กว่าจะมาได้ขนาดนี้

[หนุ่มสุรินทร์เหลา]

ข้าพเจ้าเด็กชายปุ้ย เกิด เมื่อ 21 เม ย 252.......... ปลายๆๆอิอิ เมื่อข้าพเจ้าเกิดได้ 2 ปี ข้าพเจ้าก็ต้องพลัดถิ่นฐานบ้านเกิดด้วยความยากจนมาพี่งใบบุญของผู้มีพระคุณจนถึงทุกวันนี้ ครอบครัวข้าพเจ้าทำนา รับเหมาก่อสร้าง จากรุ่นปู่มาถึงหลาน ข้าพเจ้าเป็นเด็กที่มีความแปลกจากเด็กทั่วไปคือมีน้ำหนักน้อยและเล็กที่สุดในตำบล เนื่องจากกินไม่เคยอิ่ม

ข้าพเจ้าไม่ได้ต่างจากเด็กแถวพวกนิโกรชาวบ้านเรียกติดปากเวลาที่กลับบ้านเกิด ชีวิตเข้า ป 1 ทำงานก่อสร้างทำนาสารพัดไปเรียนก็โง่ที่สุดในห้อง สมัยเรียนนั้นข้าพเจ้ายังพูดภาษาไทยไม่ได้เลย ข้าพเจ้ามาพูดภาษาไทยเป็นตอนอายุ 8 ขวบ

ไปเรียนก็เรียนไม่รู้เรื่องเพราะไม่เข้าใจในภาษา จนเติบโตมาอายุ 10 ขวบ ข้าพเจ้าเริ่มหันจากทำนาในเวลาเลิกเรียน มาทำงานก่อสร้างในยามปิดเทอม แบบว่าชีวิตไม่รู้จักคำว่าสบายซักที พอจบป 6 ข้าพเจ้ามีความผิดปกติทางร่างกายโดยที่แพทย์ให้คำตอบไม่ได้ว่าเป็นอะไร และเหนื่อยท้อกับชีวิตแต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยท้อ จบ ม 3 เข้าศึกษาต่อในสาขาวิช่างสำวจ และทำงานยามเลิกเรียน และปิดเทอม ข้าพเจ้าทนแบบนี้และพ่อก็มีเงินเก็บ จนมีฐานะดีขึ้น มีธุระกิจประกอบการราคาเป็นล้าน กลับชะตาร้ายถูกโกงแต่ก็ยังไหวตัวทันขายและเลิกกิจการนั้น และหันมาทำอีกทีในช่วงนายกทักษิณ

ต้องขอบคุณนายกทักษิณ ที่ทำให้ข้าพเจ้ามีวันนี้ ตัดสินใจขายธุรกิจกับพ่อ เป็นเงิน .....แสนบาทกำไรเท่าตัวจนมีบ้านมีที่ดินติดถถนลาดยางทางหลวงแผ่นดิน จบ ปวส ทำงานในสายทางที่จบมาครั้งแรกบริษัทขาดทุนครับ เนื่องจากโฟแมนไร้ประสบการณ์ ผมศึกษางานจนทุกวันนี้บริษัทเป็นอันดับหนึ่งใน จ.สุรินทร์

ผมสมัครสอบพนักงานราชการติดครับชีวิตเริ่มดีขึ้นๆๆๆๆๆๆ จนมีพร้อมทุกอย่างขาดอย่างเดียวคนรู้ใจ 555 กว่าจะมาขนาดนี้ผมต้องผ่านเรื่องร้ายๆๆมากมาก ขับรถ พวงมาลัยหลุดก็ผ่านมาแล้ว ขับมอไซค์ชนฟุตบาธรถพังหมด แต่ไม่มีรอยบาดแผลแม้แต่นิดเดียวคือปาติหาริย์ที่สุด ผมมีเรื่องทุกข์มากว่านี้ขอบคุณที่ตรงนี้ที่ให้ระบายความอึดอัดบางส่วนออกมา (คนพิการอย่างผมได้ยืนหยัดมาขนาดนี้ก็ถือว่าดีมากพอแล้ว)

ขอบคุณครับสำหรับกระดาษพื้นน้อย ๆ ที่เป็นที่ระบาย โอกาสหน้าจะมาระบายเรื่องความรักครับ ขอบคุณครับ