พเนจร

[khonsurin]

พเนจร



พเนจร รอนแรม ไปแดนถิ่น
ถึงถิ่นดิน สีทอง ของ “ซอง”สวย
น้ำไหลริน หลั่งหยด รดระรวย
เหมือนดั่งช่วย ขับขาน ตำนานไพร


มาเมืองนาค “ภูนาคา” ได้มาเห็น
สวยสมเป็น เมืองเทพ ถิ่นป่าใหญ่
เกิดจากเทพ คงคา ในป่าไพร
อำนวยให้ นาคินทร์ อยู่ถิ่นทอง


เรื่องราวที่ ได้เล่า กล่าวขานไข
ล้วนสร้างไว้ ซึ่งบุญ มวลหมู่ผอง
ก่อร่างสร้าง สมยานาม ตามครรลอง
ก่อเกิด”ซอง” ของ “ซัมคุง” ในทุ่งดอย


รอนแรมเร่ รังไร้ ไม่ได้พัก
ยามคืนกลับ ก็คง ต้องเศร้าสร้อย
คิดถึงฟ้า เปลี่ยนสี ยามเมฆลอย
ใจคนคอย พเนจร ร่อนเร่ครา


ยามนภา ลาฟ้า คงใกล้มืด
ผืนป่าชืด เย็นยะเยือก ในหินผา
มองเมฆคล้อย ลอยเคลื่อน จากนภา
ท้องฟ้ามืด ดาวพราว แต้มฟ้าไกล


ขุนเขาดำ ดูคล้ำ ณ แห่งนี้
ค่อยมืดบด ลบสี ทะมืนไหว
ภูผาผ่าน ขวางกั้น บนราวไพร
คนอยู่ไกล เงียบหงอย ยามห่างกาย


คนจรเดิน ทางเคี้ยว เลี้ยวเลี้ยวลด
สุดรันทด คิดถึงคน ที่เคยใกล้
ไม่ประมาท พลาดพลั้ง กลัวความตาย
ป่ากว้างใหญ่ พงไพร รายรายทาง


รอนแรมทาง เดินมา ในป่ากว้าง
แสนอ้างว้าง ว้าเหว่า ถึงคนฝัน
ยากห่างไกล ใจเรา เฝ้าผูกพัน
ห่างเหหัน ใช่ห่าง จรจากกัน


ร่อนเร่คืน คืนค่ำ ฟ้าสั่งมืด
หนาวเย็นชืด ดวงจิต คิดประหวั่น
ดวงดาวพราว เวหน อ้างว้างพลัน
ห่วงคนไกล คนนั้น เฝ้าคะนึง


พเนจร รอนแรม ไปแดนถิ่น
ถึงถิ่นดิน สีทอง ของ “ซอง”ถึง
ขุนเขาสูง ป่ากว้าง ขวางทะมึน
ใจคิดถึง คนคอย ไม่น้อยเลย







**************************


ในประเทศภูฎาน














ในประเทศภูฎาน

ซอง
คือ ที่ทำงานของข้าราชการและพระในที่เดียวกันคล้ายศาลากลาง หรือศูนย์ราชการของ ไทย


ภูนาคา
คือ ชื่อเมืองๆหนึ่งของภูฐาน เป็นเมืองเก่าที่มีตำนานมานาน ซึ่งสันนิษฐานว่าน่าจะเกี่ยวกับนาค


ซับดุง
คือ ตำแหน่งผู้นำทางศาสนจักรและอาณาจักร ซึ่งเป็นคนๆเดียวกัน ภูฐานใช้ ระบบการปกครองแบบนี้ ในตอนรวมชาติใหม่ๆ ก่อนจะเข้าสู่ระบบกษัตริย์ แบบสมบูรณาญาสิทธิราช ในยุคต่อมา





[fm]http://www.hotlinkfiles.com/files/1871595_d3uk2/0000PaneejhonPOO_044844.swf[/fm]

[บ่าวจ้ำ]

ข้าพเจ้าฝันอยากมีบ้านเช่นนั้น

แต่ไม่ทราบว่ากฎหมายไทยไม่อนุญาติกระมัง

ที่จะปลูกบ้านอยู่อย่างนั้น

สวยงามจริงๆ

กลอนก็งาม

คนแต่งก็งาม...ฮ่าๆๆ

[maanoy]

..ถนน...เงาหัวใจ
โดยหมาน้อย
เหนื่อยเหลือเกินเดินทางร้างแรมรอน
หนทางจรเดินเดี่ยวเปลี่ยวใจแสน
เหงื่อรินหยดใจรันทดหดเหี่ยวแทน
ถนนแดนแสนหล้าตามหาเธอ

ใจเริ่มหวั่นสั่นอกสะทกเร้า
หลงมัวเมาเหมาใจให้เสมอ
หวังรักวันรักมุ่งมาดคงสมเจอ
หวังหรือเพ้อจึงเดินเพลินเผลอใจ

ก้าวที่พันฉันเดินวิ่งสิ่งตามหา
แต่ทว่าสิ่งที่ค้นดั้นด้นให้
เสียน้ำตาเวลาที่ให้ไป
หลงหัวใจเดินเพลินเกินกำลัง

หยุดเสียทีทางที่เดินยิ่งไกลห่าง
เลิกเดินทางตามรักสักเพียงครั้ง
หมดเรี่ยวแรงสิ้นหวังไร้พลัง
รักที่หวังพังลงขอปลงใจ

ยิ่งเดินหายิ่งห่างร้างไร้ภักดิ์
ยิ่งใจรักทรวงยิ่งตรมขมไฉน
ยิ่งรีบเดินเหมือนรุมสุมด้วยไฟ
ยิ่งมอบให้ใจเราเศร้าเหลือดี

ทางเส้นนี้พอกันที่ ณ.ใจฉัน
ตรงที่นั้นขอหยุดอยู่กับที่
ไม่ขอตามถามไถ่ไขฤดี
สิ้นสุดทีใจเลิกทนถนนเดิน