ความทรงจำ

[orathai]

วันนี้วันที่ 25 มิถุนายน 2010 เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะทำงานในบริษัทนี้แล้ว หลังจากยื้อมานาน ใจจริงก็สงสารเพื่อนร่วมงานที่เขาต้องรับงานเราไป สงสารเจ้านายที่มองสายตาละห้อยมาสองวันแล้ว

เขาขอร้องให้ฉันอยู่ต่ออีกนิดหางานได้ค่อยไปวันไหนก็บอก แต่ฉันอึดอัดใจหลังจากที่ใบลาออกมีผลอนุมัติเกินเวลามา1เดือนแล้ว มีงานเข้าช่วงเช้าเด็กที่ทำงานขับรถชนรถข้างบริษัท นี่คงเป็นงานท้ายสุดที่จะทำได้ตอนนี้ เคลียร์ประกัน และคู่กรณี 1วันเต็มๆจบเสียทีเจ้านายไม่ผิดหวัง ยังคิดว่าเราไม่อยู่แล้วใครจะทำน้องานนี้ .....?

ที่ทำงานนี้แม้จะทำได้ไม่นานแต่มีความรู้มากมายที่เราได้มาทั้งการเดินงานต่างประเทศ (ซิปปิ้ง) การเดินงานเอกสารรถ ที่สำคัญได้รู้ว่าเราสามารถทำงานร่วมกับคนที่เราคุยกันไม่รู้เรื่องได้โดยใช้ภาษากายและความเข้าใจซึ่งกันและกัน เท่านี้งานก็ผ่านไปได้ดีทีเดียว

ที่ทำงานแห่งนี้ มีคนหลายเชื้อชาติ หลายภาษาที่มาอาศัยผืนแผ่นดินไทยอยู่ เขาเหล่านั้นใช้แรงงานแลกเงินและไม่ได้ทำตัวเป็นภาระของสังคมเลย แต่ตรงกันข้ามกลับช่วยให้เศรษฐกิจไทยดีขึ้นอีกด้วย จะคิดถึงทุกคนนะคะ.....

สาเหตุการจากลาแม้เวลานี้ยังไม่แน่ใจว่ามาจากสาเหตุใด ไม่ได้ทะเลาะกับใครในบริษัทนี้เป็นการส่วนตัว ไม่มีปัญหากับเจ้านาย เงินเดือนค่อนข้างสูง และพอใจแล้ว (ออกทำไมเนี่ย) งง??

อาจจะมีบ้างที่งานไม่เดินมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน แต่นั่นเพียงแค่ช่วงหนึ่งเท่านั้นในเวลางาน มันสามารถจบลงใน1วัน แต่เราตัดสินใจแล้ว ต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้นใช่หรือไม่?

ที่ทำงานแห่งนี้ เราได้เข้ามาเล่นบ้านมหา....ได้ศึกษาภาษาอังกฤษออนไลน์...ได้คุยกับเพื่อนๆทั้งวันทางอินเตอร์เน็ต.....ได้พูดภาษาอิสาน(ลาวเวียงจันทร์)....แต่เวลาต่อจากนี้ไป สื่งเหล่านี้คงลดน้อยลง ไม่รู้ว่าที่ทำงานใหม่จะเป็นอย่างไร

ฝากไดอารี่ฉบับนี้ไว้..เพื่อรำลึกถึงในวันข้างหน้า เผื่อวันไหนมีเวลา...จะเเวะมาเติมแรงใจ...จะคิดถึงนะคะ ทุกคน....แด่ some company somebody everything.... good luck....ธุจ้า