หลังจากงานแสดงที่ทีมงานแสดงสดในวันหนึ่งๆนั้นสิ้นสุดลง ทีมงานก็ยังคงรับงานต่อเนื่อง ไม่ว่างานเล็กงานใหญ่ งานแบล็กอัพ งานออแกน้ง..ออแกไนซ์ รับหมด เพราะหลายคนไม่มีงานประจำ โดยเฉพาะน้องๆที่เป็นหางเครื่อง แด๊นเซอร์ บางคนต้องอาศัยเป็นค่าเล่าเรียนค่าหน่วยกิตแบ่งเบาภาระทางบ้าน ส่วนนักร้องถ้าไม่มีงานเวที ก็มีงานร้องตามผับ ห้องอาหาร หรือถ้าเป็นเบอร์หน่อย(มีอัลบั้ม) ผมก็พาออกงานโชว์เดี่ยวตามที่ต่างๆก็พอมีรายได้ ถ้ามีบางช่วงเรารับงานกันทั้งกลางวันด้วย อย่างช่วงนี้ใกล้เข้าพรรษา ต้องมีงานให้เยอะไว้ก่อน เพราะหลังเข้าพรรษาแล้วงานวงแทบจะไม่มี ถ้าเป็นช่วงงานบวช งานแต่งทีมงานเราเอง มาหากินอยู่ใน กรุงเทพ และ ปริมณฑล ไหนจะต้องแข่งขันกับเจ้าของพื้นที่ ที่เป็นวงไทยแท้ล้วนๆ แต่ก็โชคดีหน่อยตรงที่ความเป็นวงแนวอิสานบ้านเรา ก็พอที่จะให้เจ้าภาพบางรายที่เป็นคนพื้นที่จัดจ้างอยู่บ้าง เหตุก็เพราะระยะหลังเพลงแนวอิสานเริ่มตีตลาดคืนบ้างแล้ว หลังจากปล่อยให้เพลงแนวใต้ดังมาพักหนึ่ง การแข่งขันในการรับงานแสดงส่วนมากจะเน้นทางด้านราคาซะส่วนมาก การแสดงระบบแสงสีเสียงก็จะรองลงมา ต่อให้ผมจะเข้าเนื้อยังไงค่าตัวของทุกคนก็ไม่มีลดนะครับ เพราะทุกคนต่างตั้งความหวังกันทั้งนั้น บางงานเจ้าภาพจ่ายไม่เต็มก็มีครับ ติโน้นตินี่ อย่างว่าบางอย่างเขาก็อิงสัญญาที่ทำไว้กับเรามากไป ก็ลุ่มๆดอนๆแต่ก็ต้องสู้ละครับ ชีวิตคนเต้นกินรำกินมันก็ต้องยอมรับในชะตา โชคดีหน่อย เจอเจ้าภาพใจดีแถมเงินให้ก็มี ถือว่าเฉลี่ยกันละครับ พูดถึงน้องๆแด๊นเซอร์แล้วสำหรับน้องปุ้ย แล้วหลังจากคืนนั้นที่เธอไม่มีโอกาสได้พบเพื่อน ที่ตอนนี้เธอเป็นนักร้องดังอยู่ค่ายใหญ่ วันนี้ผมบอกเธอว่า..ไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะเร็วๆนี้คงจะได้เจอกันแน่นอน เพราะผมก็จะพาทีมงานบางส่วนไปร่วมงานวันเกิดของเจ้าของค่ายเพลงดัง ต้องได้เจอกันแน่นอน อะไรที่ผ่านมาอาจเป็นเหตุผลของแต่ละคน เราต่างหากที่ต้องเป็นเหมือนเดิม อย่าให้ใครเขามองเราว่าเป็นคนลืมตัว เพราะเส้นทางเดินที่ดูอาจง่ายสำหรับคนอื่นแต่สำหรับเราต้องยืนหยัดให้ใด้สุดท้าย เราก็จะอยู่ในวงการนี้อย่างเต็มภาคภูมิ... ผมบอกเธออย่างนั้น. นี่เป็นเรื่องราวที่บ่าวข้าวจี่ นำมาบ่นให้ท่านฟัง รบกวนเวลาที่ท่านแวะเข้ามาอ่าน ขอขอบพระคุณนะครับเดี๋ยววันหน้ามีเรื่องดีๆมาเล่าให้ฟัง.....ครับ