29 พ.ค. 2544 วันนี้ เป็นวันที่เรามีความสุขมากที่สุดในชีวิต เมื่อภรรยาของเราคลอดบุตรสาว เราตั้งชื่อตั้งแต่แรกแล้วว่า " จิตรลดา " สมัยนั้นเราเป็นนักเรียนพลตำรวจที่ รร.ภ.7นครปฐม เวลาเราได้ปล่อยพัก เราจะต้องผ่านสถานที่แห่งนี้เสมอ เราตั้งใจเอาไว้ว่าเราจะต้องฟูมฟักเลี้ยงดูลูกของเราให้เติบโต มีสุขภาพ และมีอนาคตที่ดี ตามที่พ่อและแม่จะสามารถทำได้ เรามีความสุขมากที่ได้คิดถึงหน้า ได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงอ้อแอ้ รอยยิ้มอันไร้เดียงสา และเสียงร้องไห้ในบางครั้ง แต่ด้วยฐานะและงานทำให้ครอบครัวของเราต้องแยกกันอยู่ แต่เราก็ลงมาหาลูกทุกเดือน เราพาลูกขี่รถมอไชค์เที่ยวและเขาก็ชอบมาก นั่นคือเรื่องที่ผ่านมาหลายปี
ปัจจุบัน เราทำได้แค่มองภาพถ่ายภาพนี้ เมื่อเราหมดกำลังใจหรือท้อแท้ หรือเวลามีปัญหาบางอย่าง ภาพถ่ายที่ทำให้เราเห็นความที่เราได้กระทำผ่านมา ไม่ว่าจะชั่วหรือดี เรามีความสุขเสมอเมื่อได้เห็นเด็กที่กำลังน่ารัก พูดจาออดอ้อน ยิ้มร่าเริง ทำให้คิดไปว่า
" ถ้าลูกเรายังอยู่จะพูดเก่งอย่างนี้หรือเปล่านะ"
คิดถึงหนูเสมอ
Bookmarks