บ้านมหา..ร้อยเรียง..อารมณ์..ศิลปิน

[บ่าวข้าวจี่]

..จนถึงวันนี้..วันที่ผมยังหวนคิดถึงวันเก่าๆ..ที่ผ่านมาในเว็บไซด์ที่แสนธรรมดาแห่งนี้..แต่พิเศษตรงความเป็นตัวเอง ของแต่ละคน ความเป็นศิลปิน ที่ไม่ใช่เล่นดนตรี เขียนวรรณกรรม หรือ บทกลอนเก่งเท่านั้น มันยังรวมถึงการเข้าใจหลักของศิลปะ ด้วยการเสพ ดู ฟัง งานศิลป์วรรณกรรมที่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆนำมาโพส เป็นวิทยาทาน เพื่อเพิ่มรอยหยักในสมอง...และแต่ละคนคอมเมนต์ได้ลงตัวในบุคลิคของแต่ละคน
รวมถึงความเห็นที่ต่าง และ คำแนะนำ ล้วนเป็นเสน่ห์ของเว็บไซด์แห่งนี้ ที่เติบใหญ่มาพร้อมกับคำว่า ศิลปิน ...
ณ วันนี้ผมยังยืนปรบมือ ให้กับผู้ร่วมก่อตั้ง และ พี่น้องที่ร่วมกิจกรรมด้วยดีเสมอมา ขอยืนปรบมือให้กำลังใจอยู่ห่างๆ แม้จะเป็นเสียงปรบมือแค่คู่เดียวเสียงอาจจะไม่ดัง แต่ก็ขอบคุณด้วยใจ จากศิลปินคนหนึ่ง......
จากใจ.......บ่าวข้าวจี่

[nuzing]

ธุจ้า ขอบคุณน้ำคำกำลังใจของเจ้าของกระทู้ ธุจ้ามื่อนี่บ่ทันมีรมณ์เด้อ หำหลอด พยามหลายเถื่อแล้ว

[khonsurin]

คนที่มีดนตรีในหัวใจ ก็อยู่บ้านมหาดอทคอมนี่แหละค่ะ

ภาคภูมิใจ ดีใจมาก ที่ได้ร่วมรังสรรค์งานผ่านเว็บไซด์แห่งนี้

สิ่งที่ได้รับ คือกำลังใจที่ได้ เป็นความภาคภูมิใจลึกๆๆ

ที่ได้อ่านบทความ ได้เห็นแนวคิด ได้เห็นแสงสีที่ยิ่งใหญ่

ของสมาชิกบ้านมหาแห่งนี้แล้วประทับใจประทับความรู้สึก

และรัก ทุกๆๆ ผลงานของสมาชิกที่ช่วยกันคนละไม้คนละมือ

รังสรรค์งานออกมาก บอกตรงๆๆ ว่าไม่ธรรมดา

ที่อื่นไม่สามารถทำได้แบบบ้านมหาของเรา เพราะมีสิ่งหนึ่งที่เขาขาด

คือน้ำใจที่โอบเอื้ออารีย์ซึ่งกันและกัน ไม่ผ่านสายตา ไม่เมินมอง

มีความรัก มีความสามัคคี ให้กำลังใจกัน แม้จะยากลำบากเพียงได

เราทุกคนก็ไม่เคยทิ้งกัน ความเป็นศิลปินของชนอีสานเรา คือสิ่งที่คนอื่นไม่มี


เว็บบ้านมหาดอทคอม ยิ่งใหญ่ด้วยเพระพวกเราทุกคนค่ะ ไม่มีอะไรมาปล้นไปได้

รับรองว่าเว็บของพวกเรา จะยิ่งใหญ่ไปตลอดกาล



ข้าพเจ้าเองจากคนบ้านนอกธรรมดาๆๆ ได้รู้จักพี่น้องในบ้านหลังนี้

ที่ทำให้ชีวิตธรรมดา ไม่ธรรมดา อีกต่อไป จากราตรีที่ไร้ความหมาย

ก็มีความหมายมากขึ้น มีแง่คิด มีมุมมองที่สอนตนเอง และสอนคนใกล้เคียงได้


ขอคารวะทุกคนในบ้านมหาแห่งนี้ค่ะ

[ติ๋ม เปอร์โย]

ขอบคุณอ้ายเจ้าของกระทู้จ้า...อ่านแล้วเป็นกำลังใจอย่างดีและอบอุ่น...
ติ๋มรู้จักบ้านหลังนี่มากะโดนเติบแล้วจ้า ลักเข้ามาฟังลำฟังเพลง อ่านกลอนอ่านผญา บ่คึดว่าสิสมัครเป็นสมาชิกเลย...
จนมาช่วงหนึ่งของปี2006 บ้านมหาเติบโต บางมื้อกะเข้ามาฟังเพลงได้ บางมื้อกะเข้าบ่ได้ ล่มซั่นแหล่ว
แต่กะแอบอ่านความมีน้ำใจของทีมงาน+สมาชิก เพิ่นร่วมมือร่วมใจกันบริจาคเงินเพื่อบำรุงบ้านมหาให้อยู่ได้อย่างเต็มความสามารถ
ติ๋มกะยังแอบอ่านแอบฟังอยู่คือเก่า เอาเปรียบคักบ่ข่อย อิอิอิ จนอยู่ต่อมาปี2007ว่าเว็บยังบ่ดีขึ้น เพราะพี่น้องเข้ามาหลาย ล่มดีขนาด
ขอบริจาคกันอีกเป็นครั้งที่2...คั่นเอาบ่ไหวเว็บอาจสิปิดโตลงมื้อใด๋กะได้ ป้าดดดด แล้วข่อยสิไปลักฟังเพลงฟังลำทางใด๋หละบาดหนี่?
ติ๋มกะมานั่งคึดว่า โตเฮาเองกะเข้ามาแอบฟังเพิ่นตั้งโดนนาน ทั้งที่เพิ่นพากันเดือดร้อนอยู่ สมัครสมาชิกก่อนน้า
พอสมัครสมาชิกแล้ว..ทั้งๆที่บ่ฮู้จักผู้ใด๋ ฮู้แต่ว่า เจ้าของเว็บคือบ่าวคนเดิม ติ๋มกะเอาที่อยู่ที่เพิ่นลงในกระทู้หละมา
เอาเงินใส่ซอง เอาไปส่ง กะคึดย่านเงินบ่ฮอดเลากะเลยซื้อกล่องไปรษณีย์ใส่ซอง...ป้าดดดมาเหลือที่ว่างหลายแท้ กล่องใหญ่กว่าซอง ฮ่าๆ
คนบ่เคยรู้จักกัน เห็นหน้ากัน พี่น้องว่าติ๋มซื้อหยังใส่กล่องให้บ่าวคนเดิม ซื้อเสื้อเชิตแขนยาว1ตัว+เน็คไท
พอได้รับเลากะฟ้าวใส่ ส่งมาให้เบิ่งและขอบคุณทางพีเอ็ม เพราะตอนนั่นติดต่อกันแค่ทางพีเอ็ม เชื่อบ่พี่น้อง เสื้อเลาใส่ได้พอดีคัก ปานเคยเห็นกันแล้ว
หนี่หละการเริ่มต้นความฮักความแพง ความเป็นพี่เป็นน้องกันของบ่าวคนเดิมกับติ๋ม เปอร์โย(Blackiecat)
การที่เว็บรับบริจาค อ้ายฮักข่อยกะโดนคำครหานินทา อ้ายเลาเลยงดรับบริจาค อยู่ไปตามกะเยิมเลาว่า
ค่าไฟในเว็บกะหลาย แต่อ้ายเลาว่า อย่ามาห่วงอ้าย ลำพังตัวเอง10บาทอ้ายกะอิ่มแล้ว...หลูโตนเนาะ
หนี่หละคือความฮัก ความห่วงใย ความเสียสละของติ๋มกับอ้ายบ่าวที่มีให้กันมาตลอด มีน้ำใจซ่อยเหลือ เห็นใจกันมายาวนาน
จากมื้อนั่นจนฮอดมื้อนี่ ติ๋มกะได้พี่น้องเพิ่มขึ้นอีกหลายคน เป็นกำลังใจให้กันมาตลอด บ่ว่าหยังสิเกิดขึ้น
ติ๋มผู้นี่กะยังเป็นติ๋มคนเดิม พร้อมที่สิเสียสละเพื่อบ้านมหาได้ทุกเวลา เพราะติ๋มฮักบ้านหลังนี่ บ้านที่มีแต่พี่แต่น้องที่ติ๋มเคยอยู่มา
แม่นสิมีปัญหาหยังเกิดขึ้น ติ๋มบ่ได้ปล่อยปะละเลย พร้อมที่สิหาทางออกที่ดี+แก้ไข+ปึกษาซ่อยอ้ายบ่าวคนเดิม ซ่อยพี่น้องบ้านเฮาอยู่ตลอดเวลา
ถ้าบ้านหลังนี่พังติ๋มกะพร้อมที่สิสร้างขึ้นมาใหม่คือกัน "บ้านมหาสามัคคี"บ้านที่ให้ติ๋มหลายกว่าความม่วนซื่นไปมื้อๆ
ติ๋มน้ำตาไหลมาหลายมื้อแล้ว ให้ปดปล่อยสาเถาะ มื้อนี่..........ขอบคุณค่ะพี่น้องที่ฮัก....
ติ๋มสิออกทางอารมณ์มากกว่า แต่บ่ศิลป์ แต่งกลอนพอได้ ผญาอ้ายทิดคำศรีเคยสอนอยู่จ้า แต่บ่จื่อบ่จำ ปึกซั่นหละข่อยกะดาย...

[ข้าวต้มมัด]

อิอิ จักสิเว้าหยัง คนเว้าไปหมดแล้วจ้า สำหรับการเป็นศิลปะหร่อศิลปิน ของข้าวต้มมัดคือการได้เขียน การได้อ่าน
การท่ายทอดอารมย์ที่แฝงไปด้วยความสนุกสนาน เพราะข้าวต้มมัดเป็นคนอารมณ์ขัน มีนิสัยเหมือนเด็กๆๆ
ในความคิดสิออกมาแปลกๆเสมอคือบ่อสามรถลอยตามลมโดยไร้หลักความจริงและจุดยืนของตนเอง ปากไวแท้

ในเบื่องหลังของการแต่งกลอนผญ๋า หรือต่างๆ ต้องขอบคุณครอบครัวที่อบอุ่นของเข้าต้มมัด
สามีเข้าใจในความบ่รู้จักโต(เป็นผู้ใหญ่)ของข้าวต้มเอง ถึงจะโดนแกล้งสารพัดบ่ให้เล่นคอม แต่บ่เคยทิ้งหน้าที่รับผิดชอบของตนเองค่ะ
บ่สอนการโหลดใดๆ แก่ข้าวต้มมัด กะบ่เคยมีปัญหา ขอบคุณที่เพิ่นเฮ็ดให้ฉันฉลาด
ลองเบิ่ง....เพิ่นเปิดให้เข้าบ้านมหา ในหน้าที่บ่มีแป้น ภาษาไทย ขอบคุณความซุกซนของจะของ
หาเองจนเจอ สามีกลับเข้ามาจากข้างนอก ยิ้มแป้ ( อิอิ ว่าตะสิด่า) หลังจากทิ้งไว้คนเดียว 5 ชัวโมง

[ลุนนี ศรีเกษ]

เว่าเรื่องศิลปินนำบ่าวข้าวจี่เดอจ้า มันจั่งสิเข้าเรื่องเดียวกัน อั่นภาษาประกิตสองโตนั้นหนา มันแหม่นพรแสวง(being) บ่อนอจ้า คันแหม่นอีกโตหนึ่งกะต้องเป็นพรสวรรค์ (nature) ป้าว่าการเขียนออกมาจากใจ มีข้อเท็จจริงในสมอง เขียนจั่งได๋ จังได๋ กะอ่านม่วนเบิดซุแบบละจ้า เรื่องนำบล็อกต่างๆ กะม่วนจ้า พากันมาเขียนหลายๆ ป้ามักอ่าน(แต่ค้านเขียน) อิอิ