หลายครั้งที่นั่งทบทวน
สิ่งปั่นป่วนในใจคือไรหนา
ทำไมเหงาถึงขนาดมีน้ำตา
เพียงแค่เขาไม่มาให้ได้เจอ
วันคืนเก่าๆ
วันที่เหงาเอาหน้ามาเสนอ
วันที่เธอกับฉันนั้นพบเจอ
เหมือนนะเออ..เหมือนว่าเหงาจะเบาบาง
เธอล่ะ..เหงาบ้างไหม
ทำอะไรคิดถึงใครในวันว่าง
คิดถึงเธอเสมอมิจืดจาง
พร้อมบางอย่างในหัวใจเล่าให้ฟัง
อยากอยู่ใกล้ๆ
รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ในความหวัง
คิดถึงนะ..อยากจะเปรยเอ่ยให้ฟัง
และก็ยังคิดถึงอยู่มิรู้ลืม
สำหรับฉันคนนี้
ไม่รู้สิ..พอคิดถึงก็แอบปลื้ม
หากวันไหนไม่เห็นหน้าน้ำตาซึม
พูดพรำพรึมกับน้ำตา..ว้า..เหงาจัง...
Bookmarks