เธอต่างหากที่ห่างหาย

[maanoy]

ห่างเหินหายเหมือนตายจาก
ไม่เหลือซากเก่าความหลัง
ร้างลาหรือเพพัง
ไม่เหลือกระทั้งอดีตเคย
ทิ้งไว้....แต่ความทรงจำ
เก็บความเก่ามาย้ำใช่เมินเฉย
เธอเย็นชา...ไม่ใส่ใจเลย
แถมยังเมินเมย....สิ้นเยื่อใย
หากแต่ว่าวันนี้
อยากรื้อฟื้นตรงที่....หัวใจดวงใส ใส
ดวงที่เธอไม่เคยใส่ใจ
มาเขียนเอาไว้เป้นลำนำ
ทว่าวันพรุ่งนี้
อยากให้เธอคนดีมาอ่านกลอนขำ..ขำ
แค่นี้....คนหัวใจดวงช้ำ...ช้ำ
ก็คงทำใจ....ได้อีกนานแสนนาน

[khonsurin]

ใจอ้างว้างหมุนคว้างล่องลอยผ่าน
เหมือนใจวางเลือนหายจากไกลแสน
ในฤดีน้อยน้อยไม่จากแดน
ยังเหนียวแน่นไม่ลาจากไปไกล
ยังคงคว้างเคว้งฝันหลับและตื่น
น้ำตายังสะอื้นให้ห่างฝัน
บางครั้งเหงาบางครั้งเศร้าสารพัน
แต่ความฝันยังก่อทุกชั่วยาม
ไม่คิดจากจรลาไปถิ่นอื่น
ยังคิดซึ้งจินตนากับความฝัน
ที่ห่างหายไปบ้างใช่ลืมกัน
น้ำตามันเอ่อทรวงรักษาใจ
วันเวลาบางครั้งช่างเศร้านัก
ความหวานจักโบยบินไปร่ำไห้
เฝ้ารักษาร่างกายและหัวใจ
ให้เป็นคนคนใหม่ได้ย้อนคืน

[หมูน้อย]

แจมนำท่านอาจารย์ก่อน

แฟนของใครโทรมา
ฝากน้ำตาไว้ที่แก้มของฉัน
เขาคนนั้นโทรมาร้องรำพัน
ว่าคนของฉันมีเขาเป็นเจ้าของ
..................................................

เมื่อเธอมีเขาเข้ามาในชีวิต
ฉันขอปิดเส้นทางเดินเราแค่นี้
ก่อนที่ใจดวงนี้จะไม่รักดี
รักที่มีเก็บลงกล่องส่งคืนไป

มือที่สามเธอสร้างเอาไว้
ทำร้ายใจฉันเธอรู้บ้างไหม
ให้เราจบ เลิกกันให้ห่างไกล
หยุดร้องไห้หัวใจไม่รักดี

[maanoy]

มิน่าละเธอจึงถึงเหินห่าง
ปล่อยทิ้งคว้างร้างไป.....เลยความฝัน
จะมาเกริ่น...เพ้อพร่ำ สาระพัน
ไม่ให้กัน..มิหน่ำยังซ้ำเติม

จะมาต่อสัมพันธ์...มิตรภาพ
บอกให้ทราบสัมพันธ์นั้นอยากเสริม
มีหัวใจ..ดวงน้อยๆ ไว้ประเดิม
ไว้เพียงเพิ่มหัวใจไม่สั่นคลอน

[maanoy]

ห่างไกลลับกับสายตาชินชาเฉย
ห่างไม่มีเยื่อใยเลยหนอเธอจ๋า
ห่างหายลับเหมือลืมกันใยร้างลา
ห่างสายตาคงไกล....ไร้แม้เงา

เมื่อก่อนหรือใครกันหนอต่อกลอนสด
เดี๋ยวนี้อดเหลือเพียงเราคนใจเหงา
มาฝากเพียงแม้กลอนสั้นฉันก็เอา
มาคอยเจ้าเฝ้าแล ชะแง้รอ

[maanoy]

แม้นเป็นเพียงเรียงร้อยถ้อยอักษร
ถ่ายทอดถอนกวี..มีให้เห็น
จากใจหนึ่งซึ้ง..หลายคล้ายลำเค็ญ
คงจะเป็นมุมหนึ่ง...ของบางตอน

จากบ้านมาหากิน..พลัดถิ่นป่า
ดั่งนกกาหากิน..ไกลถิ่นขอน
บินไกลรังยั้งถิ่นกลิ่นกิ่งคอน
หวังอุทธรณ์เหงาจาง ร่างรำพรรณ

บางเวลาหายจางจากความเหงา
เอาใจเล่าสื่ออักษรกาพย์กลอน ฉันท์
นี่แหละหนอ ขอที่ว่างไม่ว่ากัน
ที่ตรงนั้น ขอฉัน พร่ำ ลำนำกลอน

[จำปา]

บ่ได้ห่างเหินหายจาก
แต่ว่าปากบ่ได้หย้อนว่าบ้านประตูปิด
หยังกะมิดซีลีบ่มีคำจะเอยเว้า
หย้อนว่าเข้าบ่ได้กะเลยไปหาขุดมัน..มานึ่งกิน ซั่นแหล่ว

(กินนึ่งมันถ่าเข้าบ้านอิๆๆๆ เบิดสามหวดกะยังว่าอ้ายเอ้ยยย)

[maanoy]

จะไม่โทษสิ่งใด "ใครหรอกหนา"
แม้เทวาฟ้าดิน........ยังสิ้นหวัง
ลมหายใจที่เหลือ..เกื้อพลัง
สู้หวังยังชีพอยู่ รู้ชะตา

จะไม่ท้อ แม้เหนื่อย กายแทบสิ้น
จะลองดิ้นชีวีนนี้ยังมีค่า
ไม่ต่อรอง..เทพเทวันองค์เทวา
ไม่รอฟ้าวาสนา...ใดๆ

[สหายพง]

เจ็บนะ.. ที่เธอทำเหมือนห่างเหิน
เจ็บนะ.. เจ็บเหลือเกินเมื่อยามเธออ่อนล้า
เจ็บนะ.. ทุกครั้งที่เธอทำเป็นเย็นชา
เจ็บนะ.. และฉันต้องเสียน้ำตาทุกครั้งไป