...เคยตั้งคำถาม ว่า" คุณใช่ ศิลปินหรือเปล่า" ...นั่ง
มองเงาของตนเอง ตอบได้เลยว่าไม่ใช่.....เราเป็นเพียงคนสร้างงานศิลปะตามศรัทธาแบบ
อุดมคติ การดำเนินงานอย่างสร้างอารมณ์สุนทรียภาพมุมมองที่ผิดแผกออกจากคนอื่นๆ
เลยทำให้บางครั้งก็รู้สึกโดดเดี่ยว แต่ก็อีกนั้นแหละเมื่อมีนายจ้างผู้เข้าใจงานศิลปะแบบ
อุดมการณ์และจิตวิญญาณ มันจึงทำให้คนสร้างงานประเภทนี้ยังคงเหลืออยู่ ถึงจะไม่มาก
ก็ตามที
การดำเนินชีวิตไปตามธรรมชาติไม่ยึดติดตัวบุคคลนั้นก็ดี แต่
ก็มีเหมือนกันที่มีความคิดขัดกับอุดมคติหรืออยากให้คนอื่นๆเป็นเหมือนดั่งเรา มันก็หาใช่
ไม่ การทำให้คนๆหนึ่งคิดตามเรา ดำเนินการทำงานเหมือนๆเรานั้นไม่ถูกต้องเสียเลย เป็น
การเห็นแก่ตัวมาก เราควรจะพึ่งพากำลังใจและกายของตัวเองสิ...ถึงจะเรียกว่าอยู่อย่าง
มีอุดมการณ์ ไม่ต้องไปเรียกร้องเสรีภาพใดๆ.....
เสรีภาพและศรัทธาอยู่ที่ตัวเองมนุษย์ทุกคนต้องการสิ่งนั้นหากเรียก
ร้องแล้ว ทั้งนั้นจะเรียกว่าเสรีภาพได้อย่างไร
ก็ยอมรับอยู่ว่าเราต้องขึ้นตรงกับสังคมส่วนรวม แต่ก็ขอความเป็นตัวตนสักนิดเถิดเพื่ออยู่
และพิจารณาไขว่คว้าหาตัวตนของตนเอง อย่าเลยได้โปรด สังคมอย่ากลืนกินความเป็นตัว
ตนของเราเลย อย่างน้องลูกหลานก็ยังจะได้เห็นคุณค่าของงานศิลปะที่ไม่ใช่พาณิชย์ แต่
เป็นศิลปะแบบอุดมการณ์และศรัทธา
เราคาดหวังไม่ได้หรอกว่าสังคมจะไม่เอาเปรียบคุณแต่เราอยู่ด้วย
การไม่เอาเปรียบสังคม อย่างน้อยถ้ามีคนคิดเช่นนี้สัก 1: 1,000,000 คน คงจะดีไม่
น้อย อย่างน้อยก็ยังมี
Bookmarks