มันสายเกินไป..เป็นความคิดของผม ในคืนวัน 14 ก.พ. 47 ผมไม่มีแม้โอกาสที่จะไปหาเธอ และเห็นหน้าเธอในวันที่ทุกๆ คนมีความสุขกัน และมันก็เป็นคืนที่ทรมานและยาวนานที่สุดสำหรับผม และเรื่องราวของผมและเธอก็จบลง...........ผมได้รู้จักเธอสมัยผมเรียน ปวส.1 ที่อุดรฯ ผมมีเพื่อนคนนึงพอดีบ้านมันมีงานแข่งกีฬาตำบล มันเลยชวนผมไปเตะบอลช่วยบ้านมัน..วันนั้นก็มีการแข่งขั้นกีฬาหลายๆ อย่าง มีสาวๆ มาเชียร์และมีแต่คนน่ารักๆ แต่ผมก็ไปสะดุดที่เธอ..เป็นคนที่น่ารัก และมีรักยิ้ม วันนั้นก็มีแซวกันนิดหน่อย...หลังจาก วันนั้นผมก็ให้เพื่อนเป็นพ่อสื่อ....โดยผมได้รับ จม. จากเธอ..ฉบับแรก ก็ประมาณว่ายินดีที่ได้รู้จัก...เพราะสมัยนั้นมือถือ sms ยังไม่มี ผมกับเธอก็จะติดต่อกันด้วย จม. โดยเย็นวันศุกร์ ผมก็จะเขียนฝากเพื่อนไป และวันจันทร์เพื่อนกลับมาจากบ้านพร้อม จม. เธอ เพราะเพื่อนต้องกลับไปช่วยงานที่บ้านทุกวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ บางอาทิตย์ถ้าผมคิดถึงเธอมากๆ ก็จะไปหา โดยไปค้างที่บ้านเพื่อน เป็นอย่างนี้จน 2 ปีผ่านไป เธอก็จบ ม.6
ตอนนั้นผมก็เรียนต่อในระดับ ป.ตรี เธอก็เข้ามาเรียนต่อที่ราชภัฎอุดรฯ ผมดีใจมากที่เธอไม่เปลี่ยนใจไปเรียนต่อที่พิษณุโลก กับเพื่อนของเธอ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมได้อยู่ใกล้เธอ
เป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับผม จนผมจบ ป.ตรี ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ ปี 3 ..ซึ่งน้าผมก็ชวนผมมาทำงานด้วยที่ กทม. แต่ผมกลับเลือกทำงานเป็นลูกจ้างของหน่วยงานของรัฐแห่งหนึ่ง
ใน จ.หนองคาย ซึ่งก็ทำให้ผมไม่ได้ห่างจากเธอมากนัก เพื่อรอเธอให้เรียนจบก่อน
จนเธอเรียนมาถึงปีสุดท้าย ผมก็ตัดสินใจเข้ามาทำงานกับน้าที่ ...นวนคร ...เพื่อหวังว่าพอเธอจบ ก็จะได้ลงมาหางานทำด้วยกัน...ช่วงที่ผมอยู่นวนคร เธอก็จะลงมาหาผมเกือบทุกอาทิตย์ จนเธอเรียนจบ หลังจากที่เธอเรียนจบเธอก็อยู่บ้านกับแม่พักนึง....แล้ววันนึงเธอก็ได้โทรหาผมช่วงต้นเดือนธันวา 47 ว่าอยากให้ผม...ไปสู่ขอเธอ.....ตอนนั้นผมยอมรับว่าตังค์เก็บก็ยังไม่มี ก็เลยบอกเธอว่าช่วงเมษา เดี๋ยวผมจะไปขอมั้นไว้ก่อน...ผมก็ชวนเธอมาหางานทำที่นวนคร...แต่เธออยากไปทำงานกับพี่สาวที่ระยองก่อน...สักสองสามเดือนค่อยจะมาหาผม...ตลอดเวลาที่เธออยู่ระยอง ผมก็โทรหาเธอทุกวัน ทุกเวลาที่คิดถึง
เธอก็ชวนผมไปทำด้วยที่ระยอง...แต่ตอนนั้นผมก็ไม่อยากเปลี่ยนงาน เพราะงานที่ทำก็ดีแล้ว จนเข้าเดือน กุมภาพันธ์ อะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป ในความรู้สึกของผม....ผมก็บอกเธอว่าวันที่ 14 วันหยุดจะไปหา....แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องพังลง เพราะหัวหน้ามีงานด่วนให้ทำ...คือย้ายข้อมูล server พอผมเลิกงานประมาณ สองทุ่ม
ผมโทรหาเธอ..ทำให้รู้สึกว่าเหมือนมีใครอยู่ข้างๆ เธอ...เธอไม่พูดอะไร..แล้วก็วางสาย
ปิดเครื่องหนี.....ผมก็โทรๆๆ โทร โทร...ก็ไม่ติด...วันนั้นผมทรมานมาก ก็เลยมานั่งกินเหล้าคนเดียว เพื่อรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าแล้วจะไปหาเธอแต่เช้า...และความพยายามผมก็โทรติดจนได้ประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ แต่เป็นผู้ชายรับ แต่ไม่ได้พูดอะไร วางสายและก็ปิดเครื่องไปเลย...ผมตัดสินใจขึ้นรถไประยอง โดยไม่ได้บอกเธอ...ถึงระยองผมก็โทรหาเธอ
และเธอก็ออกมาพบผม...เธอก็บอกว่าไม่มีอะไร ทุกอย่างยังเหมือนเดิม..จนผมใจชื้นขึ้นมา....และเธอก็บอกว่าเดี๋ยวเดือนหน้าก็จะไปอยู่ด้วยแล้ว....จนเย็นผมก็เลยกลับ นวนคร เพื่อทำงาน .....................
แต่ทุกอย่างก็จบลง....เพราะวันรุ่งขึ้นเธอโทรมาบอกว่าอยากให้ผมเจอคนที่ดีกว่า...และให้ลืมเธอ..................
นี่หรือที่บอกว่า รัก...มากมาย
นี่หรือคือความห่วงใย..ที่มอบให้
และนี่หรือที่เขาบอกว่า " รักแท้..แพ้ระยะทาง"
ผมดื่มทุกวัน ขาดงานเกือบอาทิตย์ จนหัวหน้ามาตาม..................มันเป็นช่วงที่ผมไม่มีใจทำอะไร.....จนเวลาผ่านจากเดือน..เป็นปี...ถึงแม้อะไรหลายๆ อย่างจะเปลี่ยนไป.....แต่เธอก็คือรักแรก...ที่ผมไม่เคยลืม....ผมได้รู้จากเพื่อนว่าเธอพึ่งแต่งงานไปปีที่แล้วช่วงสงกรานต์...กับหัวหน้างานเธอเอง..............
ขอบคุณรักแรก ที่ทำให้ผมได้รู้อะไรหลายๆ อย่าง
ขอบคุณเวลา....ที่ช่วยให้ผมผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้
และขอบคุณทุกคน....ที่อ่านเรื่องนี้จบนะคร๊าบบบบบ
ยาววๆ ไปหน่อย
Bookmarks