หัวใจสีขาวภาค 3 : หมอก็มีหัวใจ (ต่อ)

[ต่าย]

หัวใจสีขาวภาค 3 : หมอก็มีหัวใจ (ต่อ)

..........หมอต้นจบมาใช้ทุนที่โรงพยาบาลของต่าย..ตัวเล็กๆ น่ารัก อัธยาศัยดีมาก เพียงแค่มาครั้งแรกก็เป็นที่รักของพยาบาลและเจ้าหน้าที่ผู้ร่วมงานทุกคน.....หมอต้นมีบุคลิกของ ความเป็นหมอที่ชัดเจน คือ แต่งกายถูกระเบียบ สวมเสื้อกาวน์มีชื่อติดให้ผู้ป่วยได้จดจำ..รวมทั้งมีจิตใจโอบอ้อมอารี รักเด็ก และปฏิบัติต่อผู้ป่วยที่สูงอายุอย่างสุภาพทุกครั้ง ..ไม่เคยแสดงอาการรำคาญที่ผู้ป่วยตอบคำถามเชื่องช้า หรือลุกเดินงกๆเงิ่นๆตามประสาผู้สูงอายุ ไม่เพียงไม่รำคาญ..หมอต้นยังใจเย็นนั่งฟังผู้ป่วยสูงอายุเล่าอาการเจ็บป่วยทุกคำ...ต่ายรู้ดีว่ามันเป็นการรักษาทางใจอย่างหนึ่งที่ผู้ป่วยสูงอายุต้องการ...เพราะบางครั้งหมอแทบไม่ได้สั่งยาใดๆต่ายก็เห็นผู้ป่วยสูงอายุมีสีหน้าสดชื่นราวกับหายป่วยหลังจากได้ตรวจกับหมอต้นแล้ว.......ต่ายสังเกตเห็นหัวใจของความเป็นมนุษย์ที่หมอคงมีมาตั้งแต่เกิดโดยไม่ต้องมีใครมาสั่งการ หรือเพราะเป็นนโยบายบังคับแต่อย่างใด....ต่ายรู้สึกโชคดีที่ได้ร่วมงานกับหมอและพร้อมที่จะช่วยงานเต็มที่..แม้มีเหตุการณ์ใดๆที่อาจผิดพลาด ต่ายก็รู้สึกว่าให้อภัย..เพราะความรู้สึกที่เอื้ออาทรต่อกัน...
........ด้วยเหตุนี้เองหมอต้นจึงเป็นที่รักของผู้ป่วยเป็นอย่างมาก..และเป็นผู้ถูกเลือกถูกรอมากที่สุด.......หมอต้นทำงานอย่างหนักโดยมีพยาบาลคอยเป็นลูกทีม เอื้ออาทรกันและกันแม้บางครั้งจะเกินหน้าที่พยาบาลไปบ้าง ก็ยังยอมทำเพราะความที่เห็นใจที่หมอเหนื่อยจริงๆ
………………..วันนั้นโรงพยาบาลมีหมอเหลืออยู่เพียง สองท่าน เพราะมีหมอลา และ ไปประชุม.... ทางจังหวัดไม่สามารถส่งหมอมาช่วยได้ ทีมพยาบาลได้ส่งพยาบาลเวชปฎิบัติซึ่งได้รับการอบรมเฉพาะในเรื่องการตรวจรักษาเบื้องต้นในโรคที่ไม่ซับซ้อนช่วยแพทย์ตรวจที่ห้องตรวจ 1 คน ...ผู้ป่วยที่ตึกนอน 2 ตึก ห้องคลอดและห้องฉุกเฉิน ต่างก็รอหมอที่เหลือ สองท่านไปตรวจให้เสร็จสิ้นก่อน ที่จะออกมาตรวจที่ OPD (ตึกผู้ป่วยนอก ) พยาบาลผู้คัดกรองหน้าห้องตรวจผู้ป่วยพยายามแยกประเภทผู้ป่วยที่อาการไม่ซับซ้อนให้พยาบาลเวชปฏิบัติช่วยตรวจไปก่อน..เพื่อป้องกันผู้ป่วยบ่นว่ารอนานแม้จะเสี่ยงต่อข้อร้องเรียนว่าไม่ได้พบแพทย์...แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เราต้องดำเนินการและประชาสัมพันธ์ให้ผู้ป่วยที่นั่งรอเข้าใจ.....ดูเหมือนว่าการบริหารจัดการแบบนี้จะราบรื่น....แต่..เหมือนฟ้าแกล้งเพราะห้องฉุกเฉินก็มีผู้ป่วยที่อาการหนักรออยู่เต็มทำให้หมออ้อมซึ่งเป็นหมอเวรห้องฉุกเฉินไม่สามารถมาช่วยตรวจที่ OPDได้เร็ว
........ท่ามกลางสถานการณ์ที่ตึงเครียดและเหน็ดเหนื่อยของแพทย์ทั้งสองท่าน.........ต่ายกลับไม่เห็นแพทย์ท่านไหน แสดงอาการหงุดหงิดใส่ผู้ป่วยเลยแม้แต่น้อย...แต่ก็รู้ว่าหมอเหนื่อยและเริ่มมีสีหน้าเย็นชาไม่ยิ้มแย้มเช่นเคย..

………..10.00 น หมอต้นเดินออกมาจากตึกในท่าทางรีบร้อนเพราะคงห่วงผู้ป่วยที่นั่งรอหน้าสลอนที่OPD ต่ายทราบมาว่า ตึกในชายมีผู้ป่วยอาการทรุดหนักต้องช่วยปั๊มหัวใจเกือบชั่วโมงทำให้หมอออกมาตรวจที่ OPD ช้ากว่าทุกวัน..ต่ายเข้าไปถามหมอว่ามีอะไรที่ให้พยาบาลช่วยเพื่อให้การตรวจเร็วขึ้นก็บอก.....ที่ต่ายต้องถามหมอก่อนเพราะภาระงานบางอย่างทำแทนกันไม่ได้...แต่ในสถานการณ์แบบนี้..จำเป็นต้องประเมินสถานการณ์และช่วยเหลือกันในทีมเพื่อให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาที่รวดเร็วทันเวลา...ปกติต่ายไม่ค่อยก้าวก่ายหน้าที่ที่เกินขอบเขต........แต่สำหรับหมอต้นต่ายกลับรู้สึกว่าอยากเสนอความช่วยเหลือเพื่อเอื้อต่อการทำงานให้รวดเร็ว..นี่เป็นเพราะความประทับใจที่เห็นหมอต้นเป็นหมอที่ดีอุทิศเวลาให้ผู้ป่วยเต็มที่นั่นเอง...ขณะที่หมอนั่งตรวจได้ไม่ถึง 10 คน พี่ป้อมพยาบาลห้องคลอดก็โทรตามตัวด่วนเนื่องจากทารกแรกเกิดมีอาการหายใจลำบาก.ตัวเขียว..หมอต้นต้องรีบวิ่งไปที่ห้องคลอดซึ่งอยู่ใกล้ๆกันนั่นเอง..

..........10.25 นหมอต้นหายไปเกือบ ครึ่งชั่วโมงก็กลับมาตรวจที่ OPD อีก ระหว่างนั้นก็ถูกตามตัวไปๆมาๆระหว่างตึกใน และOPD เพราะมีผู้ป่วยในอาการหนักหลายราย....ที่ OPD จึงมีแต่หมออ้อมกับพยาบาลเวชปฏิบัติตรวจเป็นหลัก....หมอต้นตัดสินใจส่งตัวผู้ป่วยในไปโรงพยาบาลจังหวัด 2 ราย เพราะเกินขีดความสามารถที่จะดูแลรวมทั้งบางรายญาติก็รบเร้าขอไปโรงพยาบาลจังหวัด...ซึ่งบางรายหมอต้นต้องถูกหมอที่โรงพยาบาลจังหวัดโทรมาต่อว่า..เพราะอาการไม่หนักหนาสาหัสไม่ควรส่งไปต้องกระจายการดูแล..เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้หมอต้นลำบากใจในการชั่งใจว่า..จะตามใจญาติ..หรือเอาตามข้อกำหนดของการส่งต่อ

..........11. 30 น.หมอต้นถูกตามตัวไปดูผู้ป่วยตึกหญิงที่มีอาการทรุดหนักอีกราย..รายนี้ญาติไม่อยากไปโรงพยาบาลจังหวัดทั้งๆที่อาการหนักต้องรีบไป..ทำให้หมอต้องใช้เวลาอธิบายอยู่นาน..เพราะลึกๆแล้วญาติมีภาระดูแลที่บ้านรวมทั้งยากจนไม่มีเงินที่จะเดินทางไปๆมาๆเพื่อดูแลผู้ป่วยได้ตลอด..นี่คือปัญหาสารพัดปัญหาที่ต้องเจอระหว่างการรักษาผู้ป่วย....แม้พยาบาลผู้ดูแลเบื้องต้นจะอธิบายไปแล้ว..หากญาติลังเล...ต้องใช้การตัดสินใจจากแพทย์เจ้าของไข้..ซึ่งสุดท้ายก็ต้องเอาชีวิตผู้ป่วยไว้ก่อนอย่างอื่นว่ากันทีหลัง..

........16 . 15 น. ผู้ป่วยรายสุดท้ายของหมอต้นที่ OPD ได้รับการตรวจเสร็จสิ้น เวลาผ่านไปห้านาทีต่ายก็ยังไม่เห็นหมอออกมาจากห้องตรวจ......พี่แจมพยาบาลหน้าห้องตรวจพยักเพยิดให้ต่ายตามไปดูเพราะทุกคนรู้สึกห่วงใยหมออันเป็นที่รัก..ซึ่งหมอน้อยรายที่จะได้ใจพยาบาลทุกคนแบบนี้...ต่ายเดินอ้อมไปอีกห้องทำทีเป็นล้างมือ..ต่ายเข้าใจว่าหมอคงนั่งพักเหนื่อย เพราะวิ่งรอกอยู่ 3 ห้อง 2 ตึก..แต่สิ่งที่ต่ายเห็นคือ หมอต้นนั่งกุมหน้า..ไหล่ที่สั่นไหวเล็กน้อย..ทำให้ต่ายรู้ว่าหมอกำลังกลั้นสะอื้นอยู่..ต่ายรู้สึกตกใจกับภาพที่ได้เห็นและทำอะไรไม่ถูก..ต่ายคิดว่าหมอคงแค่รู้สึกเหนื่อยและนั่งพักเอาแรง...ไม่คิดว่าหมอจะถึงกับร้องไห้...เพราะก่อนหน้านั้นหมอไม่แสดงอาการใดๆให้เห็นเลย...ต่ายค่อยๆเดินออกห้องไปหาพี่ต้อยพยาบาลด้านสุขภาพจิตที่รอลุ้นอยู่หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง...ต่ายบอกพี่ต้อยให้ไปปลอบใจให้กำลังใจหมอที..เพราะพี่ต้อยอาวุโสที่สุดแล้วอายุก็ใกล้ๆแม่ของหมอ...พี่ต้อยเข้าไปให้กำลังใจหมอด้วยวิธีการของพยาบาลสุขภาพจิต..... หมอระบายกับพี่ต้อยว่าเหนื่อยมากเหลือเกิน..แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้ว..หมออายุยังไม่ถึงสามสิบแต่วันนี้หมอต้องรักษาการแทนผู้อำนวยการ..รับผิดชอบผู้ป่วยทุกคน..รับผิดชอบอีกหลายๆชีวิต..ต้องตัดสินใจหลายเรื่องเกี่ยวกับผู้ป่วย...พี่ต้อยปล่อยให้หมอระบายและเข้าไปโอบไหล่ปล่อยให้หมอร้องไห้ออกมาให้เต็มที่..เพราะพี่ต้อยรักเอ็นดูหมอเหมือนลูกคนหนึ่งนั่นเอง....
..........นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น ณ โรงพยาบาลชุมชนเล็กๆที่มีผู้ป่วยจำนวนมากแต่มีแพทย์น้อย..หากเราไปเจอกับแพทย์ที่ไม่มีความอดทนอดกลั้นสูง..ก็จะเห็นแพทย์ที่เครียดจัด และหลุดวาจาที่ไม่น่าฟังออกมาในบางครั้ง...
........แต่ในวันนั้นโรงพยาบาลของต่ายโชคดีที่ได้หมอต้นอยู่รักษา..และสอบผ่านความเป็นหมอชนบท....ที่ต้องรับบทเป็นหมอตรวจทุกประเภทด้วยความอดทนและจรรยาบรรณ...แม้ว่าในหัวใจหมอจะบอบช้ำเพราะความเหนื่อยทางกายและใจจนต้องระบายออกมาเป็นน้ำตาก็ตามที....
......ต่ายไม่ได้เขียนเพื่อเชียร์หมอเพราะคนรู้ใจก็ไม่ได้เป็นหมอ..แต่ต่ายอยากให้กำลังใจหมอที่ทำงานด้วยความอดทนอดกลั้นและด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์มากกว่าการรักษาไปวันๆตามหน้าที่...เท่านั้นเอง..