นั่งอยู่เถียงนาน้อย ใต้ฮ่มข่อยหม่องหลอยหลับ
มื้อนี้กลับหลับบ่ลง ย่อนพิษสงของความฮ้อน
หม่องเคยนอนมาซ่างเอ้า ดุจดั่งเอาไฟลนจี่
ลมบ่มีแดดกะจ้า จนตาพร่าพร่างมัว
จนปวดหัวตัวกะฮ้อน คิดสะออนฤดูเปลี่ยน
ซ่างหมุนเวียนต่างกี้ หนีจากเค้าเก่าเดิม
หญ้าเคยเขียวกะมาเริ่ม สิแห้งเหี่ยวเฉาตาย
หน้าหนาวหายเหือดไป กลายมาเป็นฤดูฮ้อน
วัวแม่ลูกอ่อนเคยเล็มหญ้า ข้างเถียงนาเข้าเซาฮ่ม
ให้วัวน้อยกินนม ยืนเบิดเจ๊อะเบิดเจ้ย เงยหันหน้าใส่เจ้าของ
ฤดูกาลบ่ถืกต้อง ต่างหันมองหม่องสิอยู่
คิดไปแสนอดสู ขอให้หมู่คิดเอาถ่อน ว่าโลกฮ้อน หรือ คนฮน..ท่านเอย...
Bookmarks