ผมได้มีโอกาสเข้าไปติดต่องานที่ โรงพยาบาล ศิริราช เมื่อ 2 -3 วันที่ผ่านมาทำให้ผมได้เห็น และมีข้อคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง ที่เกิดขึ้นในที่แห่งนี้ มีทั้ง เรื่องที่หดหู่ เรื่องที่เสียใจ และเรื่องที่ดีใจ มารวมอยู่ในสถานที่เดียวกัน แต่ละคนมีที่มาต่าง ๆ กัน แต่จุดประสงค์อันเดียวกัน คือมาหาหมอ บางคนมาแบบร่ำรวยก็มี มีรถยนต์ขับมาส่งอย่างโก้หรู มาแบบปานกลางก็มี หรือ มาแบบยากจนก็มีอย่างคนต่างจังหวัดบ้านเราอย่างนี้
เรื่องที่หดหู่ ที่ผมเห็นมา ก็คือ เห็นคนป่วยที่นอน อยู่เต็มห้องไปหมดมีทั้งเด็ก และผู้ใหญ่ มีสายน้ำเกลือโยงอยู่เกือบทุกเตียง บางคนอาการดีขึ้นบ้างแล้ว แต่บางคนที่อาการหนักก็จะมีหมอ หรือพยาบาลเดินง่วนอยู่แถวนั้นมองเห็นญาติที่มาเฝ้าคนไข้แต่ละเตียงบางคนก็มีเพียงแม่ที่แก่ชรามานั่งเฝ้า บางคนก็มีพ่อที่แก่แล้วมาเฝ้าทุกคนต่างมีสีหน้าหม่นหมอง อาจเป็นเพราะว่าเป็นห่วงลูกหลานที่นอนอยู่บนเตียงอยากให้หายเร็ว ๆ และอยากออกไปจากสถานที่แห่งนี้ นี่หรือที่เขาเรียกว่า ความไม่มีโรค เป็น ลาภอันประเสริฐ
เรื่องที่เศร้าและเสียใจ ที่ผมเห็นมา ก็คือ ตรงทางออกใกล้ ๆ กับตึกอดุลฯ บริเวณนี้จะมีแต่น้ำตาและเสียงร้องให้ของญาติ ๆ ที่มารอรับศพของญาติพี่น้อง ( ศพบางศพอาจตายจากที่อื่น แต่เอามาผ่าพิสูจน็ที่นี่ )
เรื่องที่ยินดีและดีใจ ก็คือ การที่คน ๆ หนึ่ง ได้มาเป็นพ่อ แม่คน ได้เห็นเลือดเนื้อเชื้อไข ของตนเอง นอนขดอยู่ในห่อผ้าขนหนู ผืนใหม่ อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นแม่ ผมมองเห็นญาติพี่น้องที่มารับทุกคนต่างยิ้มแย้ม แจ่มใส ต่างมุงดูห่อผ้าขนหนู และแย่งกันอุ้มผ้าขนหนูห่อนั้น ผมเห็นแล้วก็อดยิ้มไว้ไม่ได้ อันนี้ก็ดีใจด้วยครับ
*** ถ้ามองรวม ๆ แล้ว คนเราทุกคนต่างก็หนีไม่พ้นเรื่องพวกนี้ใช่ใหม ? ครับ แต่เราก็มีทางเลือกคือ ไม่ประมาทในการใช้ซีวิต รู้คุณค่าของการมีซีวิต กว่าคนเราจะได้เกิดมามันยากมากนะครับ*****:l-:l-
อ้างข้อความนี้
กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ pui.lab
Bookmarks