สมัยผมเป็นทหารเกณฑ์ ผมมักจะมานั่งแถว ๆ สวนจตุจักรในวันเสาร์-อาทิตย์ เพราะได้ยินเพื่อน ๆ บอกผมว่าถ้าจะหาสาว ให้แต่งเครื่องแบบไปนั่งแถว ๆ สวนจตุจักร จริง ๆ ผมรู้มาบ้างแล้ว แต่ไม่อยากแต่งเครื่องแบบไปนั่งเล่นในสวน เพราะทางเข้าสวนจะมีเต้นท์สารวัตรทหารคอยตรวจโน่นตรวจนี่ ถ้าเราไม่มีอะไรผิด ก็จะให้เราเก็บก้นบุหรี่แถว ๆ รอบ ๆ เต้นท์
ส่วนมากผมจะเข้าประตูใกล้ ๆ แยกลาดพร้าว หรือไม่ก็ประตูด้านหลัง ตอนนั้นสวนจตุจักรเสาร์-อาทิตย์คนจะเยอะมาก เพราะมีสถานีขนส่งหมอชิตอยู่ตรงกันข้าม ผมเดินเข้าไปตรงริมสระน้ำจะมีที่นั่งเป็นม้าหินอ่อน
ผมเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งวางอยู่ ผมมองซ้ายมองขวาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเธอกำลังเอาอาหารให้ปลา "ผ้าเช็ดหน้าใครครับเนี่ย" ผมถามเธอ
เธอหันหน้ามาทางผม ใจผมแทบสลาย เธอสวยมาก เอวบางร่างเล็ก ผิวขาว เธอยิ้มให้ผม "ของอี๊ดเองค่ะ" เธอบอก "อ้อ ชื่ออี๊ดหรือครับชื่อเหมือนคนรักผมเลยครับ" ได้ทีผมขี่แพะไล่
"อ้าว แล้วตอนนี้เขาไปไหนแล้วคะ" เธอถามพร้อมกับมานั่งใกล้ ๆ ผม "เธอไม่ได้ไปไหนหรอกครับ เธอก็กำลังนั่งอยู่ใกล้ ๆ ผมนี่แหละ" ผมพูดพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ สายตาเราประสานกัน เหมือนกับพระเอกกับนางเอกในมิวสิควีดีโอไม่มีผิด
หลังจากนั้นมาผมและเธอจะนัดพบกันที่สวนจตุจักรทุกเสาร์-อาทิตย์ เป็นประจำ ระยะหลัง ๆ เธอเริ่มตีตัวออกห่างผม จนครั้งหลังสุดเธอบอกกับผมว่าเธอแต่งงานแล้ว มีลูกสาวเรียนอยู่ ป.1 และเธอก็เกิดก่อนผม 5 ปี และต้องขอโทษด้วยที่ต้องโกหก ....อ้าว
ส่วนสามีของเธอก็แยกกันอยู่เฉย ๆ ไม่ได้หย่ากันอย่างที่บอก นาน ๆ จะมาหาสักครั้ง ทางพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็กำลังจะคุยกันว่าจะให้คืนดีกันเร็ว ๆ นี้ เพราะสงสารเด็ก ผมได้ยินผมนั่งอึ้งสักพัก
"ก็ดีแล้วครับจะได้กลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม" เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นของเธอให้ผมเพราะเธอคงเห็นว่าน้ำตาของผมกำลังไหลอาบแก้ม
ทุกวันนี้เวลาเข้าไปในสวนจตุจักรครั้งใด ผมอดที่จะเหลือบไปมองที่ที่ผมกับเธอเคยนั่งด้วยกันไม่ได้ เมื่อใดที่นึกถึงมันจิตใจของผมมันรู้สึกแว้บ ๆ ยังไงชอบกล
Bookmarks