เสียงสะอื้นจากพงไพร

[khonsurin]

เสียงสะอื้นจากพงไพร




เสียงสะอื้นดังก้องฟ้า
เสียงเลื่อยพาให้สะท้านไหว
เลือดฉันไหลรินหลั่งจากพงไพร
ไร้น้ำใจไร้มิตรที่คิดผลาญ


ฉันทำสิ่งใดผิดหรือจึงต้องโค่น
ฉันล้มลงร้องไห้ไหลครวญคร่า
เลือดทุกหยดนั้นคือน้ำตา
ชีวิตหนึ่งมีค่าเหมือนเหมือนกัน


ก็ฉันให้ความร่มรื่นไม่ใช่หรือ
ฉันคือผู้ให้น้ำลำธารหลั่ง
ฉันคือผู้ให้ความชุ่มชื่นทุกคืนวัน
แล้วทำไมต้องฆ่าฟันฉันลงคอ


ต่อไปนี้ไม่มีฉันอีกแล้ว
เพราะท่านคือคนทำลายไม่ร้องขอ
ท่านคือผู้ทำร้ายได้ลงคอ
ทั้งที่ฉันไม่ได้ก่อพิษใดใด



[wma]http://www.file2go.com/mrun.php?me=108s2[/wma]

[maanoy]

น้ำไหลเลาะเซาะหินเลื้อยรินวก
ยินเสียงนกร้องเพลงบรรเลงเสียง
ในป่าไพรขุนเขาแหล่งพอเพียง
ธรรมชาติแห่งสำเนียงปนธารา

อีกเสียงหนึ่ง..เครื่องจักรเลื่อยอึกทึก
ช่างร้าวลึกป่าปวดเจ็บ..เป็นหนักหนา
ดั่งกึกก้องแฝดดงพฤกพนา
ทิ้งแต่รอยน้ำตา...ในป่าพง

จะให้ป่าร่มรื่น...เราต้องรัก
จงพิทักษ์รักษาร่วมใจส่ง
ใจร่วมต้านทำลายป่าและแดนดง
ให้ป่าคงเป็นเนา..อย่าเผาและทำลาย

[maanoy]

พนาไพรจะไร้แล้ว ฤาป่าปก
ไร้ที่นก...พึ่งพา และอาศัย
จะให้เขาไร้รัง...ฤา อย่างไร
คงร่ำไห้....ไม้ไม่มีที่หากิน

ปลูกสำนึกในวันนี้.....ไม่มีช้า
ขอคืนป่าสัตว์อาศัยอย่าให้สิ้น
ช่วยฟื้นฟูป่าเขาลำเนาดิน
หวังนกบินกลับหาอาศัยรัง

ทำอย่าไร?...ป่าเขาจะคงอยู่
เอาไว้ดูรุ่นลูกหลานอีกสักครั้ง
ทำอย่างไร?...ต้นไม้ไร้พ่ายพัง
จะอยู่ยั้ง...ชั่วนานนิรันดร

[khonsurin]

เสียงเลื่อยยนต์กระหน่ำ
ต้นไม้ครวญคร่ำกลางพงป่า
ร่ำร้องน่าเวทนา
ชีวิตข้าไม่มีสิทธิ์ป้องกันภัย


ตัวข้าล้มลงทั้งยืน
เลื่อดข้าลื่นทะลักนองทำร้าย
ผู้คนพากันทำลาย
ข้าผู้ให้คุณแก่พงไพร


น้ำเอ๋ยน้ำตาอุราช้ำ
เขากระหน่ำฟันข้าล้มลงได้
ข้าก็มีชีวิตเฝ้าพฤกษ์ไพร
แต่นี้ไปช้าคงไม่ฟื้นผืนป่าตรม

[maanoy]

หมุนเคว้งคว้างกลางสายลมปีกสยา
หมุนถลาว่อนวนกลางสายลมหวิว
ร่อนสูงร่ำต่ำวกดังวิหกชิว
ดอกยางปลิวหวังมุ่งพสุธา

หวังหาที่พักพิงอิงที่พึ่ง
หวังสุดถึงงอกเงยระเหยหา
หวังเติบใหญ่โตตระหง่านทั้งกายา
หวังโตมาคืนป่าสู่แดนดิน