มารู้จักกับเด็กพิเศษ (เด็กสมาธิสั้น)
ตอน เริ่มต้นรู้จักเด็กสมาธิสั้น
ในบรรดาเด็กพิเศษแล้ว
เด็กที่มีสมาธิสั้น ก็อยู่ในกรณีด้วย
เพราะในเรื่องของการเรียนการสอนแล้ว
เด็กที่มีสมาธิสั้น จะได้รับผลกระทบในเรื่องของการเรียนรู้มาก
ตลอดจนพฤติกรรมต่างๆๆ ซึ่งถ้าไม่รีบแก้ไขแล้ว
จะเกิดปัญหามากมาย จนกลายเป้นภาระของสังคมไปค่ะ
ดังนั้น เราจะพบว่า
- ยา
- พ่อ-แม่
- ครู
จะมีส่วนช่วยอย่างมากมาย
............................................................................................
ตอน การฝึกทักษะเด็กสมาธิสั้น
การช่วยเหลือเด็กที่เป็นโรคสมาธิสั้นนั้น
นอกจากแพทย์จะให้ยากินเพื่อให้มีสมาธิในการเรียนแล้ว
พ่อแม่และครูมีส่วนช่วยอย่างมาก
ในการฝึกทักษะหลายประการที่เด็กสมาธิสั้นยังขาดอยู่
ซึ่งการขาดทักษะเหล่านั้น แสดงออกมาเป็นพฤติกรรมต่างๆที่ทำให้หนักใจ
เช่น ดื้อ ซน พูดไม่ฟัง ไม่มีระเบียบวินัย ไม่คิดก่อนทำ ไม่รอบคอบ
ระมาทเลินเล่อ เอาแต่ใจตัวเอง
การแก้ไขพฤติกรรมต่างๆนั้น ส่วนใหญ่จะยากลำบาก
การฝึกทักษะที่ดีให้เกิดขึ้นก่อนจึงมีความสำคัญมาก
เพื่อป้องกันเด็กสมาธิสั้นมีพฤติกรรมไม่ดีจนติดเป็นนิสัยไปจนโต
การฝึกทักษะมักต้องใช้เวลานาน เป็นเดือนหรือเป็นปี
ต้องอาศัยความอดทน ความเอาจริงเอาจัง
ความสม่ำเสมอและร่วมมือของพ่อแม่อย่างมาก
เด็กปกติทั่วๆไปนั้นมักฝึกพฤติกรรมได้เร็ว
แต่เด็กสมาธิสั้นจะฝึกยาก ฝึกแล้วลืมง่าย
ในระยะแรกๆพ่อแม่จึงไม่ควรคาดหวังผลเร็ว
ไม่ควรเปรียบเทียบผลของการฝึกพฤติกรรมเด็กสมาธิสั้นกับเด็กทั่วๆไป
การฝึกควรจะเริ่มตั้งแต่เด็กอายุน้อยไปสิ้นสุดเมื่อเด็กโตเป็นวัยรุ่นตอนปลายเข้าสู่วัยผู้ใหญ่
ถ้าต้องการประเมินผลการฝึก
ควรเปรียบเทียบผลที่เกิดกับตัวเด็กเองโดยติดตามระยะยาว
จะเห็นความสำเร็จชัดเจนขึ้นทีละน้อย โดยจะพบว่าเด็กมีพฤติกรรมที่ดีมากขึ้น
และบ่อยขึ้นจนในที่สุดกลายเป็นนิสัยที่ดี
และกลายเป็นบุคลิกภาพที่ดีติดตัวอย่างถาวรเมื่อพ้นจากวัยรุ่นเข้าสู่วัยผู้ใหญ่
หลังจากนั้นการพัฒนาทักษะที่ดีเพิ่มเติมขึ้นอีกจะเกิดขึ้นได้
แต่จะเกิดขึ้นจากการพัฒนาจากภายในตัวเอง ในระหว่างวัยเด็กนี้
พ่อแม่และครูจึงเป็นผู้ช่วยสำคัญ ที่จะฝึกฝนส่งเสริมให้เด็กสมาธิสั้นมีทักษะเบื้องต้น
เพื่อเป็นพื้นฐานต่อการพัฒนาตนเองในระยะยาวต่อไป
ดังนั้ก่อนจะเริ่มต้นอะไรก็ตาม ข้าพเจ้า เสนอขั้นตอนดังนี้
ขั้นแรก เข้าใจอาการต่างๆของเด็กสมาธิสั้น ช่วยให้ทำใจยอมรับพฤติกรรมหลายประการที่อาจแตกต่างจากเด็กอื่นอย่างมาก
ขั้นต่อมา ทำใจยอมรับว่า การฝึกต่อไปนี้ต้องใช้ความพยายาม ความอดทนอย่างสูงในการฝึก และเวลานานพอสมควรกว่าจะเห็นผลชัดเจน
ขั้นที่สาม ตั้งใจฝึกอย่างสม่ำเสมอ ความสำเร็จอยู่ที่การเอาจริง
........................................................................................
มีค่ออีกนะคะ...
.
Bookmarks