ในบทกลอนคือละครมายา
มีรักพารักเศร้าเราได้ให้
บททุกบทคือความสวยละไม
ความตั้งใจที่มอบให้เป็นกำนัล
บทมายาคือละครของชีวิต
ที่ลิขิตอารมณ์แห่งความฝัน
ทั้งบทรักบทโศกสารพัน
คือความฝันคืออารมณ์บทกวี
บทกลอนเศร้าต้องใส่อารมณ์เศร้า
บทลำเนาหลั่งน้ำตาคราฝันนี้
ร้อยบทรักใส่ความรักบทกวี
กับฝันที่ส่งบทกลอนด้วยหัวใจ
บางครั้งเหงาคนเขียนบทลำนำ
เพ้อรำพันฝันหาคนเคียงใกล้
หยาดน้ำตากี่หยดรดลงใน
บทอำไพที่ฝันคือบทกลอน
ร้อยอารมณ์รวมร้อยอักษรรัก
ร้อยความรักคือรักที่ลอยล่อง
ร้อยความโศกคือเศร้าเป็นทำนอง
ร้อยบทกลอนคือความฝันผ่านกวี
บทกวีแสนสวยคล้ายผีเสื้อ
โบยบินเหลือถิ่นทางอักษรศรี
บินโบยโบกตามภาษาของกวี
มอบมาที่มิตรรักด้วยใจจริง
Bookmarks