เมื่อวันที่ ๘ มีนาคม ๒๕๕๑ ผมได้ไปงานพาแลงครั้งที่ ๑ ด้วยความไม่ค่อยเต็มใจนัก ผมรู้จักเพียงคนตระการเท่านั้น ซึ่งคนตระการก็บอกกับผมว่า "น้าครับผมสมัครไม่ถึงอาทิตย์และน้าสมัครหรือยัง" ผมอ้ำอึ้งอยู่สักพัก "เอ๊ะ เราแก่ขนาดนั้นเชียวหรือเนี่ย" ผมบอกคนตระการไปว่า ผมยังไม่สมัครครับ แต่ผมมาเป็นเพื่อนภรรยาของผม พลางผมก็ชี้ไปที่หล่อนคนนั้น
หลังจากนั้นคนตระการนัดผมทานข้าวแบบสองต่อสอง ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก เรานั่งคุยกันสองคนแบบคุณทีผมที คนตระการขับรถมาส่งผมหน้าที่ทำงาน ผมเดินเข้าบ้านพัก เอ๊ะ วันนี้ทำไมรู้สึกว่าระยะทางมันไกลกว่าปกติน้อ ฮ่า ๆ ๆ (เอ๊ะ ไปกินข้าวกันยังไง ฮ่า ๆ ๆ)
จากวันนั้นถึงวันนี้มิตรภาพได้แผ่วงกว้างออกไปเป็นทวีคูณ เพราะคนตระการเองก็รู้จักคนเยอะ ผมเองก็สมัครเป็นสมาชิกและตั้งกระทู้ถึงความรู้สึกที่ได้ไปงานพาแลง ๑ ในฐานะสมาชิกใหม่ ผมได้ถ่ายทอดถึงรู้สึก และความมหัศจรรย์ของเว็บบ้านมหาแห่งนี้ ที่นำพาผู้คนที่ไม่รู้จักกัน มารวมกันได้ ซึ่งเริ่มมีคนรู้จักผมมากขึ้น
งานพาแลง ๒ อาจกล่าวได้ว่าครึ่งต่อครึ่งในงานวันนั้น เป็นผลพวงจากงานพาแลง ๑ ที่เราสร้างมิตรภาพที่ดีต่อกัน ขยายวงกว้างออกไป น้อง ๆ หลายคนเริ่มมีคนรู้จักมากขึ้น ภาพแห่งความประทับใจที่ผมเห็นหลายคนโผเข้ากอดกัน ผมเห็นหลายคนร้องไห้ดีใจที่เราได้มาพบกัน ซึ่งมันเหมือนกับความฝันที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ในโลกไซเบอร์แห่งนี้ ที่หลายคนคิดว่ามันเป็นแค่ตัวหนังสือ
ผมเก็บเอาความทรงจำแห่งความประทับใจนี้มา ๑ ปีเต็ม เพื่อรอวันนี้ครับ รอที่จะได้เห็นภาพบรรยากาศแห่งความประทับใจที่จะเกิดขึ้นอีกครั้ง ในวันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓ นี้ ที่นวนคร ถ้ามีโอกาสผมอยากให้พวกเราไปสัมผัสด้วยตัวเอง แล้วท่านจะได้รู้ว่าในโลกไซเบอร์อย่างบ้านมหาดอทคอมแห่งนี้ มีสิ่งที่มหัศจรรย์ที่เหลือเชื่อจริง ๆ ครับ และสิ่งที่ท่านกังวลใจว่าไม่รู้จะพูดกับใคร ท่านนั่งสักพักท่านจะบอกว่า ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ฮ่า ๆ ๆ ๆ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks