สิ่งที่ได้จาก ผู้ชายธรรมดาคนนึง

บ่ายแก่ๆของวันเสาร์ ในออฟฟิตห้องน้อยๆแห่งหนึ่ง วันนี้เป็นวันทำงานตามปกติของฉันซึ่งเวลาทำงานของฉันเองไม่ค่อยจะเหมือนคนอื่นเขาสักเท่าไหร่ งานในส่วนของตัวเองที่รับผิดชอบไม่ค่อยวุ่นวายเท่าไหร่ การนั่งฟังเพลง ฟังหมอลำ เป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดของฉันอย่างนึง (ลังเทื่อกะหลงฟ้อน อิอิ ) :l-

วันนี้ช่วงเช้าอากาศร้อนมาก มองออกไปข้างนอกละอองแดดดูระยิบระยับ เหมือนเกร็ดเพชรที่พร้อมจะแผดเผาทุกๆสิ่งที่เข้าไปสัมผัสมัน ช่วงบ่ายอากาศเริ่มคลึ้ม ฝนเริ่มตั้งเค้ามาแต่ไกล ตรงข้ามกับออฟฟิตฉัน มองออกไปทางสวนหย่อม จะมีที่ที่จัดไว้สำหรับสิงอมควันทั้งหลาย ทั้งพวกที่แต่งตัวดีระดับ ผู้บริหาร วิศวกร ไปจนถึงพ่อบ้าน เพื่อที่จะได้ไม่สร้างมลพิษให้คนอื่น ได้มาพ่นควันใส่กันแบบไม่ต้องเกรงใจใคร และที่ดูดบุหรี่ที่จัดไว้นี้เป็นสถานที่ชัวคราวหลังคาที่มุงก็แคบไม่พอกับปริมาณสิ่งอมควันที่พร้อมใจกันออกมามากมาย ฝนเริ่มตกลงมาปอยๆ ฉันสังเกตุเห็นพวกเขาทั้งหลายพากันรีบดูด รีบพ่น เพราะฝนเริ่มไล่ที่พวกเขา บางคนก็ทิ้งก้นบุหรีลงพื้น ตามด้วยใช้เท้าขยี้ ฉันก็นั่งนึกในใจ ก้นบุหรี่ก่อนจะมาถึงเท้า มันผ่านปากของพวกเขามาแล้ว ของที่หมดค่า คนเราก็มักจะไม่ค่อยแยแสกันเท่าไหร่ (คิดไปโน่น) นึกไปอีกทาง ก็มันร้อนอ่ะ ไฟมันยังไม่ดับ ใช้มือขยี้มือกะพ่องสิ ( พึ่งคิดได้) สิ่งที่ได้จาก ผู้ชายธรรมดาคนนึง

นั่งมองดูความรีบเร่งของพวกสิงอมควันที่กลัวฝนเหล่านั้น ทะยอยวิ่งกลับเข้าที่ทำงานกันจนเกือบหมด ฉันมองเห็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆคนนึง การแต่งตัวของเขาพอมองออกว่าคงเป็นพนักงานทั่วไป เขาคงจะพึ่งเข้ามาดูดบุหรี่ทีหลังเพื่อนจึงไม่ยอมวิ่งหนีฝน เขาเดินไปยืนชิดริมกำแพงเพื่อที่จะเบียดตัวเองให้พ้นจากสายฝน ฉันนั่งมองเขาได้สักพักนึง ในใจก็คิดว่าก้นบุหรี่ของผู้ชายคนนี้ จะโดนเท้าขยี้ทิ้ง ให้เกลื่อนพื้นบริเวณนั้นหรือจะถูกโยนลงแอ่งน้ำเล็กๆแถวนั้นเหมือนกับกลุ่มคนเยอะๆเมื่อสักพักนี้น๊า..

พระเจ้า ..ฉันนั่งมองดูพฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ ได้ประมาณ 5 นาที มันทำให้ฉันได้แง่คิดหลายอย่าง เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งเยาะๆตากฝนเอาก้นบุหรี่ไปทิ้งที่กะบะทราย เพราะกะบะทรายสำหรับทิ้งก้นบุหรีมันอยู่นอกหลังคา เสร็จแล้วเขาก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินจ้ำอ้าว เข้ามาในตึก

อืมม ...ท่ามกลางสิ่งที่เรามองเห็น ความรับผิดชอบต่อคนรอบข้างเล็กๆน้อยๆ ผุ้ชายคนนี้ทำให้ฉันได้แง่คิดว่า คนหน้าตาดีๆ แต่งตัวดีๆ แต่ความรับผิดชอบเล็กๆน้อยๆมันมองมาจากพฤติกรรมเหล่านี้ได้พอสมควร ในขณะที่เขาคนนี้ของฉัน (เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ อิอิ ) เขาเลือกได้ว่าเขาจะโยนลงพื้น หรือ โยนลงแอ่งน้ำ เพราะไม่มีใครยืนอยู่กับเขานิ ยกเว้นคนแอบมองเขา ที่เขามองไม่เห็น 555+:1-

ฉันแอบยิ้มและปลื้มใจนิดๆกับสิ่งที่ฉันได้เห็นจากสิงอมควันคนนี้ อย่างน้อยๆ สิ่งที่เคยออกจากปากเขา มันก็ไม้เป็นมลพิษให้ใครต้องตามเก็บ เพราะมันได้ไปอยู่ในสิ่งที่เขาจัดไว้ให้มันอยู่แล้ว ....ประทับใจนิดๆ กับความรับผิดชอบต่อคนรอบข้างของสิงอมควันคนนี้ ถึงจะเป็นสิ่งเล็กๆน้อยก็เถอะ