จากหัวใจที่ว้าวุ่น ขาดไออุ่นมาเลี้ยงหล่อ
ทุกนาทีที่รอ ทั้งความท้อความเศร้า ความเหงาพร้อมเข้าแล่นซน
อีกหนึ่งคนที่ไกลเยิ้น เส้นทางเดินนั้นสุดกู่
ความว้าเหว่เซมาซู ยู้ความกลัวก่อตัวได้ กลายร่างเป็นคิดถึง
เหงากะดึงคนใจท้อ เบิ่งหน้าจอรอถามข่าว
ทั้งเป็นห่วงทุกเรื่องราว ได้กินข้าวแล้วไป่หล่า บ่หาญว่าย่านเพิ่นซัง
แม่นมีหยังจั่งมาเอิ้น ทั้งย่านเพิ่นสิรำคาญ
เลยบ่หาญถามออกไป ภายในใจเลยอุกเอ้า
เอากะเอา..ว่ะ..มื้อนี้ พ้อคนดีสิถามข่าว
ความคิดฮอดได้บรรเทา เจ้ารำคาญพาลเป็นโกรธ กะขอโทษ..ที่คิดถึง..เด้อนางเอย...