พี่น้องเอ้ย บัดนี้พรรณนาบ่อนบั้น ความกระสันโอ้อ่าว โอ่ถึงซาวพี่น้อง ให้มาป้องซ่อยเฮียม แหน่เด้อ
คือว่าในตอนนี้ ผมแสนทุกขเวสโอ้ เอาใจโสไปมักเพิ่น สาวผู้ดีต่างบ้าน คือหาญกล้ากว่าหลัง
ย้อนว่าพันทนังหมั่น ฝั่นเกียวเป็นเชือกค่าว จนลืมคราวเผื่อไว้ ใจนี้แก่เจ้าของ
คิดว่าเพิ่นสิต้อง ใจต่อคือดั่งโต แต่พอโงหักหลัง ฮักเลยพังทลายม้าง
ทางหัวใจพอปานส้าง หลูหลุดดินถม จมลงในปฐพี มิดเลยหายเสี่ยง
เสียงเขามาบอกให้ เซาสาอ้ายอย่าห่วง ฮักเฮาจบส่ำนี้ ปานฟ้าผ่าสมอง
เจ็บแต่หวฮอดท้อง เจ็บส้นน่อฮอดสายบือ เจ็บฮอดมือลงขา เจ็บอุราหนาวสะบั้น
สั่นพอปานตกน้ำ เดือนสิบสองไหลแก่ง คือดั่งฟ้าสวรรค์แกล้ง แปงให้อ่อนมโน
สุดที่แสนสะออนโอ้ น้ำตาโตมันไหลย่าว ตั้งแต่คราวใด๋นั้น บ่ทันฮู้เมื่อคีง พี่น้องเอ้ย
คือโลกมิดอิ้งติ้ง บ่มีตีงสักอย่าง หัวอกเพแตกม้าง จนครางกลั้นสั่นสาย
กว่าสิคืนสติได้ ว่าแม่นตายจั่งเกิดใหม่ ว่าแม่นไฟเผาแล้ว บ่คืนตั้งได้เป็นคน
ทำใจโดนพอได้ จั่งกล้าอ่วยคืนหา มวลพี่ป้าน้าอา ผู้อยู่เฮือนทางบ้าน
เอาหัวใจที่มันมีแต่ร่าง คืนสู่สังเวียนเดิม เข้าสังเวียนชีวิต เวียกงานคราวเค้า
จั่งได้มาพบเจ้า ไทเฮาทุกท่าน มื้อนี้เอาหัวใจตายด้าน มาต้อนค่าบ่หลาย
อย่าเคียดเด้อน้องอาย ที่บ่ได้ม่ายมายาม รับประกันต่อไป สิอยู่นำดอมเจ้า
มามาอยู่มาเฝ้า บ้านอีสานเฮาให้มั่นแก่น มาอยู่แป้นไม้แต้ แก่นเหลื่อมหลังเดิม เด้อ
Bookmarks