“แผ่นดินอีสานแล้ง กะแล้งแต่ดิน” เป็นคำเว้าอมตะ
นาแล้งบ่ได้ดำนา พี่น้องเพิ่นกะตุ้มโฮมกันกินข้าวเที่ยงนำกัน เพิ่นบอกว่าปีนี้เอิ้นกัน
กินข้าวอยู่ ปีหน้าลี้กินเฮือนไผ๋เฮือนเพิ่นเด้อ.. บ่เอิ้นกัน
วันอาทิตย์ที่ผ่านมาน้องหลินมีโอกาสได้ไปกินข้าวป่าท่งนาภูมาค่ะ เพิ่นเอิ้นไปกิน
ลาบไก่งวง โอกาสพิเศษแบบนี้หาได้บ่ง่ายปานได๋ค่ะยกกันไปเบิดเฮือน พ่อ แม่ ลูก
(เฒ่าพ่อ เฒ่าแม่ น้องหลิน เด้อค่ะ อย่าฟ้าวคิดไปไกล
เจ้าของนาเพิ่นชวนไปเอาเผิ้งมิ้ม น้องหลินซาวได้กล้องกะแล่นนำเพิ่นโลดค่ะ
ฮังเผิ้งมิ้ม มิ้มเป็นแมลงตระกูลเดียวกับเผิ้งแต่โตน้อยกว่าค่ะ ฮังกะน้อยกว่านำ
ฮังนี่ใกล้จะฮ้างแล้วค่ะ
ลุงสมรจัดแจงปีนเลยค่ะ
ได้ฮังมาแล้วค่ะ เบิ่งแล้วกะคือสิบาปอยู่ดอกค่ะ ไปม้างเฮือนม้างซานเขา
แต่ว่าเขากะกำลังสิย้ายหนีแล้วล่ะค่ะ ฮังสิฮ้างแล้ว ความรู้สึกบาปเลยบรรเทา
คนรอรับอยู่ทางล่างค่ะ เผิ้งมิ้มกินง่ายกว่าเผิ้งใหญ่ค่ะ ตอดกะบ่เจ็บแฮง
น้ำหวานที่มาจากเกสรดอกไม้ป่า มีคุณค่าและหายาก เปรียบได้กับอัญมณีแห่งผืนป่า
(ละเมาะ หัวนา)
อ้างข้อความนี้
Bookmarks