปี่ยมหวัง เพราะ งานเสร็จเรียบร้อยดี เจอเพื่อน ที่แลบ แหมอยากจะอวดเพื่อนจังว่า โปรเจคเราเสร็จแล้ว ก็ได้อวดเพื่อนที่นั่น แบรนดา กับมาซา เห็นผลงานเราต่างก็ ร้องวู้ ทำไง อ๊ะไม่บอกหรอกแกล้งเพื่อนเล่นซะงั้น แต่ก็อดช่วย มาซาไม่ได้ ก็เลยได้ช่วยมาซา ทำโปรเจคด้วย

งานเสร็จเร็ว สามคนเพื่อนเกลอ เข้าห้องเรียนก่อนเวลา อาจารย์ นั่งรอก่อนแล้ว คิดในใจยังไม่ถึงเวลาเรียนเอางานไปให้อาจารย์ดูดีกว่า ว่าแล้ว ก็เดินไปหาอาจารย์ ปรากฏว่า เมื่ออาจารย์ดูแล้วไม่ร้องวู้เหมือนเพื่อน กลับบอกว่า เราใส่เนื้อหามากไป ให้ทำใหม่
น้ำตาจะหยดแมะๆๆๆ อะไรกันนี่

เริ่มเรียน ก็ไม่มีกะจิตกะใจแล้วค่ะ
ชั่วโมงแรกผ่าน
ชั่วโมงที่สองเปลี่ยนวิชา ยังไม่แช่มชื่นเลย แถมชั่วโมงนี้ก็จะสอบอีก เตรียมมาอยู่หรอก แต่หนะ ทำไงไหว สอบผ่านไป

ชั่วโมงที่สาม ไม่มีสอบเพราะสอบไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ยิ้มหน้าบานกลับบ้านด้วยคิดว่า โฮ ง่ายจัง แต่วันนี้ ผลออกมาฉันได้แค่ B

ฉันคาดหวังเกินไปไหม ฉันก็เหน็ดเหนื่อยใช้มันสมองก้อนนี้ของฉัน คิดงานขึ้นมา กว่าจะได้ แต่กลับไม่เป็นที่ยอมรับ

เหนื่อยจังเลย

ก่อนๆ เมื่อฉันรู้สึกเหนื่อย ฉันบอกตัวเอง น่านะ นอนพักผ่อน พรุ่งนี้ก็หายเหนื่อย แต่มาวันนี้ ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ พานให้คิดไปถึงการแบ่งแยกชนชั้นไปเลยทีเดียว ฉันรู้สึกว่า เหมือนใจของฉันมันห่อเหี่ยว เหลือนิดเดียว พรุ่งนี้ฉันจะลุกขึ้นมาสู้ไหว ไหมนะ