เสียงของความรู้สึก ไดอะรี่คนตัวดำ IV

[บ่าวกระสัง]

เวลาผ่านไปในแต่ละวันความรู้สึกต่างๆเข้ามามากมาย อย่างไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดอยู่ที่ตรงไหน ดีใจ เสียใจ มีความสุข ร้องไห้ บางครั้งเมื่อเราลืมความทุกข์ไปชั่วขณะ ความสุขเล็กๆอาจก่อตัวขึ้นมาทันที ในความรู้สึกนั้นและก็ไม่แปลกที่เราจะตื่นขึ้นมาจากภวังค์นั้น

แล้วกลับมารับรู้สิ่งที่เป็นไปในชีวิตที่ต้องเผชิญกับมัน ความเจ็บปวดรวดร้าว ความเศร้าหมองที่เกาะอยู่ในหัวใจ มันอาจจะรวมไปถึงความน้อยเนื้อต่ำใจด้วยหรือเปล่า แต่มันน่าจะรวมไปทั้งหมด อารมณ์ ความรู้สึกเล่านี้เกิดขึ้นได้ทุกคน ทุกที่ ทุกเวลา ไม่แปลกใจที่เราจะรู้สึกแบบนี้

ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มจากคนอื่นที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างเต็มประดา อดที่จะเกิดรอยอิจฉาขึ้นเล็กในความคิดไม่ได้ นั่งมองดูอยู่อย่างนั้นแล้วก็มามองดูตัวเราเอง รอยยิ้มเยาะเกิดขึ้น เมื่อเรานำมาเปรียบเทียบ รู้ทั้งรู้ว่าเวลาเราแหงนหน้ามองฟ้าเราจะต่ำลงแค่ไหน รู้ทั้งรู้ว่าเราก้มต่ำมันก็เหมือนเราจะสูงกว่าเป็นหย่างไร

แต่ตราบใดที่เรายังคงเดินอยู่บนถนนสายนี้ ถนนสายชีวิตที่ยังไม่หยุด ไม่ปล่อยวาง ก็คงจะมีความรู้สึกเล่านี้ขึ้นทุกทีไป เวลานี้หัวใจมันรู้สึกเหนื่อยขึ้นทุกทีๆ กาลเวลาทำให้เราโตขึ้น สังคมสิ่งแวดล้อมคือตัวแปรให้เราเปลี่ยนไป

แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปคือความรู้สึกนี้จริงๆ เกิดความอ่อนหล้าในหัวใจ อยากจะหยุดแล้วทำความเข้าใจกับตัวเอง ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ทำทุกอย่างเหมือนเดิมซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ทุกๆวันเป็นอย่างนั้นแต่ละสัปดาหะ จนถึงรอบ4รอบ แล้วก็หมุนวนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ เคยถามตัวเองว่าเป้าหมายควรวางไว้ ปล่อยมันไว้อย่างนั้นไหม แล้วอยู่กับตัวเอง

ทำในสิ่งที่หลุดกรอบออกไปดีหรือเปล่า แต่ก็เหมือนมีนางฟ้า ซาตานตัวเล็กบินวนอยู่บนหัวเราเหมือนในหนัง แล้วคอยบอกในเหตุผลของตัวเองว่าเป็นยังไง เราพยามจะทำความเข้าใจแล้วเลือก แต่เหมือนว่ายังเลือกไม่ได้ จึงปล่อยให้หัวใจโบยบินเป็นไป มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นอย่างที่เคยผ่านมา หวังว่าวันหนึ่งเราคงทำความเข้าใจกับเหตุผลแล้วเลือกที่จะเดินไปอย่างเด็ดเดี่ยวโดยที่ไม่เหลียวมาเสียดายอีกอย่างที่เราต้องเสียไป

เพราะคงไม่มีใครสามารถลากเอาทั้งสองอย่างไปได้พร้อมๆกัน หรือถ้ามีก็น้อยนักซึ่งก็คงไม่ใช่เราที่จะทำได้ วันนี้หัวใจเดินทางมาถึงจุดๆหนึ่งซึ่งถือว่าเป็นจุดสำคัญที่เราจะเริ่ม ปรับปรุง เปลี่ยนแปลง และหวังว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาข้างหลังจะสอนให้เราเลือกในสิ่งที่ดีที่สุด เบญจเข้ามามันเหมือนสัญญาณเตือนเล็กๆที่ให้เราฉุกคิด

และเริ่มก้าวสู้ผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว คงไม่ต้องรอแล้วซินะ เพราะที่ผ่านมาเราอยู่กับคำว่า รอ รอ รอ จนมาเจอกับคำว่าสายไป ตอนนี้เราคงไม่รออีกต่อไป มีแต่จะต้องลงมือ และทำมันให้ดีที่สุด

เมื่อหัวใจเดินทาง

[RADIO]http://staticmdb-002.ijigg.com/songdata03/1180673050d515aaf01649bbad6474393ec9259175.mp3[/RADIO]

[แรงใจ]

ทุกวันต้องพบกับสิ่งต่าง ๆ ทั้งที่ถูกใจ ไม่ถูกใจ น้อมรับที่พบมัน เรียนรู้มัน และจะผ่านมันไปได้อย่างไร ทุกข์ สุข เหงา เศร้า มีทุกวัน บ้างวันสุขคนลืมทุกข์ไปเลย บ้างวันทุกข์จนไม่อาจทนได้ บางวันเหงา ไม่อาจจะบรรยาย แต่นั้นทุกวันมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี หากเราพร้อมที่จะสู้กับมันอย่าไม่ยอมแพ้มันคงไม่ยากที่เราจะผ่านมันไปได้ด้วยดีน้อจ้า สู้สู้ กับชีวิต ขอให้มีรอยยิ้ม มีกำลังใจจากคนรอบข้างบ้างเท่านี้ก็คงพอมีแรงเดินต่อ ในยามที่อ่อนแอ

[พล พระยาแล]

ในวันหนึ่ง ๆ อาจมีหนาวมีร้อน มีฝนบ้าง ก็เป็นธรรมดา ชีวิตคนเราก็เหมือนกัน วันหนึ่ง ๆ ก็มีหลายอารมณ์ คนที่หลายคนเห็นว่าร่าเริงแจ่มใสอย่าง พล พระยาแล เบื้องหลังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่รุมเร้าภายในจิตใจ

แต่เมื่อมองดูตัวเรา มองดูคนรอบข้าง มองดูคนที่สถานะต่ำกว่าเรา เราเหนือกว่าเขาตั้งเยอะแยะ ปรับปรุงใจตัวเองให้สมบูรณ์ จึงมีค่ากว่ากว่าความสมบูรณ์ของทรัพย์สินเงินทองทั้งหลายทั้งปวง

เมื่อใดก็ตามที่ใจเราสมบูรณ์ แข็งแกร่ง เราก็จะสามารถยิ้มสู้กับปัญหาต่าง ๆ เหล่านั้นได้ครับ

ชีวิตคนเราไม่มีอะไรสมบูรณ์ไปหมดทุกอย่าง ธรรมชาติได้แบ่งไว้ดีแล้วครับ จงเดินไปตามความฝันของตัวเอง และอย่าดูถูกตัวเองครับ

[บ่าวกระสัง]

คนที่หลายคนเห็นว่าร่าเริงแจ่มใสอย่าง พล พระยาแล เบื้องหลังมีหลายสิ่งหลายอย่าง
นึกว่ารอยฟ่ามือพี่เด็กน้อยฝากไว้ อิอิ
ขอบคุณครับ แรงใจ,อ้ายพล สู้ต่อไปพร้อมกับรอยยิ้มเนาะครับ สู้ ๆ

[เพ็นนี]

คนเฮามีหลายอย่าง บางครั้งผุอื่นเห็นกับสิ่งที่เฮาเป็นลึกๆข้างในบ่คือกันดอก
เบื้องลึก เบื้องล่าง เบื้องหลัง รอยยิ้มที่ขะเจ้าเห็นอาบไปด้วยน้ำตากะมีถมไป..
ชีวิตขึ้นอยู่ที่ว่าเฮาสิสู้บ่ สู้เด้อหล่า เหนื่อยกะพัก มีแฮงแล้วกะสู้ต่อ ขอเป็นกำลังใจให้จ้า