อาจารย์ลูกศิษย์อ่านไม่ออกเลย
เอาตัวอักษรใหญ่กว่านี้ได้ไหม..
มาแนวใหม่เนาะ...
"รัก" และ "กำลังใจ" ฉันมีไว้เพื่อแบ่งปัน
เสียงสะอื้นฝืนเสียงคำรามฟ้า
กระหน่ำผ่ากลางห่าฝนปนน้ำใส
ซัดกรรโชกโศกลึกแลร่ำไร
กระหน่ำใส่..ใจโปรยโรบฝนปน
ทมึนดำเมฆคราคล้ำดังช้ำลึก
แทนรู้สึกหนาวไหนใจครางหน
เหน็บในร้าวหนาวทรวงหน่วงกมล
หวังทานทนเกินอั้นกลั้นน้ำตา
หากจากฝนหล่นล่วงจงจางร้าว
หากถึงคราวจะรินหลั่งแล้วสั่งหา
หากเปียกปอนนอนช้ำย้ำเอกา
หากฝนลาลับไกล..ใจจางตรม
เริ่มฟ้าใหม่ใสสดหมดจรดโศก
ร้างวิโยคจากไกลไร้ขื่นขม
ระทมตรอมย้อมใจมานานนม
ขอสะสมแล้วละลายกับสายฝนพรำ
ฝนพรำ มันสิหายบ่คับ คือบ่ให้มันหายไปกับ สึนามิ สิได่เบิดทุกข์
เมฆาครึ้มเคลื่อนคล้อยลอยมาบัง
ใยมารั้งแสงสว่างให้จางหาย
ใจหวั่นเกรงเงามืดมาพาหนาวกาย
ฟ้าทลายฝนถล่มจมอาจิณ
แสงเอยแสงแห่งสุริยามาลาลับ
เฝ้ารอวันเจ้าหวนกลับใจถวิล
นั่งหงอยเหงากลายสายฝนรวยริน
ใจดับดิ้นด้วยสิ้นแรงรอแสงมา
เปรียบแสงดั่งคนไกลที่ลาห่าง
ปล่อยคนเหงาให้อ้างว้างให้โหยหา
เธอรู้ใหม...ฉันเศร้าร้าวอุรา
เฝ้าคอยวันคืนกลับมาคราวฝนไป
แสงสว่างที่กลางใจยังไม่ส่อง
ได้เพียงมองแสงตะวันมาคราฝนหาย
แสงมาแล้วแต่คนไกลอยู่หนใด
ใยทิ้งให้ฝนสั่งลา...แต่ฟ้าลืม
โอ้ละ เนออออออออ...
จิพูดถึงชาวนาล่ะกับฟ้ากับฝน ละเนอออออออ.......
จิ๊พูดถึงชาวนากับฟ้าฝนละแม่เอย ละเมื่อก่อนเราเคยได้ อยู่ดี๋กินดี
ละถึงเวลากะฝนต๊ก จั๊บบักจ๊กจับบักจอบ__จูงควายหยิ๊บตอกล่ะออกไป๋ทำนา
ทั่งไถดะทั่งต๊กกล้าทั้งปั้นคันนา ทั่งปั้นคันแท ทั่งเหลาเบ็ด สานแห ละพอได้แก้ยามจน
เดี๋ยวนี่ไม่มีแล้วทั้งทิวแถวเรียงราย มากหลายด้วยรถไถคูโบต้ามันพาจน__ละเนออออ
("โอ้ย น๊ำมันกะขึ่นเอา ขึ่นเอา ไหนจิค่าปุ๋ย ค่าเหล่า อีก ...อิอิ")
อันฝนฟ้านั่นหนอกะต๊กแต่พ้อกะเทิน มันขาดๆเขินๆ__ฉันอยากจิ๊เมินไปเมืองกรุง
แต่ตั๋วฉันนั่นมันลูกอิสานพันธุ์แท่ จิบ่ไปไสดอกแหมะ__จิแลกหมัดกับความจน
ละนึกถึงเมื่อก่อนอิ๊พ่อเฮาสอนเอาไว๊มีทอได๋กะไซ้ไป เน้อไอ้นาย__ให้พอเพียง
มีสลึงกะพึงบรรจ๊บให้มันครบซาวบาท อย่าขี้ค้านขี้ขลาด ให้วาดบ้านแปลงเมือง....ฮิ้ววววว
ต้องมีฮิ้วน่ะเพลงโคราช จั๋งจิเรียกหว่า จ๊บ.....
Bookmarks